با این تکنیک دیگه اینترنت گرون نخر😍😍 این تکنیک برای کسانی بود ک ایرانسل دارند برنامه ایرانسل من حتما از بازار دانلود کنید و نصب کنید و بعد این مراحلی که گفتم رو برید....نوش جونتون🤳 🍴@FOOT_FAN 🍴 --❅❅🍹♡🍹❅❅-- ‎‌‌‌

بسم الله الرّحمن الرّحيم احساس مي شود با مباحثي که گذشت اگر حديثي را که مشهور به حديث «طارق» است در حدّ متن و ترجمه خدمت عزيزان عرضه بداريم به خوبي متوجه مقصود اصلي حضرت اميرالمؤمنين(ع) در مورد مقام و نقش امام خواهند شد و علاوه بر آن، محتواي حديث تأييدي خواهد بود بر احاديثي که مورد بحث قرار گرفته. مرحوم نمازي شاهرودي در مستدرکات علم رجال معتقد است چنين مطالبي از طرف امام جز براي شيعه ي کامل بيان نمي شود.(110) الْبُرْسِيُّ فِي مَشَارِقِ الْأَنْوَارِ عَنْ طَارِقِ بْنِ شِهَابٍ(111) عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ (ع) أَنَّهُ قَالَ: يَا طَارِقُ! الْإِمَامُ كَلِمَةُ اللَّهِ وَ حُجَّةُ اللَّهِ وَ وَجْهُ اللَّهِ وَ نُورُ اللَّهِ وَ حِجَابُ اللَّهِ وَ آيَةُ اللَّهِ. «بُرْسی» در مشارق الانوار(112) از طارق بن شهاب از امير المؤمنين(ع) نقل مي كند كه حضرت فرمودند: اي طارق! امام كلمة الله و حجت الله و وجه الله و نور الله و حجاب و واسطه ي بين خلق و خدا و آيت خداوند است. يَخْتَارُهُ اللَّهُ وَ يَجْعَلُ فِيهِ مَا يَشَاءُ وَ يُوجِبُ لَهُ بِذَلِكَ الطَّاعَةَ وَ الْوَلَايَةَ عَلَی جَمِيعِ خَلْقِهِ فَهُوَ وَلِيُّهُ فِي سَمَاوَاتِهِ وَ أَرْضِهِ. خدا انتخابش مي كند و هرچه مي خواسته در او قرار داده، به واسطه ي همين مقام اطاعتش و ولايتش بر تمام جهان واجب است. او ولیّ خدا در آسمان ها و زمين است. أَخَذَ لَهُ بِذَلِكَ الْعَهْدَ عَلَی جَمِيعِ عِبَادِهِ فَمَنْ تَقَدَّمَ عَلَيْهِ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ فَوْقِ عَرْشِهِ. فَهُوَ يَفْعَلُ مَا يَشَاءُ وَ إِذَا شَاءَ اللَّهُ شَاءَ. اين پيمان از جميع جهانيان گرفته شده است هركه خود را بر او مقدم بدارد كافر به خدا است. پس او انجام مي دهد آنچه مي خواهد و هرگاه که خدا بخواهد او مي خواهد. وَ يُكْتَبُ عَلَی عَضُدِهِ وَ تَمَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ صِدْقاً وَ عَدْلًا فَهُوَ الصِّدْقُ وَ الْعَدْلُ وَ يُنْصَبُ لَهُ عَمُودٌ مِنْ نُورٍ مِنَ الْأَرْضِ إِلَی السَّمَاءِ يَرَی فِيهِ أَعْمَالَ الْعِبَادِ. بر بازوي او چنين نوشته می شود: «وَ تَمَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ صِدْقاً وَ عَدْلًا» و کلمه ي پروردگارت در راستي و عدل به تمام و کمال رسيد(113) پس امام راستی و عدالت است و برايش استوانه ای از نور از زمين تا آسمان برافراشته مي شود که اعمال بندگان را در آن می بيند. وَ يُلْبَسُ الْهَيْبَةَ وَ عِلْمَ الضَّمِيرِ وَ يَطَّلِعُ عَلَی الْغَيْبِ، وَ يَرَی مَا بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ، فَلَا يَخْفَی عَلَيْهِ شَيْ ءٌ مِنْ عَالَمِ الْمُلْكِ وَ الْمَلَكُوتِ، وَ يُعْطَی مَنْطِقَ الطَّيْرِ عِنْدَ وَلَايَتِهِ. و بر او جامه ي هيبت پوشانده، علم به باطن ها به او تعليم مي شود، آنچه مابين مشرق و مغرب است می بيند. چيزی بر او از ملك و ملكوت پوشيده نيست و در ذيل ولايتي که به او داده اند زبان پرندگان را مي داند. فَهَذَا الَّذِي يَخْتَارُهُ اللَّهُ لِوَحْيِهِ وَ يَرْتَضِيهِ لِغَيْبِهِ وَ يُؤَيِّدُهُ بِكَلِمَتِهِ وَ يُلَقِّنُهُ حِكْمَتَهُ، وَ يَجْعَلُ قَلْبَهُ مَكَانَ مَشِيَّتِهِ وَ يُنَادِي لَهُ بِالسَّلْطَنَةِ وَ يُذْعِنُ لَهُ بِالْإِمْرَةِ وَ يَحْكُمُ لَهُ بِالطَّاعَةِ. او را برای وحی انتخاب نموده و بر اسرار مطلع كرده و به کلمه ي خود تأييد نموده و حکمتش را به او تلقين نموده، قلبش را جايگاه اراده و خواست خود قرار مي دهد، سلطنت و پادشاهي او را با صداي بلند اعلام مي کند و بي هيچ ترديدي اميربودن او را قطعي مي داند و به اطاعت نمودن از وي حکم مي کند. وَ ذَلِكَ لِأَنَّ الْإِمَامَةَ مِيرَاثُ الْأَنْبِيَاءِ وَ مَنْزِلَةُ الْأَصْفِيَاءِ وَ خِلَافَةُ اللَّهِ وَ خِلَافَةُ رُسُلِ اللَّهِ فَهِيَ عِصْمَةٌ وَ وَلَايَةٌ وَ سَلْطَنَةٌ وَ هِدَايَةٌ وَ إِنَّهُ تَمَامُ الدِّينِ وَ رُجُحُ الْمَوَازِينَ. زيرا امامت ميراث انبياء و مقام اصفياء و جانشيني خدا و پيامبران است. امامت، عصمت، ولايت و سلطنت و هدايت است. سبب كامل شدن دين و موجب سنگين شدن ترازوی عمل است الْإِمَامُ دَلِيلٌ لِلْقَاصِدِينَ وَ مَنَارٌ لِلْمُهْتَدِينَ وَ سَبِيلُ السَّالِكِينَ وَ شَمْسٌ مُشْرِقَةٌ فِي قُلُوبِ الْعَارِفِينَ وَلَايَتُهُ سَبَبٌ لِلنَّجَاةِ وَ طَاعَتُهُ مُفْتَرَضَةٌ فِي الْحَيَاةِ وَ عُدَّةٌ بَعْدَ الْمَمَاتِ وَ عِزُّ الْمُؤْمِنِينَ وَ شَفَاعَةُ الْمُذْنِبِينَ وَ نَجَاةُ الْمُحِبِّينَ وَ فَوْزُ التَّابِعِينَ امام راهنماي جويندگان و نشاني براي هدايت جويان، راه رهسپاران و خورشيد درخشان دل های عارفان است. ولايت او سبب رستگاری و اطاعتش بر بندگان در دنيا واجب است و ذخيره ي آخرت بعد از مرگ مي باشد و عزّت مؤمنين و شفيع گنه كاران و نجات دوستان و رستگاری پيروان خواهد بود لِأَنَّهَا رَأْسُ الْإِسْلَامِ وَ كَمَالُ الْإِيمَانِ وَ مَعْرِفَةُ الْحُدُودِ وَ الْأَحْكَامِ وَ تَبْيِينُ الْحَلَالِ مِنَ الْحَرَام ۱

ِ، فَهِيَ مَرْتَبَةٌ لَا يَنَالُهَا إِلَّا مَنِ اخْتَارَهُ اللَّهُ وَ قَدَّمَهُ وَ وَلَّاهُ وَ حَكَّمَهُ. چون او رأس اسلام و كمال ايمان و عارف به حدود احكام و روشن کننده ي حلال از حرام است، اين مقامی است كه به آن نمي رسد مگر كسی كه خدا او را انتخاب كرده و مقدم داشته و به او ولايت و حكومت داده. فَالْوَلَايَةُ هِيَ حِفْظُ الثُّغُورِ وَ تَدْبِيرُ الْأُمُورِ وَ تَعْدِيدُ الْأَيَّامِ وَ الشُّهُورِ. ولايت عبارت از حفظ مرزها و تدبير امور و مراقبت بر روزها و ماه ها است. اَلْإِمَامُ الْمَاءُ الْعَذْبُ عَلَی الظَّمَإِ وَ الدَّالُّ عَلَی الْهُدَی. اَلْإِمَامُ الْمُطَهَّرُ مِنَ الذُّنُوبِ الْمُطَّلِعُ عَلَی الْغُيُوبِ. اَلْإِمَامُ هُوَ الشَّمْسُ الطَّالِعَةُ عَلَی الْعِبَادِ بِالْأَنْوَارِ فَلَا تَنَالُهُ الْأَيْدِي وَ الْأَبْصَارُ. امام آب خوشگوار در تشنگی و راهنمای هدايت است. امام مبرّا از گناه و آگاه بر رازهاي نهاني است. امام خورشيد تابنده بر بندگان است، به مقام او كسی را يارای چشم بستن يا دست رساندن نيست. وَ إِلَيْهِ الْإِشَارَةُ بِقَوْلِهِ تَعَالَی «وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ»(114) وَ الْمُؤْمِنُونَ عَلِيٌّ وَ عِتْرَتُهُ فَالْعِزَّةُ لِلنَّبِيِّ وَ لِلْعِتْرَةِ وَ النَّبِيُّ وَ الْعِتْرَةُ لَا يَفْتَرِقَانِ فِي الْعِزَّةِ إِلَی آخِرِ الدَّهْرِ. و آيه ي: «وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ»(115) به اين معنی اشاره دارد که مؤمنين عبارتند از علي و خاندانش، پس عزّت اختصاص به پيامبر و عترتش دارد، پيامبر و عترت از عزّت تا ابد جدا نمی شوند. فَهُمْ رَأْسُ دَائِرَةِ الْإِيمَانِ وَ قُطْبُ الْوُجُودِ وَ سَمَاءُ الْجُودِ وَ شَرَفُ الْمَوْجُودِ وَ ضَوْءُ شَمْسِ الشَّرَفِ وَ نُورُ قَمَرِهِ وَ أَصْلُ الْعِزِّ وَ الْمَجْدِ، وَ مَبْدَؤُهُ وَ مَعْنَاهُ وَ مَبْنَاهُ. آن ها مركز دائره ي ايمان و قطب وجود و آسمان جُود و شرف موجودات و نور خورشيدِ عظمت و روشنی ماه و پايه و مبدأ و معنا و مبنای عزّت و مجد اند. فَالْإِمَامُ هُوَ السِّرَاجُ الْوَهَّاجُ وَ السَّبِيلُ وَ الْمِنْهَاجُ وَ الْمَاءُ الثَّجَّاجُ وَ الْبَحْرُ الْعَجَّاجُ وَ الْبَدْرُ الْمُشْرِقُ وَ الْغَدِيرُالْمُغْدِقُ وَ الْمَنْهَجُ الْوَاضِحُ الْمَسَالِكِ وَ الدَّلِيلُ إِذَا عَمَّتِ الْمَهَالِكُ وَ السَّحَابُ الْهَاطِلُ وَ الْغَيْثُ الْهَامِلُ وَ الْبَدْرُ الْكَامِلُ وَ الدَّلِيلُ الْفَاضِلُ وَ السَّمَاءُ الظَّلِيلَةُ وَ النِّعْمَةُ الْجَلِيلَةُ وَ الْبَحْرُ الَّذِي لَا يُنْزَفُ وَ الشَّرَفُ الَّذِي لَا يُوصَفُ وَ الْعَيْنُ الْغَزِيرَةُ وَ الرَّوْضَةُ الْمَطِيرَةُ وَ الزَّهْرُ الْأَرِيجُ وَ الْبَدْرُ الْبَهِيجُ وَ النَّيِّرُ اللَّائِحُ وَ الطِّيبُ الْفَائِحُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ وَ الْمَتْجَرُ الرَّابِحُ وَ الْمَنْهَجُ الْوَاضِحُ وَ الطِّيبُ الرَّفِيقُ وَ الْأَبُ الشَّفِيقُ امام چراغِ فروزان و راه و برنامه و آبِ ريزان و دريای خروشان و ماهِ تابان و آب گيری گوارا و راه آشكار و راهنمائی دلسوز در گرفتاري ها و ابری باران زا و بارانی پي در پي و بدرِ كامل و راهنماي فاضل و آسمان سايه افكن و نعمت بزرگ و دريای خشك نشدنی و شخصيتی است غير قابل توصيف و چشمه ای پر آب و باغستانی شاداب و گلی خوشبو و ماهی خوشرو و ستاره ای درخشان و كانونی عطرزا و عمل صالح و تجارتي سودمند و راه واضح و طبيب دلسوز و پدري است مهربان. مَفْزَعُ الْعِبَادِ فِي الدَّوَاهِي وَ الْحَاكِمُ وَ الْآمِرُ وَ النَّاهِي مُهَيْمِنُ اللَّهِ عَلَی الْخَلَائِقِ وَ أَمِينُهُ عَلَی الْحَقَائِقِ حُجَّةُ اللَّهِ عَلَی عِبَادِهِ وَ مَحَجَّتُهُ فِي أَرْضِهِ وَ بِلَادِهِ مُطَهَّرٌ مِنَ الذُّنُوبِ مُبَرَّأٌ مِنَ الْعُيُوبِ مُطَّلِعٌ عَلَی الْغُيُوبِ ظَاهِرُهُ أَمْرٌ لَا يُمْلَكُ وَ بَاطِنُهُ غَيْبٌ لَا يُدْرَكُ وَاحِدُ دَهْرِهِ وَ خَلِيفَةُ اللَّهِ فِي نَهْيِهِ وَ أَمْرِهِ. پناه بندگان در گرفتاري ها و حكم کننده و فرمان دهنده و بازدارنده و مراقب از جانب خدا بر خلايق و امين پروردگار بر خلايق و حجت او بر مردم و راه هموار در زمين خدا و شهرهاي او، پاك از گناه و دور از عيوب و آگاه بر اسرار. ظاهرش را نمي توان به تصرف آورد و باطنش را نمي توان درك كرد، يگانه ي روزگار و خليفه ي خدا در امر و نهی الهي است لَا يُوجَدُ لَهُ مَثِيلٌ وَ لَا يَقُومُ لَهُ بَدِيلٌ فَمَنْ ذَا يَنَالُ مَعْرِفَتَنَا أَوْ يَعْرِفُ دَرَجَتَنَا أَوْ يَشْهَدُ كَرَامَتَنَا أَوْ يُدْرِكُ مَنْزِلَتَنَا حَارَتِ الْأَلْبَابُ وَ الْعُقُولُ وَ تَاهَتِ الْأَفْهَامُ مثل و مانند ندارد و كسی را يارای برابری با او نيست. چه كسی می تواند عارف به مقام ما شود يا به درجات ما واقف گردد و شاهد عظمت ما باشد و منزلت ما را دريابد. عقل و خردها حيران و انديشه سرگردان ۲

ِ، زَائِدُ الْحَسَنَاتِ، عَالِمٌ بِالْمُغَيَّبَاتِ، خَصّاً مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ وَ نَصّاً مِنَ الصَّادِقِ الْأَمِينِ . اي طارق! امام انسانی است فرشته گون و پيکري است آسمانی و امري است الهی و روحی است قدسی و مقامی است والا و نوري است اعلی و سرّي است مخفی. او ذاتش فرشته گون و صفاتش خدائی و حسناتش فراوان و آگاه به همان امور غيبي و برگزيده ي پروردگار، و بيان صريحي است از جانب خداي صادق امين. وَ هَذَا كُلُّهُ لِآلِ مُحَمَّدٍ لَا يُشَارِكُهُمْ فِيهِ مُشَارِكٌ لِأَنَّهُمْ مَعْدِنُ التَّنْزِيلِ وَ مَعْنَی التَّأْوِيلِ وَ خَاصَّةُ الرَّبِّ الْجَلِيلِ وَ مَهْبِطُ الْأَمِينِ جَبْرَئِيلَ صَفْوَةُ اللَّهِ وَ سِرُّهُ وَ كَلِمَتُهُ شَجَرَةُ النُّبُوَّةِ وَ مَعْدِنُ الصَّفْوَةِ عَيْنُ الْمَقَالَةِ وَ مُنْتَهَی الدَّلَالَةِ وَ مُحْكَمُ الرِّسَالَةِ وَ نُورُ الْجَلَالَةِ. تمام اين مقامات اختصاص به آل محمّد(ع) دارد و كسی با آن ها شريك نيست، زيرا آن ها معدن وحی و معنی تأويل و گوهر ويژه ي پروردگار جليل و محل فرود جبرئيل و برگزيده ي خدا و سرّ الله و كلمه ي او هستند. آن ها شجره ي نبوت و معدن فتوت، سرچشمه ي گفتار و عالی ترين راهنما با پيامي استوار و نور جلال و عظمت خداونداند. جَنْبُ اللَّهِ وَ وَدِيعَتُهُ وَ مَوْضِعُ كَلِمَةِ اللَّهِ وَ مِفْتَاحُ حِكْمَتِهِ وَ مَصَابِيحُ رَحْمَةِ اللَّهِ وَ يَنَابِيعُ نِعْمَتِهِ السَّبِيلُ إِلَی اللَّهِ وَ السَّلْسَبِيلُ وَ الْقِسْطَاسُ الْمُسْتَقِيمُ وَ الْمِنْهَاجُ الْقَوِيمُ وَ الذِّكْرُ الْحَكِيمُ وَ الْوَجْهُ الْكَرِيمُ وَ النُّورُ الْقَدِيمُ أَهْلُ التَّشْرِيفِ وَ التَّقْوِيمِ وَ التَّقْدِيمِ وَ التَّعْظِيمِ وَ التَّفْضِيلِ خُلَفَاءُ النَّبِيِّ الْكَرِيمِ وَ أَبْنَاءُ الرَّءُوفِ الرَّحِيمِ وَ أُمَنَاءُ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ «ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ».(116) همراه خدا و همراه وديعه ي اويند و محل کلمه ي خداوند و كليد حكمت او و چراغ رحمت و سرچشمه های نعمت هايش مي باشند، راهنما به سوی خدا و چشمه ي سلسبيل و ترازوي مستقيم و راه و روش محکم و ذکر حکيم و وجه كريم و نور پايدار و شخصيتی شايسته ي شرافت و سرافرازي و مقدم بودن و برتري يافتن و تعظيم و تفضيلند، جانشينان پيامبر كريم و فرزندان رؤوف و حميد و امنای عليّ عظيم، نسلي به هم پيوسته که بعضي از نسل بعضي ديگرند و خدا شنوا و كريم است. السَّنَامُ الْأَعْظَمُ وَ الطَّرِيقُ الْأَقْوَمُ مَنْ عَرَفَهُمْ وَ أَخَذَ عَنْهُمْ فَهُوَ مِنْهُمْ وَ إِلَيْهِ الْإِشَارَةُ بِقَوْلِهِ فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي. خَلَقَهُمُ اللَّهُ مِنْ نُورِ عَظَمَتِهِ وَ وَلَّاهُمْ أَمْرَ مَمْلَكَتِهِ. ايشان رکن و مقامی والا و راهی استوارند، هركه آن ها را بشناسد و از ايشان بياموزد از آن ها است. به همين معنی اشاره دارد آيه ي «فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي» هرکس از من پيروي کند بي گمان از من است. خدا آن ها را از نور عظمت خويش آفريده و اختيار جهان را به آن ها داده. فَهُمْ سِرُّ اللَّهِ الْمَخْزُونُ وَ أَوْلِيَاؤُهُ الْمُقَرَّبُونَ وَ أَمْرُهُ بَيْنَ الْكَافِ وَ النُّونِ، إِلَی اللَّهِ يَدْعُونَ وَ عَنْهُ يَقُولُونَ وَ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ. امامان سرّ پنهان خداوند و اولياء مقرّب اويند، و آن ها همان امر خدا بين كاف و نونند، «کُنْ» هستند، دعوت به سوی او می كنند و از جانب او سخن می كنند و به امرش عمل مي نمايند. عِلْمُ الْأَنْبِيَاءِ فِي عِلْمِهِمْ وَ سِرُّ الْأَوْصِيَاءِ فِي سِرِّهِمْ وَ عِزُّ الْأَوْلِيَاءِ فِي عِزِّهِمْ كَالْقَطْرَةِ فِي الْبَحْرِ وَ الذَّرَّةِ فِي الْقَفْرِ وَ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرْضُ عِنْدَ الْإِمَامِ كَيَدِهِ مِنْ رَاحَتِهِ يَعْرِفُ ظَاهِرَهَا مِنْ بَاطِنِهَا وَ يَعْلَمُ بَرَّهَا مِنْ فَاجِرِهَا وَ رَطْبَهَا وَ يَابِسَهَا. علم انبياء در مقابل علم آن ها و سرّ اوصياء در برابر سرّ ايشان و عزّت اولياء در مقابل عزّت آن ها، مانند قطره اي است در مقابل دريا، و ذره ای در مقابل بيابان. آسمان ها و زمين در نزد امام مانند کف دست اوست، ظاهرش را از باطن و درست کاري اش را از نافرمان و خشکش را از تر تميز مي دهد. لِأنَّ اللَّهَ عَلَّمَ نَبِيَّهُ عِلْمَ مَا كَانَ وَ مَا يَكُونُ وَ وَرِثَ ذَلِكَ السِّرَّ الْمَصُونَ الْأَوْصِيَاءُ الْمُنْتَجَبُونَ وَ مَنْ أَنْكَرَتْ ذَلِكَ فَهُوَ شَقِيٌّ مَلْعُونٌ يَلْعَنُهُ اللَّهُ وَ يَلْعَنُهُ اللَّاعِنُونَ زيرا خداوند پيامبرش را از علم گذشته و آينده مطلع كرده و اوصياء برگزيده ي او آن سرّ محفوظ را ارث برده اند، هرکس منكر اين مقام باشد شقی و ملعون است كه مورد لعنت لعنت كنندگان قرار دارد وَ كَيْفَ يَفْرِضُ اللَّهُ عَلَی عِبَادِهِ طَاعَةَ مَنْ يُحْجَبُ عَنْهُ مَلَكُوتُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ و چگونه خداوند اطاعت ك ۴

با توجه به اینکه مقام معظم رهبری بارها مسأله جهاد کبیر را مورد تأکید قرار داده است، در آغاز بهتر است از تعریف جهاد کبیر شروع کنیم. اگر بخواهیم خیلی رسا و در کمترین عبارت، جهاد کبیر را تعریف کنیم؛ می توانیم بگوییم: نفوذناپذیری مؤمنان در برابر کافران یا به عبارتی دیگر: مقاومت و تسلیم ناپذیری اهل ایمان در مقابل دشمنان قرآن. مقام معظم رهبری در دانشگاه افسری و تربیت پاسداری امام حسین علیه السلام، بیانات روشنگری مطرح کرده و از آن جمله، جهاد کبیر را این گونه معرفی کردند: "اطاعت نکردن از کفّار همان چیزی است که خدای متعال به آن گفته جهاد کبیر.[1]

خواهران عزیز این چادر خاکی را حفظ کنید 🌹🌹🌹🌹🌹 چون این چادر خاکی از آن 🌷🌷🌷🌷🌷 مادرمان سادات حضرت فاطمه 《س》 🌺🌺🌺🌺🌺 و نگذ ارید به این چادر خاکی ☘☘☘☘☘ بی حرمتی 🌹🌹🌹🌹🌹 اهانت 🌷🌷🌷🌷🌷 بی احترامی 🌺🌺🌺🌺🌺 بی ادبی ☘☘☘☘☘ گستاخی 🌿🌿🌿🌿🌿 کنند 🌱🌱🌱🌱🌱 عفاف و حجاب 🌹🌺🌷☘🌿🌱

ه کرده است. خداوند به حقيقت اميرالمؤمنين(ع) شرايطي را فراهم نمايد که وَلايت و وِلايت در حاکميت حضرت صاحب الامر، (عج) هر چه سريع تر ظهور يابد. «والسلام عليكم و رحمةالله و بركاته» ۳

قتاً هم همين طور است، و از آن جهت که نمونه ي کامل اند چه اشکال دارد جدا از ديگران باشند، و از آن جهت هم که بشرند مثل ديگران زندگي کنند؟ مگر پيامبر خدا(ص) از يک جهت نمي فرمايند: «أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ»(22) من بشري هستم مثل شما و از جهت ديگر مي فرمايند: «يُوحَی إِلَيَّ» مگر اين که به من وحي مي رسد؟ اين که پيامبر خدا(ص) مثل ما است، نصف آيه است، نصف ديگر آيه اين است که در مقامي است غير از مقامي که ما مي توانيم باشيم. دو نفر از علماي بزرگ نجف نشسته بودند بحث مي کردند - بحث عالمانه ي دو مجتهد- آن يکي به ديگري گفت: من نفهميدم، آن آقايي هم که چاي مي داد گفت من هم نفهميدم. آيا آن نفهميدن با اين نفهميدن يک اندازه است؟ يک کلمه مي گوئيم پيامبر(ص) بشري مثل ما هستند ولي آيا اين بشربودن با آن بشربودني که هيچ جهت گيري به سوي حقيقتِ وَحي الهي ندارد مساوي است؟ آيا اين که مي فرمايد پيامبر(ص) مثل ما بشر است، به معني تأييد مکتب ليبراليسم است؟ در مکتب ليبراليسم همه ي انسان ها مساويند از طرفي همه محترم اند، پس همه ي فکرها محترم است. يعني پست ترين فکر با عالي ترين فکر هر دو محترم اند! اين که به شما مي گويند «إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ»(23) هرکدام از شما که با تقواتر است گرامي تر است، مي خواهند شما در دام آن مکتب نيفتيد. حرف ليبراليسم اين است؛ شما که مي گوئيد خدا هست، چيز بدي نيست مثل اين است که بگوئيد بادمجان خوشمزه است. او هم که مي گويد خدا نيست چيز بدي نيست، مثل اين است که بگويد بادمجان خوشمزه نيست، هر دو فکر محترم است. در حالي که اين حرف صحيح نيست حقيقتاً عالم بر مدار حقايق مي چرخد و اگر پيامبر و امام جنبه اي بشري دارند، که دارند، جنبه اي خاص دارند که فوق بشر است و در اين رابطه امام، عين نماز است. و نمازِ هرکس با نماز امام مقايسه مي شود براساس جايگاه خاص مقام امام است که علامه طباطبايي(ره) طهارت مطرح شده در سوره ي احزاب را طهارت تکويني مي دانند. قرآن مي فرمايد: «إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا»(24) خداوند اراده کرده فقط از شما اهل البيت هرگونه آلودگي را بردارد و شما را در طهارتي خاص قرار دهد. چون طبق آيه خداوند به اهل البيت(ع) طهارتي خاص داده، غير از طهارت تشريعي که براي همه اراده کرده است. اين طهارت، طهارت تکويني است، مثل طهارت ملائکه. هر چند از جهت نفس ناطقه خودشان بايد عبادت و شب زنده داري کنند تا اين طهارت را حفظ نمايند حضرت امام رضا(ع) روي امامت به عنوان يک مسئله ي خاص تأکيد دارند که داراي خصوصيات خاص به خودش مي باشد و خداوند در آخر آيه ي مربوط به امامت حضرت اسماعيل و اسحاق و يعقوب مي فرمايد: آن امامان «وَ كانُوا لَنا عابِدِينَ» و آن ها براي ما عبادت مي کردند. يعني در عهد الست نشان دادند عين بندگي هستند و در همين رابطه از روزي که به دنيا آمدند از طرف خداوند در يک مواظبت خاص قرار داشتند تا بتوانند امامت خود را حفظ کنند. حضرت در ادامه مي فرمايند: «فَلَمْ تَزَلْ تَرِثُهَا ذُرِّيَّتُهُ (ع) بَعْضٌ عَنْ بَعْضٍ قَرْناً فَقَرْناً حَتَّی وَرِثَهَا النَّبِيُّ(ص) فَقَالَ اللَّهُ إِنَّ أَوْلَی النَّاسِ بِإِبْراهِيمَ لَلَّذِينَ اتَّبَعُوهُ وَ هذَا النَّبِيُّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا» نسل حضرت ابراهيم(ع) آن مقام را پيوسته و قرن به قرن از يکديگر ارث بردند، تا نوبت به پيامبر اسلام(ص) رسيد، پس خداوند فرمود: سزاوارترين مردم به ابراهيم اين پيامبر و آن هايي هستند که به او ايمان آوردند. با توجه به اين امر سؤال اين است، آن هايي که به ابراهيم(ع) نزديک اند کدام بايد امام باشند، جز آن هايي که در عين ايمان به رسول خدا، از ذرّيه ي او مي باشند؟ به همين جهت حضرت(ع) در ادامه فرمودند: «فَكَانَتْ لَهُمْ خَاصَّةً» پس امامت را مخصوص فرزندان رسول خدا(ص) قرار داد و در آن رابطه «فَقَلَّدَهَا النَّبِيُّ(ص) عَلِيّاً (ع)» رسول خدا(ص) عهد امامت را به عهده ي علي(ع) گذارد حضرت امام رضا(ع) جاي امامت را مشخص کردند و سيرش را روشن نمودند تا روشن شود امامت چيز ساده اي نيست که بشود از زندگي بشر بيرون برود و باز بشر به سلامت زندگي کند. إن شاءالله بعداً روشن مي شود آن کسي که بايد به ما فرمان بدهد بايد تمام دل ما را برده باشد و قطب جان ما باشد تا در نظام احسن، زيباترين شکلِ ارتباط وِلايي و وَلايي برقرار گردد. وَلايت يعني عشق و وِلايت يعني فرمانروايي. زيباترين شکلِ دستوردادن، دستوردادن کسي است که جان ما در گرو او باشد و همه ي خوبي هاي هستي در نزد او، تا با توجه به همه ي خوبي ها دستور دهد. خداوند چنين دنيايي خلق کرده است و براساس حکمتش عالي ترين شکلِ تحقق هر چيزي را محقق نموده است. در نظام اجتماعي وقتي وِلايت و وَلايت متحد باشد عالي ترين شکل زندگي اجتماعي محقق شده و حتماً چنين چيزي را خداوند براي بشر اراد ۲

در هر صورت تأکيد حضرت رضا(ع) که مي فرمايند خداوند امامت را با قراردادن در ذرّيه ي اهل صفا و پاکي عظيم شمرد، قابل توجه است و به اين آيه اشاره مي کنند که: «وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ نافِلَةً وَ كُلًّا جَعَلْنا صالِحِينَ»(18) خداوند فرمود: و ما به ابراهيم، اسحاق را داديم و يعقوب را به عنوان نواده ي ابراهيم(ع) مزيد بر آن کرديم و همه ي آن ها از صالحين بودند. حضرت رضا(ع) موضوع صالح بودن فرزندان ابراهيم(ع) را پيش مي کشند که شرط امامت است و لذا خداوند در مورد آن ها مي فرمايد: «وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِيتاءَ الزَّكاةِ وَ كانُوا لَنا عابِدينَ»(19) و ما آن ها را امام قرار داديم، به امر ما هدايت مي کنند و فعلِ خير و اقامه ي نماز و دادن زکات را به آن ها وَحي کرديم. ملاحظه مي فرمائيد که بعد از نام بردن حضرت اسحاق و يعقوب(ع) به عنوان فرزندان حضرت ابراهيم(ع)، موضوع امامت آن ها را به ميان مي آورند و اين که اين امامت داراي خصوصيات و نشانه هاي خاصي است. خصوصيات آن ها صالح بودن و عابدبودن و وَحيِ فعل خير و وَحيِ اقامه ي نماز و ايتاء زکات است. مي فرمايد: «جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا» آن ها را امام قرار داديم که به امر الهي هدايت کنند. اين ويژگي از خصوصيات بسيار مهم در مورد مقام امامت است و بيشتر نظر به جنبه ي تکويني آن ها دارد تا جنبه ي تشريعي. زيرا «امر» در قرآن يک نوع تصرف تکويني است که در موردش مي فرمايد: «إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ»(20) همانا «امرِ» خدا اين است که چون چيزي را اراده کند، بگويد بشو و مي شود. وقتي مي گويد امامان به «امر» هدايت مي کنند يعني قدرتي به آن ها داده شده که به هنگام هدايتِ افراد، وقتي اراده کنند شخصي هدايت بشود، مي شود. اين نوع هدايت، مثل هدايت در نبوت نيست که تشريعي باشد، بلکه يک نوع تصرف قلبي در هدايت افراد است، چيزي که بحمدالله شيعه به نور ائمه(ع) از آن بهره ها برده و اين چنين در طول تاريخ و امروز در دنيا درخشيده است، همين که شما امروز به امامي معصوم نظر داريد، با توجه به چنين هدايتي - يعني هدايت به امر- امام در جان شما تصرف تکويني مي کنند. با توجه به ابتداي آيه اي که امام رضا(ع) مطرح مي کنند معلوم مي شود چرا خداوند در وصف حضرت اسحاق و يعقوب(ع) به عنوان فرزندان حضرت ابراهيم(ع) مي فرمايند: «وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا» و رابطه ي بين امامت آن ها و هدايت به «امر» را پيش مي کشد تا انسان ها متوجه شوند جايگاه امامتي که در ذرّيه ي ابراهيم(ع) قرار داده شده کجا است. و نقش تکويني آن در تصرف قلب ها چه اندازه است و به اين دليل بايد «امر» در «هدايت به امر» را به صورت هدايت تشريعي ندانست چون آن را مختص مقام امام کرده در حالي که هدايت تشريعي مربوط به نبي است و مختص به امام نيست. علاوه بر آن، ادامه ي آيه نيز کمک مي کند تا معلوم شود آن هدايت يک نوع هدايت خاصي است، زيرا در ادامه ي آيه مي فرمايد: «أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ» ما فعلِ خيرات را به آن ها وَحي کرديم، که اين مقام فوق تشريع است چون نفرمود به آن ها وَحي کرديم که فعل خير انجام دهند فرمود: خودِ فعلِ خير را به آن ها وَحي کرديم، يعني فعل آن ها وَحي الهي است، نه اين که به آن ها وَحي شد که فعل خير انجام دهند يک وقت بنده به شما مي گويم راست بگو و راست گفتن را به شما توصيه مي کنم و شما با اختيار و انتخاب خود راست گفتن را مي پذيريد و عمل مي کنيد، ولي يک وقت در قلب شما تصرف مي کنم تا شخصيت شما عين راست گفتن شود و فعل راست گفتن را به شما مي دهم. در قرآن مي فرمايد: «وَأَوْحَی رَبُّكَ إِلَی النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمَّا يَعْرِشُونَ»(21) و پروردگار تو به زنبور عسل وحی كرد كه از پاره ای كوه ها و از برخی درختان و از آنچه داربست می كنند خانه هايی برای خود درست كن. اين نوع وحي، وَحي تکويني يا وَحي فعل است، يعني به زنبور عسل نگفتند که خودت تشخيص بده و انتخاب کن که مثلاً در کندوها عسل بگذاري يا نه، بلکه فعلِ زنبور عسل، وَحي خدا است، به همين معني فعلِ امام، وَحي خدا است. توجه داشته باشيد چنين مقامي را از خودمان به امام نسبت نمي دهيم، ظاهر آيه چنين است و بهترين برخورد با آيه اين است که آن را با ظاهرش معني کنيم و اگر ظاهرش جوابگو نبود تأويلش کنيم يا چيزي را در تقدير بگيريم. صريح و ظاهر آيه اين است که: «أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ» به امامان فعل خير را وحي کرديم، بر همين اساس وقتي مي فرمايد: فعلِ اقامه ي نماز را به امام وَحي کرديم، امام عين نماز مي شود. ممکن است بفرمائيد اين باعث مي شود ائمه(ع) يک شخصيت جداي از بقيه ي افراد داشته باشند، حقي ۱

السَّلامُ عَلَيْكَ يَا أَبَا الْقاسِمِ ابْنَ السِّبْطِ الْمُنْتَجَبِ الْمُجْتَبَىٰ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا مَنْ بِزِيارَتِهِ ثَوابُ زِيارَةِ سَيِّدِ الشُّهَداءِ يُرْتَجىٰ سلام بر تو ای ابا القاسم فرزند سبط نجیب برگزیده، سلام بر تو ای کسی که به زیارتش، ثواب زیارت سیدالشهداء امید می‌رود وفات حضرت عبدالعظیم حسنی

🔸️حتی اگر حجاب رو قبول نداری 🔹️مسلمان نیستی 🔸️با آخوندها مشکل داری اما... این کار رو با دقت مشاهده کن🧐 آینده ایران و فرزندانمان به شدت در خطر است https://eitaa.com/NazreGoleNargesQoranBakhan 💠💠💠💠💠