آدمها همشون تیکههای دوستنداشتنی دارن، ابر نیستن که همش پنبه باشن. همهی ما گاهی عصبانی و ناراحتیم، گاهی هم انقدر زیاد خوشحالیم که ذوق بیشازحدمون با روحیهی یکیدیگه جور درنمیاد. اما این مهمه، این مهمه که تو بتونی آدمهارو با اینوجود که ابر نیستن، ابر ببینی و باور داشته باشی که ابرها هم گاهی رعدوبرق دارن، گاهی بارونی میشن، یهوقتایی از آسمون غیب میشن و یهروزایی هم باعث میشن حتی حین قدمزدن هم احساس خفگی بهت دست بده. تو خودت رو جوری بساز که آدمهارو زیبا ببینی و انقدر دنبال یه گونهی نادر نباش چون پیداش نمیکنی