📹 اسیر آزادشدهٔ فلسطینی: «...راه من انقلابی و مسیرم حسینی است... ای قائم، ای صاحب‌ الزمان...»! 📝 این نمونه‌‌ی تربیت‌یافته‌ای از #انسان_مقاومت است. بیان او، تنها یک اظهار نظر شخصی نیست؛ بلکه بازتاب یک جریان فکری گسترده در جبهه مقاومت است که خود را در امتداد عاشورا و در مسیر ظهور می‌بیند. این تأثیر، نشان‌دهنده پیوند عمیق میان اندیشه شیعی و آرمان فلسطین است؛ پیوندی که روزبه‌روز محکم‌تر شده و فلسطینیان را بیش از گذشته به مقاومت تا پیروزی نهایی امیدوار می‌کند. @Ebar_ir | عِبَر

🥺 وَ تَفَرَّجَت كُرَبُ النُّفوسِ بِذِكرِه‌... 📜 ابوجعفر اصفهانی کرانی مشهور به «احمدبن‌علویه»، شاعر ايرانی‌الاصل و شیعی مذهب بوده که در قرن سوم و چهارم می‌زیسته و عمری طولانی (حدود ۱۰۰ سال) داشته است. با وجود اینکه برخی از مورّخان و شرح‌حال‌نویسان، وی را از شعرای بارز ذکر کرده‌اند، متأسفانه دیوان و بسیاری از اشعار او در حکم تراث مفقود می‌باشد. 🔸از قصائد مهم او ألفية -هزار بیت در مدح امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه- است که بخشی از آنها در آثار مختلفی از جمله المناقب ابن شهرآشوب به طور پراکنده آمده است. شاعر در این ابیات به برخی از فضائل امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه همچون ماجرای غدیر خم، حدیث منزلت، رشادت‌های حضرت در غزوات، ماجرای ازدواج با صدیقه‌ طاهره سلام‌الله‌علیها و... اشاره می‌کند. 💚 در این ابیات شاید این مصراع بیش از بقیه دلربایی می‌کند: وَ تَفَرَّجَت كُرَبُ النُّفوسِ بِذِكرِه‌؛ [او کسی است که] غم‌ و غصه‌های دل‌ها با یاد او برطرف می‌شود. [۱] 🔺به راستی این چه نامی است که بیش از هزار سال است، برای عاشقانش دلبری می‌کند؟ او کیست که ذکرش کافی است تا دل‌ها جلا گیرد و غم‌ها برطرف شود؟ و این واقعیتی است که نه تنها ما در قرن پانزدهم هجری آن را با تمام وجود درک می‌کنیم، بلکه شیعیان در طول تاریخ همین حسّ عاشقانه را به مولای خود داشته‌اند... صَلَواتُ‌ الله عَلَيْكَ غادِيَةً وَ رائِحَةً وَ عاكِفَةً وَ ذاهِبَةً  📒 [۱] ر.ک: المناقب (لإبن‌شهرآشوب)، ج ۳، ص ۹۶ @Ebar_ir | عِبَر

❣جانم فدای امام زمان سلام‌الله‌علیه 📜 ابوخالد‌ كابلى از امام باقر عليه‌السّلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود: «بدانيد اگر من آن روزگاران (عصر غیبت) را درک می‌کردم، مطمئنا جانم را برای فداکاری در رکاب صاحب این امر [حضرت حجت (عج)] نگاه می‌داشتم.» 🏷 أَمَا إِنِّي لَوْ أَدْرَكْتُ ذَلِكَ لاَسْتَبْقَيْتُ نَفْسِي لِصَاحِبِ هَذَا اَلْأَمْرِ 📘 الغيبة (للنعمانی)، ج ۱، ص ۲۷۳ @Ebar_ir | عِبَر

🤲 صاحبتان را صدا بزنید؛ او پاسخ می‌دهد! 📜 در بسیاری از نقل‌ها آمده است که هرگاه شیعیان عصر غیبت، دچار تحیر و دلتنگی نسبت به وجود مقدس امام زمان (عج) می‌گردیدند، با توسل به حریم کبریایی حضرت، به‌طریق معجزه‌آسا صداهایی را می‌شنیدند بدون آنکه صاحب صدا را ببینند و یا نامه‌هایی را دریافت می‌کردند و پاسخ مشکلات خود را بدین‌گونه اخذ می‌نمودند. 🔸برای نمونه می‌توان به نقل صدوق از «عاصمی» درباره فردی اشاره کرد که دلتنگی بر او چیره گردیده و در مورد واسطه‌ای که بتواند وجوه شرعی را به حضرت حجت (ع) برساند، در حیرت و تردید بود که ناگاه صدای هاتفی را می‌شنود که می‌گفت: «آنچه به همراه داری را به حاجز تحویل ده!» در مورد فردی دیگر به نام «ابومحمد سروی» همین پاسخ به صورت مکتوب خارج شد. [۱] 🔸نمونه دیگر مربوط به «ابورجاء مصری» است. او پس از شهادت امام عسکری (ع) در طلب جانشین حضرت از مصر خارج شد و همچنان متحیر بود. پس از سه سال، در منطقه «صریاء» در نزدیکی مدینه، صدای هاتفی را بدون آن که شخص را ببیند شنید که به وی می‌گفت: «ای نصر بن عبد ربّه! به اهل مصر بگو آیا ایمان شما به رسول خدا (ص) پس از دیدن او بود!؟» کنایه از اینکه غیبت حضرت مهدی (ع) نباید مانع ایمانتان به وی باشد؛ چنان که بدون دیدن رسول خدا به وی ایمان آورده‌اید. و ابورجاء گوید نام پدرم را تا آن لحظه نمی‌دانستم! چرا که پس از ولادتم، پدرم فوت کرده و نوفلی مرا از محل ولادتم در مدائن (به مصر) برده بود! [۲] 🔺این تجارب، پیوندی ناپیدا اما استوار را آشکار می‌سازد: او حاضر است، هرچند چشمان ظاهری ما از دیدارش محروم باشد. ایمان، فراتر از حجاب‌های زمان و مکان، راهی به سوی او می‌گشاید و در لحظات تحیر، تنها کافی است که دل را به یادش سپرد و او را صدا زد. که او بی‌تردید، پاسخی خواهد داد. [۱] کمال الدين و تمام النعمة، ج ۲، ص ۴۹۸ [۲] همان، ص ۴۹۱ @Ebar_ir | عِبَر

تولدش پنهان بود مثل موسی در گهواره‌اش سخن گفت مثل عیسی خلیفه خداست در زمین مثل آدم عمر طولانی دارد مثل نوح بشارت آمدنش را داده اند مثل اسماعیل صبر دارد مثل ايوب فرشتگان به یاری‌اش می‌آیند مثل لوط کفار به دستش هلاک می‌شوند مثل هود در عزای حسین (ع) گریان است مثل یعقوب زیباترین خلق است مثل یوسف حکومتش جهانی است مثل سلیمان نام و کنیه‌اش نام و کنیه محمد (ص) است و شبیه ترین خلق در خلق و خو به او 🌟 او مهدی (عج) است... @Ebar_ir | عِبَر

💜 مردی شبیه هیچ‌کس! 📜 عمر‌بن‌عبدالکریم با اسناد خود از مالک‌بن‌انس و او از زهری نقل می‌کند که می‌گفت: امیرالمؤمنین علیه‌السلام دلتنگ خوردن جگر بریان بر نان نرم شده بود، اما یک سال تمام آن را آرزو می‌کرد (و نمی‌خورد). روزی امام حسن علیه‌السلام، در حالی که روزه بود، این موضوع را به یاد آورد و آن را برای پدرش تهیه کرد. ➕ هنگامی که (امام علی علیه‌السلام) خواست افطار کند و غذا را نزدیک خود آورد، سائلی بر در خانه ایستاد. پس به فرزندش امام مجتبی (ع) فرمود: «پسرم! این غذا را به او بده، تا مبادا فردا نامه (اعمال) ما را با این آیه بخوانند: أَذْهَبْتُمْ طَيِّبٰاتِكُمْ فِي حَيٰاتِكُمُ اَلدُّنْيٰا وَ اِسْتَمْتَعْتُمْ بِهٰا؛ شما نعمت‌های پاکیزه خود را در زندگی دنیا از بین بردید و از آن لذت بردید.» 🏷 يَا بُنَيَّ اِحْمِلْهَا إِلَيْهِ، لاَ تُقْرَأُ صَحِيفَتُنَا غَداً 📕 شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار (ع)، ج ‏۲، ص ۳۶۳-۳۶۲ @Ebar_ir | عِبَر

💰 خمس، محک صداقت در ادعای ایمان 📜 بنا به روایت کلینی، یکی از تجّارِ شیعیِ فارس، طی نامه‌ای به محضر امام رضا علیه‌السلام، از آن جناب درخواست تحلیل خمس را نمود. حضرت در پاسخ، ضمن مخالفت با این درخواست، اشاره به فلسفه اخذ خمس و تشریع آن نمود، و این‌که مسلمان بایستی صدق دعوی اسلامش را در عمل نشان دهد! همچنین در موردی دیگر، گروهی از خراسانی‌ها از امام رضا (ع) درخواست تحلیل خمس کردند که حضرت شدیداً مخالفت کرده و فرمودند: «چه درخواست مکرآمیزی! به دوستیِ با زبانتان نسبت به ما بسنده کرده و حقی که خدا برای ما مقرر کرده (یعنی خمس) را از ما باز می‌دارید؟ هرگز، هرگز، هرگز، هیچ یک از شما را نسبت به ترک این واجب مُجاز نمی‌کنم.» [۱] 📝 این گزارش‌ها و افزون بر آن، نشان می‌دهد که خمس تنها یک وظیفه مالی نیست، بلکه معیاری برای سنجش صداقت افراد در ادعای ایمان و ولایتمداری است. در اینجا نیز درخواست برخی از شیعیان برای تحلیل خمس، با مخالفت قاطع حضرت مواجه شد، چراکه بنا به فرمایش ایشان، پذیرش ولایت اهل‌بیت (ع) تنها به محبت زبانی خلاصه نمی‌شود، بلکه باید در عمل نیز ثابت شود. این روایت، پیامی روشن برای ما دارد؛ ایمان و محبت حقیقی، با تعهد به احکام الهی معنا پیدا می‌کند، نه صرفاً با ادعا! 📙 [۱] الکافي، ج ۱، ص ۵۴۷ و ۵۴۸ @Ebar_ir | عِبَر

💰 تو از آن دویست دینار در اوج نیازت محروم خواهی ماند! 📜 سماحت و بزرگواری ائمه معصومین علیهم‌السلام در برابر درخواست کمک افراد نیازمند، آن‌چنان بود که حتی با وجود علم به کذب ادعای نیاز نیز دست رد به سینه فرد درخواست کننده نمی‌زدند! روایت کلینی حاکی از آن است که یکی از بنی‌عباس بر سر راه امام عسکری علیه‌السلام نشسته و اظهار نیاز نمود و قسم یاد کرد که نه درهمی را مالک است و نه غذا و طعامی را که در صبح و شام رفع گرسنگی کند. آن جناب در پاسخ این درخواست فرمود: «در حالی که دویست دینار را دفن کرده‌ای، به دروغ قسم بر نیازمندی خود یاد می‌کنی! ولی این سخن من نه برای آن است که تو را از عطایم محروم سازم! ای غلام، آنچه همراه داری به او بده!»؛ غلام نیز صد دینار به وی داد. امام (ع) سپس رو به وی کرده، فرمود: «تو از آن دویست دینار (مدفون) در اوج نیازت محروم خواهی ماند!» و همین گونه شد؛ چرا که آن مرد به هنگام نیاز شدیدی که به آن دینارها پیدا کرده بود، به سراغ آنها رفت ولی قبل از او، پسر ناخلفش آنها را یافته و برداشته و فرار کرده بود! 📗 الکافي، ج ۱، ص ۵۰۹، ح ۱۴ @Ebar_ir | عِبَر

‼️ #تلنگر ⏯ در این روایت، حقیقت همچون آفتابی از پس پرده‌ی ادعاها سر برمی‌آورد؛ سیمای #عطوفت در برابر چهره‌ی #ریاکاری قد علم می‌کند، و سکه‌هایی که در دل خاک پنهان شده‌اند، گواهی می‌دهند بر آنچه صاحبشان از دیدگان خلق پوشانده است. امام، کریمانه دست می‌بخشد، نه برای آنکه راستیِ نیاز را بیازماید، بلکه برای آنکه #کرامت، مرز میان راست و دروغ را درنوردد. اما در این بخشش، #انذاری لطیف نهفته است؛ نوایی از سرنوشت که در گوش جان فرد طنین می‌اندازد: «آنچه در پنهان داشته‌ای، روزی از کف تو خواهد رفت؛ در لحظه‌ای که بیش از همیشه به آن محتاجی.» ⚠️ و چه سرنوشتی #عبرت‌آموز! دینارهای پنهان، وفا نمی‌کنند، پسر ناخلف، دست پدر را می‌برد، و آنکه برای فردایش اندوخته بود، در حسرت دیروزش می‌ماند. این روایت، آیینه‌ای‌ست در برابر #طمع_آدمی؛ تصویری از حقیقتی دیرین که چه بسیار، آدمیان چیزی را نگاه داشته‌اند تا روز مبادای خود، اما در همان روز، آن را از دست داده‌اند. امام (ع) نه‌تنها در بخشش، که در #کلام خود نیز دست کریمانه دارد؛ #انذار او، بخششی دیگر است، هشداری که شاید پرده‌ی غفلت را بدراند و حقیقت را، پیش از آنکه دیر شود، در برابر چشم انسان نمایان سازد. @Ebar_ir | عِبَر

📿 آوای تهجد ... 📜 ابن مشهدی در کتاب المزار الکبیر، - که یکی از قدیمی‌ترین منابع اسلامی درباره زیارت، آداب و ادعیه اماکن مقدسه به شمار می‌رود و بسیاری از عالمان بزرگ شیعه نیز به آن اعتماد نموده‌اند، - با وسائطی از رؤیت جناب خضر (ع) در کوفه خبر داده که ایشان، تهجدهای شبانه زید‌بن‌صوحان [یار و معین امیر مؤمنان (ع)] را در مسجد منسوب به زید قرائت می‌کرده است. بخشی از آن دعا چنین است: ▫️... وَيْلِي كُلَّمَا كَبِرَتْ سِنِّي كَثُرَتْ ذُنُوبِي، وَيْلِي كُلَّمَا طَالَ عُمُرِي كَثُرَتْ مَعَاصِيَّ، فَكَمْ أَتُوبُ وَ كَمْ أَعُودُ، أَمَا آنَ لِي أَنْ أَسْتَحْيِيَ مِنْ رَبِّي. اَللَّهُمَّ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدِ اِرْحَمْنِي وَ اِغْفِرْ لِي وَ اِرْحَمْنِي يَا أَرْحَمَ اَلرَّاحِمِينَ وَ خَيْرَ اَلْغَافِرِينَ. ▫️... وای بر من! هرچه سنم بیشتر می‌شود، گناهانم نیز افزون‌تر می‌گردد. وای بر من! هرچه عمرم طولانی‌تر می‌شود، نافرمانی‌هایم بیشتر می‌شود. پس تا کی توبه کنم و باز به گناه بازگردم؟ آیا وقت آن نرسیده است که از پروردگارم شرم کنم؟ خدایا! به حق محمد و آل محمد، بر من رحم کن، مرا بیامرز و بر من ببخشای، ای مهربان‌ترین مهربانان و بهترین آمرزندگان! 📓 المزار الکبير، ص ۱۴۰ @Ebar_ir | عِبَر

🔥 حق در مخالفت با اهل سقیفه 📜 علی‌بن‌اسباط می‌گوید: محضر حضرت رضا (صلوات‌الله‌علیه) عرض كردم: مسئله‌ای برايم پيش می‌آيد كه حكمش را نمی‌دانم و در شهری هستم كه [شيعيان و] دوستان شما آنجا نيستند تا حكم مسئله را سؤال كنم. حضرت فرمودند: «پيش قاضی و فقيه آنان [یعنی عامّه] برو و مسئله خود را سؤال كن؛ پس هنگامی كه فتوا داد [و هر چه را گفت]، تو خلاف آن‌ را عمل كن؛ زیرا که #حق بر #خلاف آن می‌باشد.» 🏷 فَإِذَا أَفْتَاكَ بِشَيْءٍ فَخُذْ بِخِلاَفِهِ 📓 عيون أخبارالرضا (ع)، ج ۱، ص ۲۷۵ @Ebar_ir | عِبَر

🎥 #سید_مقاومت و جرعه‌نوشی از یمِّ بی‌ساحل مولا علی (ع) 🥀 #ببینید | سیدحسن نصرالله، همان مجاهد کبیر و پرچمدار سرافراز مقاومت که سال‌ها در دفاع از آرمان‌های شیعه، بی‌هراس از تندباد حوادث، پایمردی کرد و در این مسیر، نه گامی واپس نشست و نه دمی از جهاد بازایستاد، خویشتن را در برابر #دنیا و فریب‌هایش چنین می‌بیند! گویی لحظه‌لحظه‌ی عمرش را در پرتو این کلمات قدسی مولایش امیر مؤمنان (ع) زیسته بود. و به راستی، کدام دیده می‌تواند این حقیقت را از نظر فروگذارد؟ 📜 ضرار‌بن‌ضمره نقل می‌کند: من می‌دیدم هنگامى كه شب، پرده‌هاى تاريكى را گسترده، علی (ع) در محراب عبادت ايستاده و محاسن خود را گرفته، به خود مى‌پيچيد مانند پيچيدن مارگزيده و گريه مى‌كرد مانند اندوه رسيده و مى‌گفت: «اى دنيا! اى دنيا! از من دور شو! خود را به من عرضه مى‌كنى؟ اشتياقت را به من نشان مى‌دهى [تا مرا به شوق آورى]؟ هرگز چنين زمانى براى تو فرا نرسد [كه در دل من جاى گيرى]. هيهات! [اشتباه كردى و مرا نشناختى] ديگرى را بفريب که من نيازى به تو ندارم. تو را سه طلاقه كردم؛ طلاقى كه رجوعى در آن نيست. زندگى تو كوتاه و مقام تو كم و آرزوى تو را داشتن ناچيز است. آه از كمى زاد و توشه [آخرت] و طولانى بودن راه و دورى سفر و عظمت منزلگاه.» 📗 نهج‌البلاغة، ح ۷۷ @Ebar_ir | عِبَر