.او می‌بیند.

چه خوش است دل ربودن ز کمندِ دلبری که دلِ خود به کَس نمیداد و هزار مبتلا داشت

یه زندگی آروم چیه قسمت ما نمیشه؟👨‍🦯

_

ﺗﻮ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻋﺸﻘﻰ ﺗﻮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﮔﻨﺎﻫﻪ وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﺧﺪاﻳﻰ _مرتضی پاشایی

سرما خورده بود و بدنش مثل آتیش داغ بود. نفس هاش سنگین بود و سرفه هاش عذابم میداد. توی تب میسوخت و نمیتونستم کاری کنم. چند شب بود که نخوابیده بودم و دلم لک زده بود یه بار دیگه با عطر موهاش و گرمای نفساش بخابم. من، به قول معروف یه مرد گنده اشک داشت میجوشید تا از چشمام سرازیر بشه. کنارش بودم و ازش دور بودم. میدیدم عذاب میکشه و توی اسارتی ناپیدا دست و پا میزدم. با ناله هاش میمردم و کاری از دستم بر نمیومد. چند شبانه روز پشت سر هم بی وقفه بیدار بودم و نفس به نفس کنارش زندگی میکردم تا شاید بتونم حتی به اندازه سر سوزنی حالش رو خوب کنم. بعد از چند روز که این دوره گذشت، سر پا شد و دوباره شیطنت هاش شروع شد. لبخند خسته ای روی لبام نشست و چند ثانیه تا بی هوش شدن از شدت خستگی فاصله داشتم که محکم خودش رو تو آغوشم جا داد. صدای خنده های دلبرانش توی گوشم پیچید و دست هام نوازشگر موهاش شد. توی بغلم خزید و آرامش رو بهم هدیه کرد. آرامشی که حاضر نبودم با دنیا عوضش کنم... _نوشته های یک افراطی_

عع بارون🥲

.او می‌بیند.