۱. احترام و رفاقت: ایران و روسیه به هم قول دادن که به استقلال، حاکمیت، و تمامیت ارضی همدیگه احترام بذارن. یعنی نه تو کار هم دخالت کنن، نه اجازه بدن کسی از خاکشون برای اذیت کردن طرف دیگه استفاده کنه.

۲. کمک نکردن به دشمن: اگر کسی به ایران یا روسیه حمله کنه، اون یکی کشور نه تنها کمک به متجاوز نمی‌کنه، بلکه تلاش می‌کنه این دعوا رو از طریق قوانین بین‌المللی و صلح‌آمیز حل کنه.

۳. همکاری اطلاعاتی و امنیتی: نهادهای امنیتی دو کشور قراره با هم اطلاعات رد و بدل کنن و با همکاری، جلوی تهدیدهای مشترک مثل تروریسم یا خرابکاری رو بگیرن.

۴. اقتصاد و انرژی: قراره تو حوزه انرژی (مثل نفت و گاز) و پروژه‌های اقتصادی همکاری کنن. حتی برنامه دارن یه سیستم پرداختی راه بندازن که نیاز به دلار و تحریم‌های آمریکا رو دور بزنه.

۵. صلح‌آمیز بودن انرژی هسته‌ای: ایران و روسیه توی انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز، مثل ساخت نیروگاه، با هم کار می‌کنن.

۶. جلوگیری از تجزیه‌طلبی: هیچ کدوم از دو کشور اجازه نمی‌دن کسی از خاکشون برای راه انداختن دعواهای قومی یا تجزیه‌طلبی علیه کشور دیگه استفاده کنه.

حالا این قرارداد به چه درد مردم می‌خوره؟

قراره همکاری‌های اقتصادی و تجاری بین ایران و روسیه بهتر بشه، که شاید به رشد اقتصاد داخلی کمک کنه.

همکاری‌های امنیتی می‌تونه جلوی تهدیدها و حملات دشمنان مشترک رو بگیره.

تو حوزه انرژی، ایران می‌تونه از تجربه و سرمایه روسیه برای پروژه‌های بزرگ استفاده کنه.

حرف آخر؟ این معاهده بیشتر شبیه یه توافق بلندمدته که دو طرف قول دادن رفیق هم باشن و تو شرایط سخت پشت هم وایسن. ولی اینکه چقدر از این وعده‌ها عملی بشه، بستگی به سیاست‌ها و اتفاقات آینده داره.

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته