ظرفها را میشُستم و نمیدانم به چه می اندیشیدم... سینک را دستمال میکشیدم و نمیدانم به چه می اندیشیدم... جارو میکشیدم و باز نمی دانم به چه می اندیشیدم... می نشینم روی مبل کنار پنجره... یک لیوان چای از نوع ماسالا آن هم نه از مدل معمولی اش، از همان ها که مادرم خودش سرِ هم می کند و طعمش با همه ی چای ماسالاهای دنیا فرق می کند را بالا می آورم و جرعه جرعه می نوشم... آفتاب از پنجره قد کشیده تا نیمه های فرش... گرمای آفتاب پاهایم را قلقلک می دهد... به خودم می اندیشم، به چیزی که دیشب توی کتاب خواندم، به شکر، به دیدن جزئی نعمتها... یکهو ذرات معلق در هوا هم برایم جالب می شود... صدای مرد وانتی سکوت خانه را برهم میزند ودور میشود... صدای گنجشکها می آید... صدای بچه های کوچه که غرق بازی هستند... نسیم، گلهای خانه ام را نوازش می دهد و بعد روی گونه هایم میخورد... نفس عمیقی می کشم... و زیر لب می گویم زندگی یعنی همین... و من الان خوشبخت ترین زن عالمم. #اقلیما_نوشت #روزمرگی 🍁 @eghlime_eghlima 🍁