*#همسفر_شدن_با_حسین_ع* این راه راهی نیست که تو با *پای نفسانیت‌های معمولت* بتوانی در آن قدمی بگذاری و اگر هم مرتکب چنین خطایی شوی خیلی زود پایت بر روی زمین *لیز* و *سست* هواهای نفسانی *می‌لغزد* و از ادامه راه باز می‌مانی....... در *قافله حسین ع* بویی از *نفسانیت* نمی‌آید؛ آنجا از *کودک* سه‌ساله‌ای چون رقیه تا *پیرمردانی* چون حبیب‌بن‌مظاهر همه *فقط بوی حسین* و *خدای حسین* می‌دهند و هر کس که با پای #نفسانیت در این مسیر گامی نهد قطعا #رفیق_نیمه‌راه است. *#سالکِ مسیرِ معنوی، همیشه بابت نفسانیت‌هایش نگران و مراقب است.* به قول عارف دلسوخته‌ای: *گر می‌روی بی‌حاصلی گر می‌برندت واصلی* در مسیر معنوی *خوف* و *رجا* همیشه با هم آمیخته است #خوف از *تیرگی نفسانیت‌هایت* که تو را از پشت به سمت خود می‌کشد و امید به نوری که از پیش رو تو را به سوی خود فرا‌می‌خواند. اما.... برخلاف سایر راه‌های #سلوک، در #راه_حسین *کفه امید بسیار سنگین‌تر* است. اینجا وقتی پا در مجلسش می‌گذاری شاید به اشتباه خیال کنی که با پای خودت به این مجلس راه یافته‌ای اما همین که #حرارت_عزایش در قلبت شعله می‌کشد خودت احساس خواهی کرد که او *دستت* را گرفته است و این اوست که تو را با خود می‌برد. از اینجا به بعد فقط باید حواست باشد که دستت را از دستش بیرون نکشی حتی وقتی که از مجلس عزایش بیرون می‌آیی آنوقت *او تو را آرام آرام در تمام این سفرها همراهی خواهد کرد و تو با پای او، همسفرش می‌شوی!* #کتاب_هم‌سفر_حسین_علیه‌_السلام📚 #صفحه_۱۹۵ ✳️ @heyatiha72