✅سلسله نشست‌های جایگاه، کارکرد و نقش مسجد در جامعه اسلامی. 📒نشست نهم، «رمضان در مساجد اهل سنت» 👤ارائه دهنده: حجت الاسلام و المسلمین دکتر احمد فلاح زاده 📒دبیر علمی: حجت الاسلام و المسلمین دکتر حامد قرائتی 💠زمان : چهار شنبه 7 اردیبهشت ماه 1401 مصادف با بیست و چهارم ماه مبارک رمضان، ساعت 18 ⬅️لینک ورورد به جلسه 🌐 http://dte.bz/historyconf 🌐https://bbb04.dte.ir/b/6eg-aih-u5a-tbi 🌐https://bbb01.dte.ir/b/vv2-jpi-207-uen 📒مجری: پژوهشکده تاریخ و سیره اهل بیت علیهم السلام و مرکز همکاری های علمی و بین الملل 🌐https://eitaa.com/eiscahistory

✅سلسله نشست‌های تاریخ در قرآن. 📒نشست هشتم، «تاریخ در قرآن» 👤ارائه دهنده:آیت الله محمد هادی یوسفی غروی 💠زمان : پنج شنبه 8 اردیبهشت ماه 1401 ساعت 12 الی 13 ⬅️لینک ورورد به جلسه 🌐 http://dte.bz/historyconf 📒مجری: پژوهشکده تاریخ و سیره اهل بیت علیهم السلام و مرکز همکاری های علمی و بین الملل 🌐https://eitaa.com/eiscahistory

✅سلسله نشست‌های جایگاه، کارکرد و نقش مسجد در جامعه اسلامی. 📒نشست دهم، «مساجد شیعی در ایران پیشا صفویه» 👤ارائه دهنده: دکتر محمد حسین افراخته 📒دبیر علمی: حجت الاسلام و المسلمین دکتر حامد قرائتی 💠زمان : شنبه 10 اردیبهشت ماه 1401 مصادف با بیست و هشتم ماه مبارک رمضان، ساعت 18 ⬅️لینک ورورد به جلسه 🌐 http://dte.bz/historyconf 🌐https://bbb04.dte.ir/b/6eg-aih-u5a-tbi 🌐https://bbb01.dte.ir/b/vv2-jpi-207-uen 📒مجری: پژوهشکده تاریخ و سیره اهل بیت علیهم السلام و مرکز همکاری های علمی و بین الملل 🌐https://eitaa.com/eiscahistory

✅سلسله نشست‌های جایگاه، کارکرد و نقش مسجد در جامعه اسلامی. 📒نشست یازدهم، «جایابی و الگوی مسجد؛ بررسی موردی مسجد النبی در عصر پیامبر(ص)» 👤ارائه دهنده: دکتر مهدی حمزه نژاد 📒دبیر علمی: حجت الاسلام و المسلمین دکتر حامد قرائتی 💠زمان : یک شنبه 11 اردیبهشت ماه 1401 مصادف با بیست و نهم ماه مبارک رمضان، ساعت 18 ⬅️لینک ورورد به جلسه 🌐 http://dte.bz/historyconf 🌐https://bbb04.dte.ir/b/6eg-aih-u5a-tbi 🌐https://bbb01.dte.ir/b/vv2-jpi-207-uen 📒مجری: پژوهشکده تاریخ و سیره اهل بیت علیهم السلام و مرکز همکاری های علمی و بین الملل 🌐https://eitaa.com/eiscahistory

✅سلسله نشست‌های جایگاه، کارکرد و نقش مسجد در جامعه اسلامی. 📒نشست دوازدهم، «نقش و کارکرد مساجد در حوزه پاسخگویی دینی و مقابله با شبهات و هجمه های اعتقادی» 👤ارائه دهنده: حجت الاسلام و المسلمین دکتر سید حسن هاشمی جزی 📒دبیر علمی: حجت الاسلام و المسلمین دکتر حامد قرائتی 💠زمان : سه شنبه 20 اردیبهشت ماه 1401 ساعت 18 ⬅️لینک ورورد به جلسه 🌐 http://dte.bz/historyconf 🌐https://bbb04.dte.ir/b/6eg-aih-u5a-tbi 🌐https://bbb01.dte.ir/b/vv2-jpi-207-uen 📒مجری: پژوهشکده تاریخ و سیره اهل بیت علیهم السلام و مرکز همکاری های علمی و بین الملل 🌐https://eitaa.com/eiscahistory

سلسله نشست‌های جایگاه، کارکرد و نقش مسجد در جامعه اسلامی. 📒نشست سیزدهم، «نقش مسجد-مدرسه ها در پویایی حوزه های علمیه» 👤ارائه دهنده: حجت الاسلام و المسلمین دکتر حامد قرائتی 📒دبیر علمی: حجت الاسلام و المسلمین دکتر سید ناصر موسوی 💠زمان : سه شنبه 27 اردیبهشت ماه 1401 ساعت 18 ⬅️لینک ورورد به جلسه 🌐 http://dte.bz/historyconf 🌐https://bbb04.dte.ir/b/6eg-aih-u5a-tbi 🌐https://bbb01.dte.ir/b/vv2-jpi-207-uen 📒مجری: پژوهشکده تاریخ و سیره اهل بیت علیهم السلام و مرکز همکاری های علمی و بین الملل 🌐https://eitaa.com/eiscahistory

سلسله نشست‌های جایگاه، کارکرد و نقش مسجد در جامعه اسلامی. 📒نشست چهاردهم، «نقش مسجد در پاسخگویی به سوالات و شبهات دینی» 👤ارائه دهنده: حجت الاسلام و المسلمین دکتر سید حسن هاشمی جزی 📒دبیر علمی: حجت الاسلام و المسلمین دکتر حامد قرائتی 💠زمان : سه شنبه 3 خرداد ماه 1401 ساعت 18 ⬅️لینک ورورد به جلسه 🌐 http://dte.bz/historyconf 🌐https://bbb04.dte.ir/b/6eg-aih-u5a-tbi 🌐https://bbb01.dte.ir/b/vv2-jpi-207-uen 📒مجری: پژوهشکده تاریخ و سیره اهل بیت علیهم السلام و مرکز همکاری های علمی و بین الملل 🌐https://eitaa.com/eiscahistory

کتاب مذهب شیعه منتشر شده از سوی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، اثر دوايت .م. دونالدسن نخستین اثر مفصل یک خاورشناس در وصف مشهدالرضا(ع) به شمار می‌رود. او شانزده سال در ايران بوده و در مشهد سكونت داشته و تاریخ این شهر و زائران آن در حدود 100 سال پیش را گزارش می‌کند. پژوهشکده تاریخ و سیره به جهت ارزش علمی این کتاب و اینکه نقطه آغاز مطالعات مستند اماميه در غرب به شمار می‌رود، به ترجمه و تعلیقات آن به قلم دو تن از اساتید تاریخ اقدام کرده است. به مناسبت ولادت حضرت ثامن الحجج علی بن موسی الرضا(ع) برشی از این کتاب درباره حرم مطهر رضوی که مؤلف از کتب جغرافیای تاریخی گزارش کرده است، (صفحه 294 ـ 296 از جلد اول) در پی می‌آید: در قرن ششم هجرى (دوازدهم ميلادى)، و در دوران حكومت سلطان سنجر سلجوقى [سال حكومت 511-552ق]، مردى به نام ابوطاهر قمى، با هزينه شخصى خود و يا به خرج سلطان، اين بنا را بازسازى كرد. ساختمان جديد صد سال پابرجا ماند؛ ولى هنگام حمله مغولان به‏شدت خسارت ديد. چون در سال 617ق/1220م، پس از قتل‏عام نيشابور به دست تُولوگ‏خان، وى با سپاه فراوانى به توس رسيد و همان كار را تكرار كرد. او شهر توس (طابران قديم) را ويران و مرقد واقع در مشهد را كه قبور على بن موسى‏الرضا عليه‏السلام و هارون الرشيد در آن قرار دارد، تاراج كرد؛ ولى مغولان مرقد را كاملاً ويران نكردند؛ زيرا چند كتيبه موجود در ضريح كنونى به تاريخ 612 ق/1215م، يا پنج سال پيش از اين حمله مغول بازمى‏گردد.

اين مقبره در آغاز قرن چهاردهم ميلادى (هشتم هجرى)، در دوران حكومت سلطان محمد الجايتو [سال حكومت 703-716ق] كه نخستين [ايلخان] مغول شيعه بود، بازسازى و نوسازى شد. در كتاب تاريخ ‏مغولان مى‏خوانيم مادر الجايتو، فرزندش را مسيحى تربيت كرد و او را به نام نيكولاس غسل تعميد دادند؛ اما پس از مرگ مادر، همسرش وى را به مسلمانى ترغيب كرد. الجايتو اسلام را دين رسمى قرارداد؛ حال آن‏كه ياساى غازان نيز اجرا مى‏شد. مبالغ حاصل از اوقاف مرقد، بنابر وصيت بانيان آن‏ها مصرف گرديد و در اين زمان؛ كه درآمد بقعه به دست شيعيان افتاد، مزار امام رضا عليه‏السلام در مشهد تجديد بنا شد. با اين‏كه الجايتو در اعتقاد مذهبى خويش، به‏ويژه موقعى كه بشدت از نزاع حنفيه و شافعيه بر سر احكام نكاح خشمگين شد، ثابت‏قدم نبود؛ اما بر سكه‏هاى اواخر دوران او نقش سلام و صلوات خداوند بر ائمه اثنى عشر به چشم‏ مى‏خورد. ابن‏بطوطه سيّاح [م 779ق] نيز چند سال بعد در قرن هشتم‏هجرى (734ق/1333م) از اين مرقد بازسازى شده ديدار كرده، مى‏گويد مشهد را شهرى بزرگ، پرجمعيت و سرسبز يافته است، او مى‏نويسد: بالاى مزار، گنبدى عظيم قراردارد كه با پرده‏هاى ابريشمين و قنديل‏هاى زرين آراسته شده است و زير گنبد و مقابل مزار امام، قبر هارون‏الرشيد است. خدّام پيوسته بر سر مزار شمعدان‏هايى [روشن] قرارمى‏دهند؛ اما وقتى شيعيان على عليه‏السلام براى زيارت وارد حرم مى‏شوند، بر قبر هارون‏الرشيد لگد مى‏زنند و در عوض به حضرت رضا عليه‏السلام درود مى‏فرستند.

به مناسبت غزوه بنی قریظه بنی‌قریظه نام گروهی از یهودیان عصر پیامبر است که در مدینه با آن حضرت و مسلمانان زندگی می‌کردند و غزوه یا نبردی به نام آنان ثبت شده است. پس از مهاجرت پیامبر و مسلمانان از مکه به یثرب، آنان با سه قبیله یهودی که گروه‌های متنفذ و تأثیرگذار فرهنگی و اقتصادی این شهر بودند پیمانی امضا کردند و قرار شد هر یک از مسلمانان و یهودیان بر آیین خود باشند و در امور شهروندی و دفاع از مهاجم، یکدیگر را حمایت کنند. نام دو گروه دیگر بنی‌قینقاع و بنی‌نضیر است. یکی دو سال پس از زندگی مسالمت‌آمیز، یکی از گروه‌های یهودی پیمان خود را زیر پا گذاشت و با مسلمانان وارد جنگ شد. قرآن این پیمان‌شکنی را تأیید کرده و مورخان جزئیات و عوامل آن را بیان کرده‌اند. از جمله این عوامل، ارتباط گروه‌های یهودی با مشرکان مکه و پیشرفت‌های مسلمانان در مدینه و مناطق اطراف بود. به ترتیب دو قبیله بنی‌قینقاع و بنی‌نضیر با مسلمانان اعلام جنگ داده و پس از محاصره و تسلیم بدون درگیری از منطقه کوچ کردند و آیاتی از سوره حشر در این باره نازل شد: هُوَ الَّذي أَخْرَجَ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ مِنْ دِيارِهِمْ لأَوَّلِ الْحَشْرِ ما ظَنَنْتُمْ أَنْ يَخْرُجُوا وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ مانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّه‏... آنان گمان می‌کردند قلعه‌هایشان مانع از قدرت الهی خواهد بود... گروه سوم (بنی‌قریظه) در شرایط بحرانی و در بحبوبحه جنگ احزاب به همکاری با مشرکان پیوستند و مسلمانان پشت خندق را از داخل مدینه تهدید کردند. از این رو پیامبر به دستور خداوند آنان را نیز در دژهایشان محاصره کرد تا ناچار به تسلیم شدند. درباره سرنوشت مردان یا جنگجویان بنی‌قریظه روایاتی گوناگون وجود دارد که برخی حاکی از کشته شدن صدها نفر از این گروه یهودی به دست مسلمانان است. در دهه‌های اخیر محققان به بررسی این گزارش‌ها پرداخته و چنین اتفاقی را در صدر اسلام به دلایلی غیر ممکن دانسته‌اند. اولاً سیره پیامبر که در مثل فتح مکه، همه مخالفان خود را بخشید و آزاد کرد، با چنین گزارش‌هایی سازگار نیست. ثانیاً جمعیت مدینه و گروه‌های یهودیان در آن زمان به اندازه‌ای نبود که بتوان پذیرفت صدها نفر از آنان کشته و اسیر شده باشند. ثالثاً در اخبار تاریخی فقط به کشته شدن کمتر از ده نفر در این واقعه تصریح شده و نام و چگونگی مقابله آنان بیان شده است ضمن آنکه بنا به آیات قرآن که: لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‏ (گناه کسی را دیگری به دوش نمی‌کشد) دلیلی ندارد افرادی که در پیمان‌شکنی دخالت نداشتند به گناه سران بنی‌قریظه دچار شوند. اصل اسارت عده‌ای و کشته شدن عده‌ای دیگر در این نبرد به دلیل آیه «وَ أَنْزَلَ الَّذينَ ظاهَرُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ مِنْ صَياصيهِمْ وَ قَذَفَ في‏ قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ فَريقاً تَقْتُلُونَ وَ تَأْسِرُونَ فَريقا» که به گفته مورخان و مفسران درباره این حادثه نازل شده، تأیید می‌شود؛ اما نمی‌توان آمارهای ارائه شده را پذیرفت. به نظر می‌رسد پذیرش برخی روایات و آمار مبالغه‌آمیز از سوی برخی مسلمانان و درج در کتاب‌ها، به دلیل قوانین جزائی تورات است که چنین اجازه‌ای به فاتحان داده و تصور شده مسلمانان نیز چنین اقدامی کرده‌اند در صورتی که شواهدی از این کشتار در لابلای کتب تاریخی نیست و آنچه هست روایاتی است که نقل شده و نقدهای جدی بر آن وارد است. برخی محققان مانند دکتر شهیدی که جزو نخستین ناقدان داستان بنی‌قریظه است، روایات عجیب درباره کشته شدگان را ناشی از رقابت‌های گروه‌های مسلمان در آن زمان می‌داند و اینکه برخی خواسته‌اند در آمار تلفات دشمنان به دست خود مبالغه کنند. به قلم حجت الاسلام دکتر صادقی

به نام خدای بزرگ تاریخ شهادت امام رضا روز 23 ذیقعده روز زیارتی امام رضا ع نامیده شده است آیا این نامگذاری به سبب شهادت آن¬حضرت در این روز است یا سببی دیگر دارد؟ از گزارش¬های منابع كهن تاریخی بر می¬آید که سبب این نامگذاری، شهادت آن حضرت در 23 ذیقعده نبوده؛ بلکه سببی دیگر دارد که قابل بررسی است؛ چراکه منابع مربوط درباره تاریخ شهادت آن حضرت به لحاظ سال و ماه و روز، نقل¬های پراكنده و پر غباری را ذکر کرده¬اند که فضاى پر التهابى را موجب شده‏اند. اجمالا 13 قول درباره روز شهادت آن حضرت نقل شده که از جمله آنها روز 23 ذیقعده سال 203ق است؛ گزارش 23 ذیقعده را شیخ مفيد در مسار الشيعة (مصنفات، ج7، ص34) و بيرونى در آثار الباقية، (ص533) با تعبير برخى گفته‏اند نقل کرده¬اند و آن را نپذیرفته¬اند؛ چنان¬که شیخ مفید در دو کتاب الإرشاد (مصنفات، ج12، ص247) و المقنعة، (ص479) شهادت آن¬حضرت در ماه صفر را پذیرفته است. مجلسى نیز در بحار، (ج49، ص)293 به نقل از العدد آورده و آن را نپذیرفته است. نظر تحقیقی در بارۀ شهادت نظر تحقیقی در بارۀ شهادت امام رضا ع روز جمعه يا شنبه، آخر ماه صفر سال 203 هجرى است که برابر با روز هفدهم شهريور سال 197 خورشيدى و هشتم سپتامبر 818 ميلادی است. این گزارش افزون بر قرائن و شواهد تاریخی، در منابع فراوانی ذکر شده است مانند خليفةبن‏خياط در تاريخ، (ص312)، اشعرى در المقالات و الفرق، (ص94)، نوبختى در فرق الشيعة، (ص86)، طبرى، در تاريخ، (ج5، ص146)، طبرسى در إعلام الورى، (ج2، ص41)، سمعانى در الانساب، (ج3، ص74)، ابن‏جوزى در المنتظم، (ج10، ص115)، ابن‏اثير در الكامل، (ج6، ص351) ابن‏العبرى در تاريخ مختصر الدول، (ص134)، ابن‏خلكان در وفيات الاعيان، (ج3، ص270) اربلى در كشف الغمة، (ج2، ص267، به نقل از جنابذى)، ذهبى، در سير اعلام النبلاء، (ج9، ص391)، يافعى در مرآة الجنان، (ج2، ص10، با تعبير قيل، ابن‏كثير، البداية و النهاية، (ج10، ص249)، عسقلانى در تهذيب التهذيب، (ج7، ص387)، ابن‏صباغ در الفصول المهمة، (ج2، ص1023) و ابن‏طولون در الائمة الاثنى عشر، (ص98). یکی از نشانه¬ها كه بر مطلب پيش‏گفته گواهی مى‏دهد، گزارش‏هايى است كه درباره سبب مسموميت آن حضرت بيان شده است. برخى از منابع، سبب مسموميت را انارى دانسته‏اند كه در باغ مسكونى امام ع در طوس بر درخت بود (صدوق، عيون اخبار الرضا، ج2، ص240) و به دستور مأمون كنده و زهرآگين شده و به امام ع خورانيده شد. (يعقوبى، تاريخ، ج2، ص453. محمدبن‏حبان، الثقات، ج8، ص457. ابوالفرج، مقاتل الطالبيين، ص567) برخى نيز آن را انگورى دانسته‏اند(طبرى، تاريخ، ج5، ص146 و ابوالفرج اصفهانى، همان و سبط ابن‏جوزى، تذكرة الخواص، ص355) كه به فرمان مأمون زهرآلود گشت و به امام خورانيده شد(مفيد، الإرشاد (مصنفات، ج12، ص270) و شايد به هر دو ميوه مسموم گشته باشد؛ چراكه صدوق به نقل از هرثمةبن‏أعين اين دو ميوه را - كه به فرمان مأمون آغشته به زهر شده بودند - سبب مسموميت امام ع ثبت كرده (صدوق، عيون اخبار الرضا، ج2، ص250 - 245.) و ابن‏شهرآشوب نيز همين گزارش را آورده است(مناقب آل‏أبى‏طالب، ج4، ص403 - 402). گفتنى است اين دو ميوه در آخر تابستان به بازار مى‏آيند و جالب اين است كه بر مبناى محاسبه نجومى به امر وسط، ماه صفر سال 203 هجرى - كه امام رضاعليه السلام در آن شهيد شد برابر با شهريور همان سال بوده(زمانى قمشه‏اى، هيئت و نجوم اسلامى، ج2، ص330) و اين هم‏زمانى شهادت امام ع با رسيدن اين دو ميوه، نشانه درستی گزارش شهادت امام در آخر ماه صفر است؛ چرا كه اگر آن گرامى را با انار مسموم كرده باشند، اين ميوه هنوز بر درخت بوده و از نوبر آن، امام ع را مسموم كرده‏اند و اگر با انگور مسموم كرده باشند، اين ميوه در آن زمان، فراوان بوده و اگر مسمومیت به هر دو ميوه را بپذیريم، مانعى وجود ندارد؛ چون زمان، زمان بهره‏گيرى از هر دو بود. نتيجه برپایه استدلال یادشده امام رضاعليه السلام در جمعه يا شنبه، آخرين روز ماه صفر سال 203 هجرى در ساعت‏هاى نخست شب (صدوق، عيون اخبار الرضا، ج2، ص241 و ص247) و در 55 سالگى(مروج الذهب، ج4، ص5.) به شهادت رسید و اين روز به محاسبه نجومى به امر وسط، برابر است با روز هفدهم شهريور سال 197 خورشيدى (197/6/17)، مطابق با هشتم سپتامبر 818 ميلادى كه 71641 روز پس از آغاز هجرت پيامبر (ص) بود (زمانى قمشه‏اى، هيئت و نجوم اسلامى، ص330). آن حضرت در مدت زمان حيات خود، 35 سال در كنار پدر تجربه آموخت و به مدت بيست سال نيز، جايگاه رفيع امامت را عهده‏دار بود. ديگر نقل‏های نپذیرفتنی ديگر نقل‏ها درباره روز شهادت ایشان كه پذيرفتنى نيست، چنين‏ است: 1- روز اول ماه رمضان، (مجلسى، بحار، ج49، ص293 (به نقل از: العدد و او از: الدّر و ذخيرة)) 2 - نُه روز باقى‏مانده از رمضان، (صدوق، عيون اخبارالرضا، ج2، ص245. حاكم، تاريخ نيشابور، ص26. بيرونى، آثار الباقية، ص533)

3- هفت روز باقى‏مانده از ماه رمضان، (طبرسى، إعلام الورى، ج2، ص41 (با تعبير قيل). اربلى، كشف الغمة، ج2، ص297 (به نقل از صدوق در عيون اخبارالرضا)) 4- سيزدهم ذى‏القعده، (ابن‏خلكان، وفيات الأعيان، ج3، ص270 (با تعبير وقيل) يافعى، مرآة الجنان، ج2، ص10 و ابن‏طولون، الأئمة الإثنى عشر، ص98 (با تعبير قيل)) 5- بيست و سوم ذى‏القعده، (مفيد، مسار الشيعة (مصنفات، ج7، ص34) و بيرونى، آثار الباقية، ص533 (با تعبير برخى گفته‏اند) و مجلسى، بحار، ج49، ص293 (به نقل از: العدد)) 6- پنجم ذى‏الحجه، (يافعى، مرآة الجنان، ج2، ص10 و ابن‏طولون، الأئمة الإثنى‏عشر، ص293 (و قيل: بل توفى خامس ذى‏الحجة)) 7- ششم ذى‏الحجه (طبرى امامى، دلائل الإمامة، 351 (در يكى از نسخه هايش با تعبير ويُروى)) 8- آخر ذى‏الحجه (مسعودى، اثبات الوصية، ص182.) 9- هجدهم جمادى‏الأول (نجاشى، رجال، ج1، ص251.) 10- اول محرم (اللّباب فى تهذيب الأنساب، ج2، ص30.) 11- چهاردهم صفر (مجلسى، بحار، ج49، ص293 (و قيل)) 12- هفدهم صفر (كفعمى، المصباح، ص523 510.) 13- شش روز مانده از ماه صفر (حسن‏بن‏محمد قمى، تاريخ قم، ص199.) درباره سبب زیارت امام رضا ع در 23 ذیقعده، مرحوم محدث قمی در مفاتیح الجنان به نقل از ابن طاووس آورده که ایشان فرموده است: در برخی از نوشته¬های غیر عرب از اصحاب ما آمده است که زیارت امام رضا ع در 23 ذیقعده از دور یا نزدیک مستحب است. این مطلب در برخی از نسخه¬های کتاب اقبال الاعمال ابن طاووس آمده(ج2، ص23، چاپ دفتر تبلیغات) نه در همه نسخ¬های آن. وانگهی در هیچ روایتی نیز، این مطلب به دست نیامده است. بنابراین برای این مطلب مستند حدیثی به دست نیامده است؛ هرچند زیارت معصومان از جمله امام رضا ع برپایه روایات مربوط به زیارت¬های آنان در هر روز و هر لحظه ثواب و استحباب دارد؛ چنان¬که در روایت منقول از آنحضرت چنین آمده است: عَنِ الرِّضَا ع أَنَّهُ قَالَ: مَنْ شَدَّ رَحْلَهُ إِلَى زِيَارَتِي اسْتُجِيبَ دُعَاؤُهُ وَ غُفِرَتْ لَهُ ذُنُوبُهُ فَمَنْ زَارَنِي فِي تِلْكَ الْبُقْعَةِ كَانَ كَمَنْ زَارَ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ ثَوَابَ أَلْفِ حَجَّةٍ مَبْرُورَةٍ وَ أَلْفِ عُمْرَةٍ مَقْبُولَةٍ وَ كُنْتُ أَنَا وَ آبَائِي شُفَعَاءَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ هَذِهِ الْبُقْعَةُ رَوْضَةٌ مِنْ رِيَاضِ الْجَنَّةِ وَ مُخْتَلَفُ الْمَلَائِكَةِ لَا يَزَالُ فَوْجٌ يَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَ فَوْجٌ يَصْعَدُ إِلَى أَنْ يُنْفَخَ فِي الصُّورِ. (بحار، ج99، ص44). به قلم حجت الاسلام و المسلمین یدالله مقدسی.