#شرح_دعای_کمیل۱۳۸ 🔅 *«اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِيَ الذُّنُوبَ الَّتِي تَهْتِكُ الْعِصَمَ»* 🔅 *«ای خدای رحمت بی‌کران، آن گناهانی را که همچون تیغی بُرنده، پرده‌های معصومیت و عصمت را پاره می‌کنند، از جانم بزدای.»* 🔹 گناهانی که حجاب برای انسان ایجاد می‌کند تا روح انسانی از تهذیب بودن خارج شود، نماد لهویات است. ⁉️ چه فرقی بین واژه لهو با لغو وجود دارد؟ ✍🏼 در متون دینی و ادبیات عربی، دو واژه «لَهو» و «لَغو» هر دو به رفتارهای بیهوده اشاره دارند؛ اما تفاوت ظریفی بین آنها وجود دارد. 🔹 «لهو» به فعالیت‌هایی گفته می‌شود که انسان را از امور مهم غافل کند و جنبۀ سرگرمیِ افراطی یا بیهوده داشته باشد. مانند سرگرمی‌های لهو و لعب (مثل قمار، موسیقی لغو، گفت‌وگوهای بیهودۀ طولانی). در قرآن آمده است: 🔆 *«وَ مَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا لَعِبٌ وَلَهْوٌ»* 🔆 *«زندگی دنیا جز بازی و سرگرمی نیست.»* 📗 سوره انعام، آیه ۳۲ 🔹 «لَغو» به‌معنی سخنان یا اعمال بی‌ارزش، پوچ و بی‌فایده است، که هیچ سود معنوی یا مادی ندارند. مانند؛ سخن گفتن بدون فکر، شوخی‌های بیهوده، یا مشارکت در گفتگوهای گناه‌آلود. در قرآن توصیه شده: 🔆 *«وَ إِذَا سَمِعُوا اللَّغْوَ أَعْرَضُوا عَنْهُ»* 🔆 * «و هنگامی که سخن بیهوده بشنوند، از آن روی می‌گردانند.»* 📗 سوره قصص، آیه ۵۵ 🔹 تفاوت کلیدی که بین لهو و لغو وجود دارد آن است که لهو غفلت‌آور است و انسان را از یاد خدا و تکالیف الهی بازمی‌دارد؛ اما لغو اعمال و اقوال بی‌محتوا و پوچ است و ارزش توجه یا تکرار را ندارد، مانند سخنان بی‌اساس. 🔹 در واقع لهو، سرگرمی‌ای است که جان را از حق‌شناسی غافل کند، و لغو، سخنی است که چون آب در هاون کوبیدن باشد؛ یکی دل را می‌رباید و دیگری وقت را. 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام

#شرح_دعای_کمیل۱۳۹ 🔅 *«اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِيَ الذُّنُوبَ الَّتِي تَهْتِكُ الْعِصَمَ» * 🔅 *«ای خدای رحمتِ بی‌کران! آن گناهانی که چون تیغِ بران، پرده‌های عصمت را می‌درد و حریمِ قدسیِ بندگی را می‌شکافد، از وجودم محو کن!»* 🟧 در ادامه، روایت امام سجاد دربارۀ گناهانی که انسان را از حریم قدسی بندگی دور می‌سازد، پی می‌گیریم: 🔸٤. «ذِکرُ عُیوبِ النّاس»: هر که زبان به عیب‌گشاییِ خلق بگشاید، ناخواسته تیشه به ریشۀ عصمتِ خویش زده است؛ زیرا آبروی مردم چونان آینه‌ای است که شکستن آن بازتاب دارد که در خود فرد نمایان می‌شود؛ پس هر سخنِ ناروایی، روح را زنجیر می‌کند و حجابی از تاریکی بر دل می‌افکند. 🔸۵. «مجالَسَةُ أهْلِ رَیب»: هم‌نشینی با اهل شک و تردید، چون نوشیدنِ زهرِ تدریجی است که ایمان را از بین می‌برد. شک، آتشی است که اگر با نورِ یقین خاموش نشود، سرانجام، وجود فرد را می‌سوزاند. حتی نگهداریِ کتاب‌های ضاله، گمراه‌کننده، نفس را آلوده می‌کند و آدمی را در پرتگاهِ کفر می‌افکند. 🔸۶. «مَواضِعَ التُّهَمِ»: حضور در جایگاه‌های اتهام، چون راه‌رفتن بر لبۀ شمشیر است؛ چراکه نگاه‌های سرزنش‌آمیز و زمزمه‌های مردم، تیرهایی هستند که نه‌تنها آبرو را از بین می‌برد؛ بلکه پرده‌های عصمت را می‌شکافد و دل را به اسارتِ وسواس شیطانی می‌کشاند؛ پس فرد عاقل از سایۀ تهمت می‌گریزد، قبل از آنکه گمان نادرست دیگران، حریمِ قدسی‌اش را بشکافد. 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام

#شرح_دعای_کمیل۱۴۰ 🔅 *«اللَّهُمَ‏ اغْفِرْ لِيَ‏ الذُّنُوبَ‏ الَّتِي تَهْتِكُ الْعِصَم‏»* 🔅 *«ای خدای رحمت بیکران، آن گناهانی که چون تیغ بران، پرده عصمت را می‌درد و حریم قدسی بندگی را می‌شکافد، از وجودم محو کن.»* ⁉️ سؤالی که ذهن را به خود مشغول می‌کند این است که چگونه حضرات معصومین، با داشتن عصمت کامل و ولایت مطلقه، چنین الفاظی را در دعا بر زبان مطهر خود جاری می‌سازند و به اسم «غفران» الهی پناه می‌برند؟ 🟦 *در پاسخ به این پرسش، چند مسیر توضیح و تبیین وجود دارد:* 🔹 ۱. حضرات معصومین در ملکوتِ وجود و جلوۀ حقانی خویش، آینهٔ تمام‌نمای جلالِ و جمال الهی‌اند؛ اما در جلوۀ بشری، چنان فروتنانه گام برمی‌دارند که گویی خود را در معرض هر لغزشی می‌بینند؛ پس استغفارِ آنان نه از ترسِ گناه، است؛ بلکه از شرمِ احتمالِ فاصله و بُعد از حضرت حق است؛ هرچند به اندازهٔ ذرّه‌ای باشد. 🔹 ۲. «من» گفتن، در محضرِ الهی خود جریمه‌ای سنگین به‌همراه دارد و حضرات معصومین که در دریای الهی غرق‌اند، حتی تصورِ «من» و هر نقش و وجودی را گناهی نابخشودنی می‌دانند؛ پس با استغفار آتشِ عشق شعله‌ور خود را آشکار می‌کنند. 🔹 ۳. چنانکه ملاصدرا می‌گوید: حضرات معصومین در سیرِ از کثرت به وحدت، حتی همنشینی با جهانِ ممکن را «حجاب» می‌دانند؛ پس طلبِ «غفران» آنان، پناه بردن از سایهٔ ممکنات به نورِ واجب الوجود است. 🔹 ۴. حضرات معصومین که پدرانِ روحانی این امت‌اند، گناهِ فرزندان را بر دوش می‌کشند؛ از این رو طلب غفران حضرت علی علیه‌السلام مناجاتی است برای پاک کردنِ گناهانی که شیعیان، با دستانِ خود بر جامهٔ عصمت می‌پاشند. ⬅️ *پس این مناجات، از ترس عقوبت نیست؛ بلکه نوای عاشقانه‌ای در حریم قرب است که هم درسِ بندگی به خاک‌ساران می‌دهد، هم زمزمهٔ شیداییِ محض را به عاشقان می‌آموزد.* 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام

#شرح_دعای_کمیل۱۴۱ 💠 *«آرامش در آستان قهر»* 🔅 *«اللّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُنْزِلُ النِّقَمَ»* 🔅 *«خدایا، آن گناهانی را که موجب فرود آمدن نقمت و عذاب تو می‌شوند، بر من ببخش.»* 🔷 «نقمت» در تقابل با «نعمت» است؛ لحظه‌ای است که قهر الهی به فعلیت می‌رسد و پرده از عقوبت برداشته می‌شود. 🔹 بعضی از گناهان، خود به‌تنهایی موجبات نزول چنین عقوبتی را فراهم می‌کنند. در اینجا، داعی از خداوند طلب آمرزش برای چنین گناهان سهمگینی دارد. 🔷 نکته‌ای لطیف در زبان این دعا نهفته است. با آنکه عبارت «تُنْزِلُ النِّقَمَ» هراس در دل می‌افکند و انسان را متوجه قهر و غضب الهی می‌سازد؛ اما آغاز دعا با لفظ آرام‌بخش «اللهم» همراه است. این واژه دربردارندۀ تمام امید انسان به رحمت الهی است؛ هرچند در معرض نقمت باشد؛ اما در سایۀ «اللهم» هنوز امید وصال و آمرزش دارد. 🔹 پس از ذکر «اللهم»، واژۀ «اغفر» می‌آید. این تقارن، خود نکته‌ای بلند است: در برابر گناهانی که می‌توانند قهر خدا را نازل کنند، داعی، به صفت جمالی خداوند متوسل می‌شود و می‌گوید: رحمتت ای خدا، چنان وسعت دارد که حتی گناهان فرودآورندۀ نقمت را هم می‌پوشانی. 🔷 در حقیقت، این دعا پلی است میان خوف و رجاء؛ میان درک عظمت قهر خداوند و چنگ‌زدن به دامن رحمت او. 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام

#شرح_دعای_کمیل۱۴۲ 💠 *«گناهانی که ناگهان عذاب می‌آورند.»* 🔅 *«اللهُمًَ اغفر لِیَ الذًُنوبَ الَّتی تُنزِلُ النِّقَم»* 🔅 *«خدایا! گناهانی را که موجب نزول ناگهانی عذاب می‌شوند، بر من ببخش.»* ✍🏼 واژۀ «تُنْزِلُ» در این فراز از دعا، به معنای فرود آمدن ناگهانی یا سقوط بی‌هشدار است؛ مانند باران سیل‌آسا یا عذابی که بدون اخطار پیشین فرو می‌ریزد. این مفهوم در قرآن نیز به‌کار رفته است، مانند: 🔆 *«إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ»* 🔆 *«ما قرآن را در شب قدر ناگهان بر قلب پیامبر نازل کردیم.»* 🍃 امام در این دعا، به گناهانی اشاره می‌فرماید که پیامدشان ویرانیِ ناگهانی یا شکستی غیرمنتظره در زندگی است؛ گناهانی که شاید حتی تصورِ عذابِ سریعِ آن‌ها را هم نکنیم، اما چون پرده‌های غفلت را می‌درانند، عقوبتشان بی‌درنگ فرود می‌آید. 💢 برخی گناهان چنان‌اند که دنیا را پیش از آخرت به تلاطم می‌کشند و انسان را درگیر بحرانی ناخواسته می‌کنند. 🍃 ادعیه نگاه ما را به ریشه‌های مشکلات می‌گسترانند؛ اینکه شاید این گرفتاری‌ها، پیامدِ عملی باشد که از یاد برده‌ایم. ⁉️ *هرگاه در چالش‌ها قرار می‌گیریم، باید بپرسیم: «کدام گناه من، بستر این مصیبت را فراهم کرد؟»* 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام

#شرح_دعای_کمیل۱۴۳ 🔅 *«اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُنْزِلُ النِّقَمَ»* 🔅 *«خدایا! آن گناهانی را که نقمت و عذاب را فرود می‌آورند، بر من ببخشای...»* 🔰 این فراز از دعای کمیل، همچون آیینه‌ای شفاف، رابطهٔ گناه و عذاب الهی را آشکار می‌سازد؛ گویی دعا، چشم دل را می‌شوید تا تیرهای گناه را در تاریکی‌های زندگی بیابد. انسانِ غافل، گرفتاری‌ها را تصادفی می‌پندارد، اما مؤمنِ توحیدگرا در هر بلا، ردپای گناه را جست‌وجو می‌کند. ⁉️ *کدام گناهان، تندتر باران عذاب را فرود می‌آورند؟* 🔶🔸 *امام سجاد علیه‌السلام در روایتی ژرف، چهار گناه را عامل نزول ناگهانی عذاب می‌دانند:* 🔸*۱. عصیانِ آگاهانه.* گناهی که در پرتو دانش و بینش انجام شود، حریم الهی را با قاطعیت می‌شکند. این معصیت، آسمان زندگی را تیره می‌کند و صاعقه‌های عذاب را بی‌درنگ فرومی‌آورد. 🔸 *۲. زورگویی و برتری‌جویی* «تطاول» از ریشه «طُول» به‌معنای زورگویی و فخرفروشی است. این گناه، زاییدهٔ تکبر و خودبرتربینی است و انسان را به ورطهٔ خواری می‌کشاند. 🔸 *۳. استهزاء و تمسخر دیگران* خنده‌های استهزا، همچون تیغی برنده، قلب‌ها را می‌درد. آیا سزاوار است که انسان با تحقیر دیگران، خشم خدا را برانگیزد؟ 🔸 *۴. ظلم در هر شکل آن.* ظلم، نه‌تنها ستم آشکار، که قراردادن هر چیز در جای نادرست است. امام علی علیه‌السلام در عهدنامهٔ مالک اشتر هشدار می‌دهند: حتی سپردن مسئولیت به فرد نالایق یا افراط در تشویق نابجا نیز ظلم است، و ظلم همیشه خشم الهی را در پی دارد. 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا |

#شرح_دعای_کمیل۱۴۴ 🔅 *«اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُنْزِلُ النِّقَمَ»* 🔅 *«خدایا، آن گناهانی را که نقمت را فرود می‌آورند، بر من ببخش.»* 💢 یکی از گناهانی که نقمت الهی را به‌دنبال می‌آورد، «ظلم» است. ظلم و ظلمت، دو روی یک سکه‌اند و حتی در زبان عربی، این دو واژه هم‌ریشه‌اند تا نشان دهند چگونه ستمگری با تاریکی پیوند خورده است. ◻️ همان‌گونه که ظلم، جامۀ تاریکی بر زندگی مظلومان می‌پوشاند، جان ستمکار را نیز در حجاب سیاهی فرو می‌برد. 💢 هر چه ظلمت گناه بر دل آدمی بنشیند، نور فطرت کم‌فروغ‌تر می‌شود. چاه ظلمت، استعاره‌ای برای هبوط روح است که مولوی با استعارۀ «چاه مَظلم» عمق فاجعۀ ظلم را نشان می‌دهد: ✨ *چاه مَظلم گشت ظلم ظالمان* این‌چنین گفتند جمله عالمان ✨ *هرکه ظالم‌تر چَهَش با هول‌تر عدل فرمودست بَتَّر را بَتَر* 🔷 «هول» به‌معنای هراس است. به‌میزانی که فرد، ظالم باشد، نگرانی و هراس او افزایش می‌یابد. ✨ *ای که تو از ظلم، چاهی می‌کَنی از برای خویش دامی می‌تنی بر ضعیفان گر تو ظلمی می‌کنی دان که اَندر قعرِ چاهِ بی‌بُنی* ◻️ هر چقدر ظلم بر ضعیفان بیشتر باشد، انتهای آن چاه گرفتاری است. چاهی که ظالم به دست خود حفر می‌کند، همان دامی است که سرانجام در آن گرفتار می‌شود. 🔷 «چاه» هم، نماد گناه است، هم زندان خودساخته. تشبیه انسان به «کرم ابریشم» که دور خود پیله می‌تند، نماد خودمحوری و انزوای ظالمانه است. اگر پیله از تارهای ظلم بافته شود، نه پروانه‌ای خواهد شد، نه ابریشمی؛ بلکه گور خواهد شد و این نماد همان «مُردن در حجاب خودبینی» است. ◻️ داعی کلید نجات را در «پناهندگی به خدا» می‌یابد و نه فقط برای طلب بخشش، بلکه برای «جدا شدن از معصیت» نیز به خدای سبحان پناه می‌جوید. 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام

#شرح_دعای_کمیل۱۴۵ 🔅 *«اللّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُغَیِّرُ النِّعَمَ»* 🔅 *«خدایا! آن گناهانی را که نعمت‌ها را دگرگون می‌کنند، بر من ببخش.»* 💢 بی‌تردید، گناه چون تیغی برّان، تاروپودِ نعمت‌ها را پاره‌ می‌کند؛ اما انسان در مستیِ غفلت، پیوندِ میان گناه و زوالِ نعمت را نمی‌بیند؛ تا زمانی که نسیمِ ناخوشایندِ تغییر، بر صفحۀ زندگی‌اش می‌وزد و او را بیدار می‌کند. ⁉️ تفاوت «تبدیل» و «تغییر» چیست؟ 🔷 در تبدیل، نعمتی به نعمتی دیگر بدل می‌شود؛ مانند رودی که مسیرش را عوض می‌کند؛ اما آب همچنان جاری است. اما در تغییر، نعمت ماهیت خود را از دست می‌دهد؛ گویی شهدِ شیرین، به زهرِ تلخ مبدل می‌شود. 🔷 «تُغَیِّرُ النِّعَمَ» یعنی آنچه روزی مایۀ گشایش و انبساطِ جان بود، امروز به خاری در جانِ آدمی بدل شده است؛ نعمتی که دیگر نه شیرین، که تلخ و آزاردهنده است. ⁉️ نعمت چیست؟ 🔷 در زبان عرب، «نَعَمَ» به هر چیز لطیف و نرم اطلاق می‌شود؛ چیزهایی که مانند نسیمی ملایم بر دل می‌نشینند و دل‌انگیزند. اما گناه، همان بار سنگینی است که لطافتِ نعمت را می‌زداید و شیرینی‌اش را به تلخی می‌کشاند. 🔷 آنجا که ایمان، دیگر گرمای دل نیست؛ همسر و فرزند، دیگر مایۀ انس و آرامش نمی‌شوند؛ و روزیِ حلال، برکت خود را از دست می‌دهد! 🍃 امام سجاد علیه‌السلام راز این دگرگونی را در جمله‌ای کوتاه اما عمیق بیان می‌فرماید: «البَغْیُ عَلَى النَّاسِ»؛«ستم و زورگویی نسبت به دیگران.» 🔷 «بغی» تحمیل خواسته‌ها و سلیقه‌های فردی بر دیگران است. انسانِ خودخواه، آن‌گاه که مرزهای حریم دیگران را درمی‌نوردد و خواسته‌های خود را بر آنان تحمیل می‌کند، در حقیقت با نعمت‌های خداوند به نزاع برخاسته است و این، همان است که نعمت را به نقمت بدل می‌کند 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام

#شرح_دعای_کمیل۱۴۶ 🔅 *«اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُنْزِلُ النِّقَمَ»* 🔅 *«خدایا! گناهانی را که موجب فرود آمدن بلاها می‌شوند، بر من ببخش.»* 🍃 امام سجاد علیه‌السلام در ادامه، دگرگونی نعمت را در موارد دیگری بیان می‌فرماید: 🔅 *«وَ الزَّوَالُ عَنْ عَادَةِ الْخَيْرِ»* 🔸 ترک عادت‌های نیکی که روزگاری انسان به آنها پایبند بود و زینت روح او به شمار می‌رفت. گاهی به دلیل غفلت یا تیرگی دل، فرد کارهای خیری را که همواره انجام می‌داده، رها می‌کند و این خود زمینه‌ساز عذاب الهی می‌شود. 💢 چه‌بسا کسی که مدتی به انجام کارهای نیک همت می‌گمارد؛ اما ناگهان از آن عادتِ نورانی و برجستۀ خود دست می‌کشد! 🌀 مثلاً انسانی که همواره با مؤمنان ارتباط داشت و دستگیری از آنان از برنامه‌های همیشگی‌اش قرار داده بود، یا عادت به عبادتی خاص داشت؛ در اثر غفلت یا پیچ‌و‌تاب‌های زندگی، از رشته‌های نور و برکت جدا می‌شود. ⏪️ * این گسستن، «تُغَيِّرُ النِّعَمَ» را در پی دارد؛ زیرا هر دوری از خیر، دوری از برکت است.* پایبندی به عادت‌های نیک، همچون ستاره‌ای درخشان در آسمان زندگی می‌درخشد و لذتی مضاعف به‌همراه دارد. 🔅 *«اصْطِنَاعُ الْمَعْرُوفِ»* ؛ «به رخ کشیدن نعمت‌ها» 🔸 به این معنا که انسان به دلیل خودبینی، کارهای نیک خود را به رخ می‌کشد. چنین فردی چنان در خودفراموشی و نفسانیات غرق می‌شود که در برابر الطاف الهی، به خودستایی مشغول می‌شود و نیکی‌هایی را که همواره با رحمت خداوند شامل حالش شده، نادیده می‌گیرد و سلیقه‌ها و نظرات شخصی خود را اصل قرار می‌دهد. 🔸 از مصادیق «اصْطِنَاعُ الْمَعْرُوفِ»، ایجاد سنت‌ها و بدعت‌هایی است که ریشه در نفسانیات فرد دارد؛ یعنی کاری را به ظاهر نیک و پسندیده جلوه می‌دهد؛ اما غافل از آن است که چنین «معروف»هایی که بر پایۀ خودبینی و خواسته‌های نفسانی بنا شده، او را از معیارهای دینی و الهی دور می‌سازد. ⏪️ *در حقیقت، تمام کارهای نیک و پسندیده، اعم از واجبات و مستحبات، باید بر محور شرع و رضای الهی باشد، نه بر اساس تحمیل نظرات و سلیقه‌های شخصی.* 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام

#شرح_دعای_کمیل۱۴۷ 🔅 *«اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُنْزِلُ النِّقَمَ»* 🔅 *«خدایا، آن گناهانی را که نقمت را فرود می‌آورند، بر من ببخش.»* 🍃 در ادامه امام سجاد علیه‌السلام دگرگونی نعمت را در موارد زیر بیان می‌کند: 💢 کفران نعمت که پرده‌افکنی بر جلوه‌های رحمت الهی است؛ بصورتی که نعمات و الطاف الهی در پسِ نقابِ فقر پنهان می‌ماند؛ یعنی انسان با ظاهری نازیبا و مندرس نعمات الهی را مکتوم می ‌کند که در نتیجه زلال نعمت، به چشم بندگان نمی‌رسد. ✅ اما در مقابل شکرگزاری، آوازِی از سپاس‌ است که از دلِ روشن و زلال برمی‌خیزد و محرکی برای دیگران است. 🔶🔸 *در واقع هر نعمتی، شعله‌ای از انوار ذات احدیت است که کتمانِ آن، مانع درخشش نعمات الهی درمقابل دیدگان نیازمندان می شود.* 🍃 چنان که در قرآن بیان شده است: باغدارانِ میوه‌های باغ خود را در پردۀ شب چیدند تا به چشمِ افراد نیازمند نیاید که طلب آنان تحریک شود. چه بسا آدمی با پرده انداختن بر روی نعمات، از بروز موجودی و قابلیت خود جلوگیری می‌کند که مانع بروز نعمت برای دیگران می‌شود. 🔶🔸 اما آن‌گاه که ذکرِ نعمت، نه فخرِ دنیوی؛ بلکه اعترافی از روی تواضع باشد و نهان داشتن آن، تنها برای آن است که دل‌های محرومان متمرکز و گرفتار در دام زر و زور دنیا نشود، از مصادیق کتمان نعمت خارج. ✅ مسلماً سخن گفتن از نعمتِ خود عینِ شکر است. آیۀ «وَ أمّا بِنعمَةِ رَبِّكَ فَحدّث» «نعمتِ پروردگارت را آشکارا بگو» بیان می‌کند که در محیط و فضایی که همگان در نعمت مشابه بسر می‌برند، حدیث نعمت داشته باش. این بانگ نعمت باید از روی تواضع باشد نه تکبر. 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام

#شرح_دعای_کمیل ۱۴۸ 💠 *«کفران نعمت و عوامل تغییر نعمت»* 🔅 *«اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُنْزِلُ النِّقَمَ»* 🔅 *«خدایا، گناهانی را که نقمت و بلا را فرود می‌آورند، بر من ببخشای.»* ✍🏼 «کفران» به‌معنای نادیده گرفتن و پوشاندن نعمت‌هاست. فردی که در اقیانوس نعمت الهی غوطه‌ور است؛ اما از لذت و سرور آن محروم می‌ماند، مانند کسی است که با وجود آب فراوان، از تشنگی رنج می‌برد. 🔶 شادی و سرور واقعی، تنها با شناخت و اعتراف به منعم (خداوند) و نعمت‌های او حاصل می‌شود. 🔸 کسالت و بی‌نشاطی در انسان، زنگ خطری است که نشان‌دهندۀ غفلت از نعمت‌ها و الطاف پروردگار است؛ اما مؤمن حقیقی، همواره با نشاط است و حتی در مواجهه با مشکلات دنیوی، به رحمت بی‌کران خداوند امید دارد. 🔶 وقتی انسان نعمت‌های الهی را کفران می‌کند، گویی بر فضل و کمک خداوند پرده می‌اندازد و خود را از دایرۀ شاکران خارج می‌کند. 🟩 امام صادق علیه‌السلام چهار دلیل اصلی برای تغییر و زوال نعمت‌ها را اینگونه بر می‌شمارد: ◻️ ۱. ناسپاسی و پنهان‌کردن نعمت؛ ◻️ ۲. ستم و زورگویی بر دیگران؛ ◻️ ۳. مخالفت با علمای دین و رد سخن آنان؛ هرگونه استهزاء یا نپذیرفتن نظر عالمان دینی، موجب تغییر نعمت می‌شود، چراکه خداوند مدافع اهل ایمان است. ◻️ ۴. شرک در عبادت و اطاعت؛ شرک می‌تواند آشکار یا پنهان باشد. کسی که رضایت غیر خدا را بر رضای الهی ترجیح دهد، زندگی‌اش رنگ خوشی نخواهد داشت و همواره در رنج و افسردگی به سر می‌برد. 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام

#شرح_دعای_کمیل۱۴۹ 💠 *«رابطه گناه و نقمت»* 🔅 *«اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُنْزِلُ النِّقَمَ»* 🔅 *«خدایا، آن گناهانی را که نقمت را فرود می‌آورند، بر من ببخش.»* ✍🏼 این فراز تصویرگر پیوند عمیق بین گناه و عذاب الهی است. گناهان همچون ابرهای تیره‌ای هستند که باران نقمت و بلا را بر زندگی انسان نازل می‌کنند. 🔰 این فراز دعا نه‌تنها رابطۀ گناه و عذاب را نشان می‌دهد، بلکه با تضاد میان «نقمت» و «مغفرت»، قلب بنده را به امید رحمت الهی می‌گشاید. 🍃 امام صادق علیه‌السلام در روایتی به عوامل زوال نعمت اشاره می‌کند که یکی از آن‌ها «إظهارُ الاِفتقار» (ابراز فقر و نیازمندی در برابر مردم) است. 💢 این رفتار از دو جهت آسیب‌زا است: 🔺۱. شکستن عزت نفس: ابراز فقر، کرامت انسانی را زیر سؤال می‌برد، درحالی‌که نعمت الهی همواره با حفظ عزت و شرافت همراه است. 🔺۲. شرک در عبودیت: فقر حقیقی تنها در پیشگاه خداوند معنا دارد. وقتی انسان نیاز خود را نزد دیگران مطرح می‌کند، به‌جای توکل بر خدا، به بندگان تکیه می‌کند و این نوعی انحراف از مسیر عبودیت است. 💢 اظهار فقر نزد دیگران دو پیامد دارد: اگر طرف دشمن باشد، از ضعف شما شاد می‌شود. اگر دوست باشد و توان کمک نداشته باشد، دل‌شکسته می‌شود. ✅ *بهترین مکان برای ابراز فقر و نیاز، محضر خداست. هنگامی که بنده با اخلاص، فقر خود را تنها نزد پروردگار اعتراف کند، خداوند او را به بهترین شکل کفایت می‌کند، بدون آنکه این نعمت موجب طغیان شود.* 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام