هیات امام جعفر صادق علیه السلام
📢 سخنران:
دکتر مهدی سعیدی
🔅 موضوع؛
اغتشاشات اخیر
امشب مورخ ۳۰ آبان ماه ۱۳۹۸ ساعت ۲۰ و ۳۰
📍 خزانه - فلکه دوم - ک شهید صادقیان - پ ۲
بیت الحسین ع
آقایان
@emamsadegh1360
بررسی تحلیل حضرت آیت‌الله خامنه‌ای درباره زندگی ائمه؛
قیام امام حسن علیه‌السلام
 رفتار سیاسی امام حسن مجتبی و تقابل ایشان با معاویه یکی از پر چالش‌ترین و ابهام انگیزترین حرکات سیاسی امامان معصوم شیعه است. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در سخنرانی‌های خود به سال ۵۱ بخشی از این زوایای پنهان را رونمایی کرده‌اند. ایشان براساس آیات قرآن و مدارک متقن تاریخی اولاً صلح را به آتش‌بس معنا می‌کنند، ثانیاً ماهیت این آتش‌بس را قیام و جهاد تحلیل می‌کنند.
بخش فقه و معارف پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR در این یادداشت، قرائت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای از جنبش سیاسی امام حسن (علیه‌السّلام) را براساس کتاب «دو امام مجاهد» تبیین می‌کند.
 رفتار سیاسی امام حسن مجتبی در دوران امامت و زعامتش به ویژه شش ماه نخست امامت آن بزرگوار و تقابل ایشان با معاویه یکی از پر چالش‌ترین و ابهام انگیزترین حرکات سیاسی امامان معصوم شیعه است. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای که ترجمه‌ی کتاب «صلح الحسن» به فارسی را از خامه‌ی محققانه‌ی خود گذرانده‌اند،(۱) در سخنرانی‌های خود به سال ۵۱، بخشی از این زوایای مستور را رونمایی کرده‌اند. قرائت معظّم‌له از حرکت سیاسی امام مجتبی (علیه‌السّلام) که بر اسناد و مدارک متقن تاریخی استوار است، یک قرائت بدیع و در عین حال روشنگرانه است. در این گفتار نگاهی به این نوع قرائت از این جنبش سیاسی خواهیم انداخت.
بی‌شک آنچه بین امام مجتبی و معاویه رخ داد، اگر نه دشوارترین، دست‌کم یکی از سخت‌ترین این آزمون‌های الهی برای شیعیان بود. همواره این حرکت سیاسی محلّ پرسش‌های دوست و دشمن بوده و هست و حکمت‌های آن پیوسته مورد بحث و نظر اندیشمندان اسلامی و شیعی قرار گرفته است. با تألیف کتاب «صلح الحسن» مرحوم شیخ راضی آل‌یاسین، زوایای مختلفی از این رویداد تحت عنوان صلح امام حسن با معاویه روشن شد. ولی به مرور و با مداقّه و کنکاش‌های موشکافانه‌ی محقّقین این حرکت سیاسی ابعاد تازه‌ای از خود نشان داد که چه بسا نتوان نام صلح را بر آن نهاد. یکی از نکات حائز اهمّیّت در این مسأله اینکه دو مورخ، محدّث و مولّف شیعی، یک ابراهیم بن محمد ثقفی، که با شجاعتی مثال زدنی یکی از حساس‌ترین کتاب‌های خود را در شهری که دورترین فاصله‌ی اعتقادی را با شیعه داشتند به کرسی تدریس نشاند، و دیگری هشام بن محمد کلبی که به کرامت امام صادق (علیه‌السّلام) دانش فراموش شده‌اش را بازیافت، هر دو کتابی درباره‌ی امام مجتبی (علیه‌السّلام) نوشته‌اند و نام هر دو کتاب «قیام الحسن»(۲) است. برداشت این دو عالم شیعه از این حرکت عظیم و پرتلاطم سیاسی، قیام بود. آیت‌الله خامنه‌ای با اشاره به این دو کتاب می‌فرمایند:
«مى‌بینیم در قرن سوّم هجرى، دو کتاب از دو نویسنده‌ى مسلمان و مورّخ شیعه صادر میشود و نوشته میشود به نام «قیام‌الحسن» ؛ صلح را به معنى قیام و با ماهیّت قیام شناخته‌اند.»(۳)
در اذهان عامّه‌ی مردم کمتر کسی از واژه‌ی نهضت حسنی و قیام حسنی برای این حرکت سیاسی امام مجتبی (علیه‌السّلام) استفاده می‌کند، ولی همان‌طور که گفته شد با دقّت در متون و اسناد تاریخی بارقه‌های قیام حسنی در این رویداد تاریخی چشم اندیشمندان را خیره و زوایایی از یک حقیقت نامکشوف را عیان می‌سازد.
 جنگ حق علیه باطل، پیکاری همیشگی و تعطیل‌ناپذیر
نگاه دقیق به یک رویداد تاریخی وقتی به واقعیت نزدیک‌تر خواهد شد که مناشی آن که در گذشته ریشه دوانده و نتایج آن که در آینده بار داده، محل نظر قرار بگیرد. تقابل امام مجتبی با معاویه ریشه در تقابل رسول‌الله با قریش دارد. حرکت امامان شیعه به عنوان وارثان علم و حکمت وحیانی رسول خدا و اوصیای آن بزرگوار نیز چیزی جز پیکار با جبهه‌ی باطل نبوده است. بر این مبناست که امیرالمؤمنین(علیه‌السّلام) فرمود: «قریش همان‌طور که بر جنگ با رسول خدا هم‌دست و متّحد شدند، در برابر من نیز یکپارچه ایستادند.» (۴) و به فرموده‌ی امام صادق(علیه‌السّلام) ۵ نفر از قریش، علی (علیه‌السّلام) را همراهی می‌کردند و مابقی در جبهه‌ی معاویه بودند.(۵) امام مجتبی نیز با همان جبهه‌ای رودررو بود که در برابر امیرالمؤمنین و رسول خدا سالیان سال صف‌آرائی و منازعه کرده بودند و حکم تقابل با چنین سپاهی بی‌شک جهاد فی سبیل‌الله است. در قرآن کریم حکم جهاد با کافران این‌گونه آمده: «ای مؤمنان! هرگاه در جنگ با کافران روبرو شدید، به آنها پشت نکنید(از معرکه نگریزید) و هرکه پشت کند، مگر آنکه برای جنگی دیگر یا الحاق به گروهی دیگر باشد، بازگشتش به خشم الهی است و جایگاهش دوزخ که چه بد جایگاهی است.» (۶)
صلح حدیبیه در واقع تدارک و تجدید قوایی بود برای مواجهه‌ای پر قدرت در برابر جبهه‌ی باطل. این سیره‌ی رسول خدا اسوه‌ای شد برای امامان شیعه از جمله امام مجتبی که اگر در شرایط و تنگناهایی ظاهراً مجبور به عقب‌نشینی شدند، جهاد ادامه یابد و تدارک قوا صورت بگیرد.
با توجه به ا
ین حکم الهی دست کشیدن از جنگ تنها در دو صورت جایز است، الحاق به گروه دیگر برای جنگیدن، یا آمادگی برای پیکاری دیگر. بی‌شک امامان معصوم شیعه که سیره‌ی سیاسی و مدیریتی‌شان عمل به قرآن و احیای سنّت نبوی است، در پیکار با کافران که گاهی زیر لوای اسلام خود را پنهان می‌سازند و با نقاب مسلمانی قدم به معرکه می‌گذارند، همین شیوه را در پیش گرفته‌اند. بر همین مبناست که رسول خدا با کافران و مشرکین قریش در حدیبیه صلح نامه‌ای را امضا می‌نماید که برخی صحابه نه تنها زبان به اعتراض گشوده بلکه در اصل نبوّت خاتم الانبیاء تردید می‌کنند.(۷) این صلح که خداوند در قرآن کریم از آن به عنوان فتح مبین یاد می‌کند(۸)، در واقع تدارک و تجدید قوایی بود برای مواجهه‌ای پر قدرت در برابر جبهه‌ی باطل.
این سیره‌ی رسول خدا اسوه‌ای شد برای امامان شیعه از جمله امام مجتبی که اگر در شرایط و تنگناهایی ظاهراً مجبور به عقب‌نشینی شدند، جهاد ادامه یابد و تدارک قوا صورت بگیرد تا ضربه‌ای مهلک بر پیکره‌ی شجره‌ی خبیثه وارد آید. آیت‌الله خامنه‌ای با انتقاد به کسانی که معنای صلح را سازش و تسلیم درک نموده‌اند ماهیت این واقعه‌ی پیچیده‌ی تاریخی را این‌چنین بیان می‌دارد:
«صلح به‌معناى سازش و تسلیم نیست؛ صلح امام حسن به‌معناى متارکه‌ى موقّت جنگ است براى آمادگى جهت ضربت زدن قاطع‌تر... مسئله میان امام و معاویه مسئله‌ى منازعه‌ى میان دو مدّعى سلطنت و حکومت نبود؛ منازعه‌ى دو فکر بود... این مبارزه مال سال چهلم هجرى نبود، عبارت بود از همین صف‌بندى میان پیغمبر و میان کفّار و مشرکین، که رأسشان و مهم‌ترین رکنشان کفّار قریش بودند و در رأس آنها ابوسفیان. این همان مبارزه است.»(۹)
با این نظرگاه امامان شیعه همواره در حال جهاد بودند، چه آنجا که سیدالساجدین در برابر یزید سرافرازانه و عزتمندانه می‌سراید: طمع نکنید که اگر چنانچه به ما اهانت کردید ما شما را اکرام کنیم و چنانچه به آزار ما همّت گمارید، ما آزارتان ندهیم. خدا می‌داند که شما را دوست نداریم و شما را ملامت نمی‌کنیم که ما را دوست نداشته باشید.(۱۰) و چه آنجا که باقرالعلوم در قلب سیاه حکومت اموی، دمشق و در کاخ خلیفه‌ی وقت و در زندان آن سامان از فضائل اهل‌بیت رسول خدا داد سخن سر می‌دهد،(۱۱) و چه آنجا که موسی‌بن‌جعفر از حدود فدک که اقطار اقلیم اسلامی را در بر می‌گیرد، می‌گوید،(۱۲) همه در راستای جهاد جبهه‌ی حق با جبهه‌ی کفر و باطل است. با همین رویکرد معظّم‌له نظریه‌ی «انسان ۲۵۰ ساله» را ارائه می‌نماید:
«[زندگی] ائمّه را جدا جدا نباید حساب کرد... بنده این ۲۵۰ سال را عمر یازده نفر نمیدانم؛ اینها را عمر یک انسانِ ۲۵۰ ساله فرض میکنم. یک انسانى را در نظر بگیرید با یک فکر و یک هدف مشخّص... یک شاخص قوى‌اى در زندگى این انسان ۲۵۰ ساله وجود داشته است که نگذارده و اجازه نداده است که این انسان در تمام طول این دو و نیم قرن، یک لحظه و یک سر مو از این هدف منحرف بشود.»(۱۳)
 جهاد امام مجتبی علیه‌السلام
در شرایط دشواری که معاویه برای جبهه‌ی حق ایجاد کرده بود، امام مجتبی همچون رسول خدا تصمیم بر آتش‌بس می‌گیرد. عبارت آتش‌بس که در فقه با عنوان «مهادنه» شناخته میشود به معنای ترک پیکار برای مدّتی موقّت است.(۱۴) امام مجتبی در حکمت و علت این آتش‌بس به موقتی بودن آن تصریح فرمودند تا زمانی که معاویه زنده است مانند فرش خانه‌هایتان، ملازم خانه‌هایتان باشید.(۱۵) معاویه همان کسی است که سودای دفن نام پیامبر را در سر می پروراند، و با رشوه و وعده‌های فریبنده، توانسته فرماندهان پیش قراولان سپاه امام مجتبی(۱۶)، و فرمانده‌ی «شرطة الخمیس(جان‌نثاران و فداییان امام)» عبیدالله‌بن‌عباس را از جنگ منصرف کند. عبیدالله با اینکه دو فرزندش توسط فرمانده‌ی سفاک اموی، بسربن‌ارطاة، بطور وحشیانه‌ای در آغوش مادر به شهادت می‌رسند، ولی در برابر یک میلیون درهم معاویه سست شده و تن به دنیاخواهی و عافیت‌طلبی می‌دهد.(۱۷)
اگر امام حسن به پیکار بر حق ادامه دهد، مسلّماً هم در جبهه‌ی جنگ و هم در جبهه‌ی تبلیغاتی بُرد را از آن معاویه کرده است. لذا پذیرش آتش‌بسی که مفادّ آن به دست خود امام است و زیرکانه در بندهای آن خلافت از معاویه خلع شده، مفیدتر از جنگی است که حظّ آن را معاویه می‌برد.
از طرفی دیگر معاویه خود را در جامه‌ی یک خلیفه‌ی صلح‌طلب چنان جا زده و امام مجتبی را جنگ‌طلب معرفی کرده که اگر امام حسن به این پیکار بر حق ادامه دهد، آن‌هم با یاران سست و ضعیفی که دورش را گرفتند، مسلّماً هم در جبهه‌ی جنگ و هم در جبهه‌ی تبلیغاتی بُرد را از آن معاویه کرده است. لذا پذیرش آتش‌بسی که مفادّ آن به دست خود امام است و زیرکانه در بندهای آن خلافت از معاویه خلع شده، مفیدتر از جنگی است که حظّ آن را معاویه می‌برد. جنبه‌های مختلف این آتش‌بس را می‌توان از بیانات خود امام که به برخی از معترضین بیان داشتند و برخی واکنش‌های