امام صادق مرد تشکیلات بود. او یک تشکیلات عظیمی از مومنان به خود و از طرفداران حکومت علوی در سراسر عالَم اسلامی به‌وجود آورده بود. تشکیلات یعنی اینکه نمایندگان و وکلای ایشان در همه شهرها باشند و پیروان ایشان به آن‌ها مراجعه کنند و تکلیف دینی و سیاسی خود را از آن حضرت بپرسند.
کتاب انسان ۲۵۰ ساله، ص۲۹۳
@ensane250saale
بنی‌عباس آن جریان انحرافی بود که آن انقلابی را که امام صادق داشت به‌وجود می‌آورد، منحرف کردند و این خطر همیشه انقلاب‌هاست. آن خط درست انقلاب که منطبق با ضوابط اصلی انقلاب است جای خود را می‌دهد به یک خط منحرف باطل با شعارهای حق؛ این است که انسان حواسش بایستی جمع باشد. مردم آن زمان حواسشان جمع نبود و تا سال‌ها بعد از حکومت بنی‌عباس خیال می‌کردند حکومت آل‌علی همین است و خبر نداشتند که این‌ها غاصبند.
کتاب انسان ۲۵۰ ساله، ص۲۹۶
@ensane250saale
امام صادق در هنگام تبلیغ و اشاعه مسئله امامت خود را در مرحله‌ای از مبارزه می‌دیده‌است که می‌بایست به طور مستقیم و صریح، حکام زمان را نفی کند و خویشتن را به عنوان صاحب حق واقعیِ ولایت و امامت به مردم معرفی نماید؛ و قاعدتاً این عمل فقط هنگامی صورت می‌گیرد که آگاهی‌های سیاسی و اجتماعی و زمینه‌های ایدئولوژیک در جمع قابل توجهی ایجاد گردیده است.
کتاب انسان ۲۵۰ ساله، ص۲۹۸
@ensane250saale
در تقیه حتی همان وقتِ ائمه مسئله ترس نبود. «التَّقِیَّةُ تُرْسُ الْمُؤْمِنِ» تقیه سپر مومن است. سپر را در میدان جنگ مورد استفاده قرار می‌دهند. معنایش این است که ضربه شمشیر را بر پیکر نحس دشمن طوری وارد کن که او نه شمشیر را و نه دستی که شمشیر را گرفته و نه فرود آمدن آن را ببیند و بفهمد بلکه دردش را احساس کند.
کتاب انسان ۲۵۰ ساله، ص۳۰۳
@ensane250saale
فقه جعفری در برابر فقه فقیهان رسمی روزگار امام صادق فقط یک اختلاف عقیده دینی ساده نبود؛ بلکه در عین حال دو مضمون متعرضانه را نیز با خود حمل می‌کرد. نخست: اثبات بی‌نصیبی دستگاه حکومت از آگاهی دینی و در واقع عدم صلاحیت برای تصدی مقام خلافت و دیگر مشخص ساختن موارد تحریف در فقه رسمی که ناشی از ملاحظه‌کاری در برابر خواست قدرت‌های حاکم است.
کتاب انسان ۲۵۰ ساله، ص۳۰۶
@ensane250saale
در مذاکرات و آموزش‌های امام صادق به یاران و نزدیکانش، بهره‌گیری از عامل «بی‌نصیبیِ خلفا از دانش» به عنوان دلیلی بر اینکه از نظر اسلام، آنان حق حکومت کردن ندارند، به وضوح مشاهده می‌شود؛ یعنی اینکه امام همان مضمون متعرضانه‌ای را که درس فقه و قرآن او دارا بوده، صریحاً در میان می‌گذارده است.
کتاب انسان ۲۵۰ ساله، ص۳۰۷
@ensane250saale