🔴مغالطات رئیس‌جمهور [یکم]. رئیس‌جمهور در نشست خبریِ دیروز و در واکنش به انتصاب‌های ناروا، چند شبه‌استدلال مطرح کرد. نخست این‌که ایشان فتنه را «نسبی‌سازی» کرد و به «نگاه‌ها» ارجاع داد؛ یعنی برخی که از فتنه سخن می‌گویند، راوی نگاه خودشان هستند، نه این‌که عمل طرفِ مقابل در ذات خویش، فتنه باشد. نزاع و اختلافی رخ داده و هر یک از دو طرف، نسبتی به طرف مقابل می‌دهد و این‌گونه نیست که مسألۀ «حق» و «باطل» در میان باشد و یکی «ظالم» باشد و دیگری «مظلوم». هر دو سوی ماجرا، از خطا و صواب، نصیب برده‌اند و حقِ محض نیستند و نمی‌توان جانب یکی را گرفت. 🔺اما اگر ایشان معتقد به نظریۀ ولایت فقیه است و می‌داند که تعبیر «فتنه» را شخصِ رهبر انقلاب مطرح کردند و عاملان اصلی را «فتنه‌گر» نامیدند، چرا چنین قضاوت رسوا و تحریف‌آلودی ارائه می‌دهد؟! در مسأله‌های اختلافی، باید به چه کسی جز ولی‌ّفقیه ارجاع داد و تسلیم نظرش شد؟! در اینجا، ولیّ‌فقیه با صراحت تمام، یک طرف را نفی و انکار کرده و خودش در موقعیّت حد وسط، قرار نگرفته است. آن‌همه توصیه و حسّاسیّت رهبر انقلاب، با چه واکنش‌هایی از سوی فتنه‌گران مواجه گردید؟! در یک سوی این نزاع، رهبر انقلاب قرار گرفته‌اند و ایشان برای دفاع از جمهوریّت نظام، پا به معرکه نهادند و در برابر فتنه، آشکارا و بارها موضع‌گیریِ منفی کردند. اکنون چه شده که رئیس‌جمهور، در میانه می‌نشیند و به سایۀ نسبیّت پناه می‌برد و برای قدرت، به حقیقت جفا می‌کند؟! 🔺از این گذشته، مگر مسألۀ جریان فتنه، ادّعای «وقوع تقلّب در انتخابات» نبود و مگر از عهدۀ اثبات ادّعای خود برآمدند؟! پس واقعیّت و عینیت نیز نشان می‌دهد آنچه که رخ داده، به‌حتم فتنه بوده است. فتنه، «از نظر ما»، فتنه نیست؛ بلکه «به‌واقع» فتنه بود و نباید با پناه‌بردن به نسبیّت و سیّالیّت، حقیقت را پایمال کرد. به‌نظرم کسی‌که دربارۀ فتنه، چنین قضاوتی دارد، بهره‌ای از عدالت سیاسی ندارد. [دوّم]. دیگر این‌که ایشان در ادامه می‌افزاید هر کسی «عیوب» و «خطاها»یی دارد و برای تحقّق وفاق، باید از گذشته گذشت و بر ضعف‌ها، چشم‌پوشی کرد. این سخن نیز با نظر صریح رهبر انقلاب، تعارض دارد؛ چراکه ایشان هم اقدام فتنه‌گران را «خطای نابخشودنی» دانستند و هم آنها را «خط قرمزِ نظام» برشمردند و از نزدیکی و مؤانست به آنها پرهیز دادند. آیا رهبر انقلاب در برابر عیوب و خطاهای عادی، چنین موضع سرسختانه‌ای دارند؟! آیا جای مدارا و نرمش وجود دارد اما ایشان چنین نمی‌کنند و اینان را در دایرۀ حاکمیّت نمی‌پذیرند؟! حصر، ظلم نظام به فتنه‌گران است، یا کمترین مجازاتی است که برای آنها در نظر گرفته شده است؟! آنچه که در فتنه رخ داد، ضعف بخشودنی و عادی بود، یا آنچنان ناجوانمردانه و خائنانه بود که رهبر انقلاب از چنین افرادی به عنوان «افراد نامطمئن» یاد کردند؟! آن‌همه صدمات ملّی و ضربه‌های حیثیّتی و شکاف‌های اجتماعی و لطمات اقتصادی و ... که هنوز هم علاج نشدند، حاصل ضعف‌های عادی بودند، یا خیانت و خباثت فتنه‌گرانی چون هاشمی‌ و خاتمی و موسوی و کروبی. باور کنیم که ذهنیّت رئیس‌جمهور، این اندازه بسیط و ابتدایی و ساده‌ساز است؟! [سوّم]. رئیس‌جمهور به عنوان یک شبه‌استدلال دیگر می‌گوید اگر اینان را به کار نگیریم، دیگر «وفاق»، معنایی نخواهد داشت. عجبا! اوّلاً، مگر معنی وفاق، «دلجویی از اصحاب فتنه» است؟! «وفاق ملّی» یعنی «وفاق با فتنه‌گران»؟! این وفاق، با نام این‌که «ملّی» است، فروخته شده، اما در عمل، معنی‌اش عبارت است از در آغوش کشیدن نیروهای فتنه. چرا باید وفاق ملّی را مشروط به «اصحاب فتنه» کرد و آنها را مساوی با مفهوم «ملّی» انگاشت؟! ثانیاً، ترجمۀ وفاق ملّی، «گماردن افراد بر کرسی‌های قدرت» است؟! یعنی همین که قدرت را میان افراد، توزیع و تقسیم کردیم، وفاق حاصل شده است؟! این امر، «سهمیه‌بندیِ قدرت سیاسی» نام دارد و نه وفاق ملّی. 🔺وفاق، از اتّحاد باطنی و همسانی فکری برمی‌خیزد و نه از تکه‌تکه‌کردن قدرت سیاسی و سپردن هر تکه به کسی. عمل‌گرایان برای این‌که مانع و مزاحمی در مسیر قدرت‌شان نباشد، چنین شگردی را در پیش می‌گیرند تا همگان را در سپهر خویش، هضم و مستحیل سازند؛ هر چند در این میان، اصالت‌های فکری نادیده گرفته شوند. هنگامی‌که طرّاحان پشت‌صحنۀ این دولت، از جملۀ عوامانۀ «با هم دعوا نکنیم»، تعبیر «وفاق ملّی» را بیرون می‌کِشند و به‌عنوان گفتمان، به خوردِ جامعه و رسانه و حاکمیّت می‌دهند، روشن است که نباید توقع معقولیّت و حکیمانه‌گی داشت. در این دولت، بازار سطحی‌اندیشی و ساده‌سازی و منطق‌گریزی و محاسبات کوچه‌بازاری، بیش از اینها گرم خواهد شد. مهدی جمشیدی 🇮🇷@eslame_rastin

آیت‌الله حائری شیرازی: با چه کسانی باید/نباید دو قطبی ایجاد کرد؟! هر کسی که خبر پیروزی‌های اسلام او را خوشحال می‌کند، جزو «رحمآء بینهم» است؛ از هر تیره‌ای که باشد و هر کس از ناکامی‌های اسلام ناراحت شود «رحماء بینهم» است. قرآن مثال زده: «إِنْ تَمْسَسْكُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ وَإِنْ تُصِبْكُمْ سَيِّئَةٌ يَفْرَحُوا بِهَا»؛ تمام کسانی که می‌خواهی بدانی من باید با آن‌ها ارتباط داشته باشم یا نه، ببین اگر یک پیروزی برای شما حاصل می‌شود، خوشحال می‌شوند یا ناراحت؟ اگر خوشحال می‌شوند جزو «رحمآء بینهم» هستند. اگر از پیروزی‌ها ناراحت می‌شوند و از شکست‌ها خوشحال می‌شوند باید از آن‌ها فاصله بگیرید. منافق باشد یا کافر. «جَاهِدِ الْكُفَّارَ وَالْمُنَافِقِينَ». پی‌نوشت: این یک شاخص برای ایجاد و نفی دوقطبی است. مواضع و عملکرد افراد نیز در ادوار مختلف مشخص است. هم در گذشته‌ای که از آن ابراز پشیمانی نشده و هم در امروز ... @eslame_rastin

چشم و دل سیری یک پزشک آلمانی @eslame_rastin

💠 تنها انتظار فرج کافی نیست 💠 🟢 آیةالله‌العظمی بهجت (رحمةالله‌علیه): 🔷 آیا نباید توجه داشته باشیم که ما رئیسی داریم که بر احوال ما ناظر است؟! وای بر حال ما اگر در کارهایمان او را ناظر نبینیم و یا او را در همه‌جا ناظر ندانیم!... . با وجود اعتقاد به داشتن رئیسی که «عَینُ اللهِ الناظِرَةُ؛ چشم بینای خدا» است، آیا می‌توانیم از نظر الهی فرار کنیم و یا خود را پنهان کنیم و هرکاری را که خواستیم انجام دهیم؟ چه پاسخی خواهیم داد؟ 🔷 خدا می‌داند در دفتر امام زمان‌ (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) جزو چه کسانی هستیم؟ کسی که اعمال بندگان، در هر هفته دو روز (روز دوشنبه و پنجشنبه) به او عرضه می‌شود. همین قدر می‌دانیم آن‌طوری که باید باشیم، نیستیم. 🔷 تنها انتظار فرج کافی نیست، تهیأ (آمادگی)، بلکه طاعت و بندگی نیز لازم است، مخصوصاً با توجه به قضایایی که پیش از ظهور امام زمان‌(ارواحنافداه) واقع می‌شود، به‌حدی که: «مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً؛ (جهان مملو از ظلم و جور می‌گردد). 🔷 امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) به شخصی فرمود: خود را درست کن، ما به سراغت می آییم. ترک واجبات و ارتکاب محرمات، حجاب و نقاب دیدار ما از آن حضرت است. 💠 @eslame_rastin

🎥 آیت‌الله میرباقری: همراهی با پیامبر(ص) با رویکرد صُلح کُلّی امکان ندارد 🔹نمی‌شود کسی ادعا کند من پیرو پیامبر اکرم(ص) هستم ولی با مستکبران عالم که پیامبر با آن‌ها درگیر است، درگیر نباشد! 🔹هم «أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ» لازم است و هم «رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ». همراهان پیامبر، این‌گونه هستند. @eslame_rastin

تنها قدرت قابل بقا و تکثیر در برابر لیبرال سرمایه‌داری آمریکا فقط #اسلام_سیاسی_شیعه است ♨️ از نظر کسینجر سیاستمدار شهیر آمریکایی؛ تمدن چین کنفوسیوسی و روس ارتدوکسی رقیب تمدنی _ حیثیتی غرب تلقی نمی‌شوند بلکه تنها قدرت قابل بقا و تکثیر در برابر لیبرال سرمایه‌داری آمریکا فقط اسلام سیاسی شیعه است. او معتقد است سطح منازعه غرب با #ایران، ایدئولوژیک و زیربنایی و سطح منازعه غرب با روس و چین، استراتژیک و روبنایی است. ⭕️ کسینجر و نظیر او مانند برژنیسکی، فوکویاما،تافلر به جد معتقد هستند که تنها راه خلاصی آمریکا از دست پدیده "انقلاب سیاسی شیعه" در ایران نه جنگ مستقیم نظامی یا تحریم اقتصادی که کشاندن سطح تقابل غرب و ایران از وضعیت ایدئولوژیک به ساحت استراتژیک و آنگاه قدم‌های تاکتیکی می باشد. ♨️حضرت امام (ره) و نائب ایشان به درستی متوجه شده‌اند؛ تا مادامی که سطوح منازعه حفظ شود، روند نزول و فروپاشی گفتمان غرب در برابر گفتمان انقلاب اسلامی ایران غیر قابل توقف است. این روزها به گسترش منطق و ایدئولوژی اسلام سیاسی شیعه ایرانی در غرب نگاه کنید!!! ✍️دکتر باویر @eslame_rastin