. ▪️ مثل هالو زندگی کن ↩️ داســــــتان زیبای هالوی اصفهانی

🤍 آموزش عالی‌ترین دعا به شیعیان توسط امام رضا علیه‌السلام! #استوری | #استاد_شجاعی منبع : جلسه ۱۲۳ از مبحث شرح زیارت جامعه کبیره @ostad_shojae | montazer.ir

🔖 یک راه میانبُر که امام رضا علیه‌السلام برای سرعت‌گیری و قدرت‌گیری ما در رسیدن به اوج رشد و بلوغ روحی‌ برایمان به ارث گذاشته‌اند! #پادکست_روز #استاد_شجاعی | #استاد_حیدری_کاشانی منبع : اوج عشق به امام زمان در دعای امام رضا(علیهم السلام) @ostad_shojae | montazer.ir

یه شعر قشنگ از فاضل نظری کسی برای ابد با کسی نمی ماند....

🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 🔸علت توقف حالات معنوی🔸 کسی را که غذا، چابک‌تر و قوی‌ترش کند، از خوردن غذا منع نمی‌کنند؛ حتی بیشتر هم می‌دهند؛ اما کسی را که با خوردن، چاق می‌شود و گوشت زیاد می‌کند، از خوردن منع می‌کنند، و او ناچار است به‌اندازه‌ای غذا بخورد تا از حرکت بازنماند. حالات معنوی برای عده‌ای سرعت در سیر و چابکی به‌بار می‌آورد، ازاین‌رو بیشتر به او می‌دهند؛ ولی اگر کسی را مغرور و محجوب کرد، خداوند از سرِ لطف و رحمتی که به او دارد؛ آن حالات را قطع می‌کند تا او چابک شود و از حرکت بازنماند. 📖 کتاب تمثیلات اخلاقی، جلد 2، صفحه 25

🌺 آموزش نماز استغفار🌺  ✅رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: هرگاه در زندگیت دچار تنگی معیشت و کسادی شدی، حاجتت را به خدا عرضه کن و نماز استغفار را ترک نکن. 👈 نماز استغفار دو رکعت است، 👈 در هر رکعت، یک بارحمد، و یک بار سوره قدر را بخوان 👈 بعد از خواندن این دو سوره، 15 بار فقط بگو: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ»  👈سپس در رکوع،بعد سبحان ربی العظیم و بحمده 10 بار بگو: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ»  👈بعد از بلند شدن از رکوع، 10 بار بگو: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ»  👈در هر دو سجده، بعد سبحان ربی الاعلی و بحمده 10 بار بگو: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ»  👈بعد از هر دو سجده، 10 بار بگو: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ. دو رکعتش دقیقا مثل هم اجرا میشود. #نماز_استغفار @esteghfarr

در جستجوی الگوی عملی برای عرفان و سیر و سلوک مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری از شاگردان مرحوم میرزای بزرگ شیرازی در سامرا بود. روزی در نجف داخل حرم به آقا امیر المؤمنین علیه السلام می‌گوید: آقا ما داریم بر می‌گردیم به ایران و می‌دانم برگردم، سیل مقلّدین و مراجعین در مسائل شرعیه به سمت ما می‌‌‌آید. آقا، یک الگویی را به ما معرفی کنید که من در آینده‌ی زندگی‌ام این الگو بشود برای ما شاخص، این استقبال دنیا، مرجعیت، عزّت، ثروت و آقایی، ما را غافل نکند. حاج شیخ عبدالکریم حائری سه ماه نجف می ماند و صبح و شام وقتی حرم مشرّف می‌شد از امیر المؤمنین (علیه السلام) همین خواسته را تقاضا می‌کرد. سه ماه هم ایشان کربلا می‌ماند. جمعاً می‎شود شش ماه. دیگر ایشان داشته باز ناامید می‌شد که شاید آقا امام حسین (علیه السلام) هم مصلحت نمی‌دانند که معرفی کنند، آن شب با دل شکسته از حرم می‌‍‌رود در همان منزلی که در کربلا اسکان داشتند. شب خواب سید الشهداء (علیه السلام) را می‌بیند که می‌فرمایند: شیخ عبدالکریم! از ما یک انسان جامعِ کاملِ وارسته می‌خواهی به عنوان الگو؟" می‌گوید: بله آقا. می‌فرمایند: فردا صبح وارد حرمِ ما که می‌خواهی بشوی طلوع فجر، کنار قبرِ حبیب بن مظاهر اسدی، یک جوان ۱۸ ساله‌ای نشسته، عمامه‌ای کرباسی به سر دارد و یک عبای کرباسی و لباس کرباسی هم پوشیده. شما که وارد می‌شوی، این جوان بلند می‌شود وارد حرم می‌شود یک سلامی پایین پا به من می‌کند، یک سلام به علی اکبر، یک سلام به جمیع شهداء، از حرم خارج می‌شود. بعد از طلوع فجر این جوان را دریاب که یکی از انسان‌های بزرگ است. حاج شیخ می‌فرماید: بیدار شدم. طلوع فجر، وقتی وارد حرم شدم، دیدم کنار قبر حبیب بن مظاهر، همان گوهری که امام حسین (علیه السلام) حواله کرده بود، نشسته بود. وارد شدم، این قیام کرد و آمد در حرم و یک سلام به حضرت سید الشهداء(علیه السلام)، یک سلام به علی اکبر و یک سلام به جمیع شهداء، از حرم خارج شد آمد به ایوان و از آنجا به صحن رفت. دنبالش دویدم. در صحن، صدایش زدم و گفتم: آقا بایست من با تو کار دارم. برگشت یک نگاهی به من کرد و گفت: آقا! عمامه‌ من عاریتی است و رفت از صحن رفت بیرون، رفت در کوچه‌ پس‌کوچه‌های کربلا، دنبالش دویدم: آقا! عرضی دارم، مطلبی دارم، بایست. دوباره درحال حرکت برگشت و گفت: آقا! عبای من هم عاریتی است و رفت. آقای حاج شیخ عبدالکریم می‌گوید: دیدم دارد از دستم می‌رود؛ محصول شش ماه زحمت درِ خانه‌‌ دو امام، با این دو کلمه دارد می‌گذارد و می‌رود. دویدم و خودم را به او رساندم و دستش را گرفتم و گفتم: بایست. عبای من عاریتی است؛ عمامه‌ من عاریتی است یعنی چه؟ شش ماه التماس کرده‌ام تا شما را معرفی کرده‌اند، کار داریم با شما. یک نگاهی به حاج شیخ می‌کند و می‌گوید: چه کسی من را به شما معرفی کرد؟ آقا شیخ عبدالکریم می‌گوید: صاحب این بقعه و بارگاه، سیدالشهداء(علیه السلام). می‌گوید: دنبال من بیا. در کوچه‌ پس‌کوچه‌های کربلا می‌روند تا به خارج از کربلا می‌رسند. یک تلّی بود که روی آن تل، یک اتاقکی بود. می‌رسد به درِ آن اتاق و می‌گوید: اینجا خانه‌ من است، فردا طلوع فجر وعده‌ دیدار من و شما همین جا. می‌رود داخل و در را می‌بندد. مرحوم حاج شیخ فرموده بود: من در عجب بودم؛ خدایا، این چه مطلبی می‌خواهد به من بگوید که موکول کرد به فردا. چرا امروز نگفت؟! آن درسی که بناست به من بدهد و زندگی آینده‌ من را تضمین کند در معنویت؛ بشود درس؛ بشود پیام ایشان می‌فرماید: لحظه‌شماری می‌کردم. آن روز گذشت تا فردا و طلوع فجر، رفتم بیرونِ کربلا روی همان تل. پشتِ همان اتاقک. آمدم در بزنم، صدای ناله‌ پیرزنی از درون آن اتاق بلند بود و صدا می‌زد: وَلَدی! وَلَدی. پسرم، پسرم. در زدم دیدم پیرزنی با چشمان اشک آلود در را گشود. گفتم: خانم دیروز یک جوانی زمان طلوع فجر وارد این خانه شد و گفت اینجا خانه‌ من است و با من وقت ملاقات گذاشته. این آقا کجاست؟ گفت: این پسرِ من بود، الآن پیشِ پای شما از دنیا رفت. وارد شدم. دیدم پاهای این جوان به قبله دراز، هنوز بدن گرم. گفتم: وا أسفا! دیر رسیدم. حاج شیخ در درس خارج فرموده بود: آن درسی که آن جوانِ بزرگ و کامل از طرف امام حسین (علیه السلام)به من آموخت، درسِ عملی بود. روز قبل به من گفت: آقا عمامه‌ من عاریتی است! عبای من عاریتی است! فردا جلوی چشمانِ من، عبا و عمامه را گذاشت و رفت. می‌خواست به من بگوید: 🔶 شیخ عبدالکریم حائری! ▫️ مرجعیت،عاریتی است ▫️ ریاست،عاریتی است ▫️ خانه‌هایتان،عاریتی است ▫️پول‌های‌تان،عاریتی است ▫️وجودتان،عاریتی است ▫️سلامتی‌تان،عاریتی است. ▫️هر چه می‌بینید،عاریه است و امانت است. 🔶دل به این عاریه‌ها نبندید...