_

داشتم فکر می‌کردم چقدر آدمهای امن خوبند . آدم هایی ك رازدارند . آن‌هایی ك می‌توانی کنارشان خودت باشی و تمام روحت را عریان کنی . از همه ‌چیز بی‌واهمه حرف بزنی ، بدون هراسی از قضاوت شدن . آدم‌هایی ك نه با لبها ك با چشمها و روحشان لبخند می‌زنند . بدون این ك زیاد بدانند ، اعتماد می‌کنند و شاید خودشان هم هرگز ندانند در کدام روز سختت به تو رسیده‌اند و چطور خورشید شده‌اند وسط همه تاریکی های دلت. چقدر خورشیدها خوبند ، چقدر بی‌منت و چقدر خوش‌بو و چقدر بوسیدنی و چقدر خواستنی‌اند . مهربانی هایی ك انگار نهرهای بهشتند روی آتش تنهایی . درد و دریغ ك کمند . بسیار کم💙

_

- از همانجا که رسد درد ، همان جاست دوا . .

_

_

شاید یروزی یجایی تمام خاطره‌ها از ذهنم رف.

من : 🎀

بازم ادمایی پیدا میشن که ..

قول بده

ك ِتـو گـونهٔ انـسـانـي ِمـاه‍ ه‍ستی ! 🤍