امروز، روز مخصوص دعاست 🤲🏻 لینک دو مطلب درباره «دعا» رو میذارم از فرسته های کانال👇🏻 ملاحظه بفرمایید : https://eitaa.com/ethicscafe/172 https://eitaa.com/ethicscafe/173 و منو هم دعا کنید

▪️ملت قربانی؛ اسیر فاجعه حرف اصلی را همین اول بگویم؛ ایران تا زمانی که مردمش خود را فقط «قربانی» می‌بینند، هرگز تغییر نمی‌کند. همانطور که در سطح فردی نیز چنین است که اگر شخص، ذهنیت قربانی دارد، تغییر نمی کند. رشد نمی کند. ➖چرا ذهنیت «قربانی»، رشد را می‌کُشد؟ واضح است؛ چون انرژی صرف ناله و شکایت می‌شود، نه اقدام و کنش. قربانی بودن، مثل مخدری است که به ما احساس حقارت می‌دهد و ما را کرخت می کند، بهانه‌ای می شود برای نشستن و تقصیر را به گردن «دیگران» انداختن: سرنوشت مقصر است، نظام مقصر است، دشمن خارجی مقصر است، اقتصاد خراب است، اصلا چرا من در ایران به دنیا آمدم جغرافیا مقصر است، خانواده مقصر است، فرهنگ جامعه ایراد دارد، همه چیز زیر سر ناخودآگاه است، جنس مقابل مقصر است، اصلا خدا مقصر است... اگر انرژی یک ملت، صرف نق زدن جمعی و انتقاد شود، دیگر نایی برای ساختن باقی نمی‌ماند. منتظر می ماند یک دستی، یک کشوری، یک معجزه ای، بیاید و همه چیز را درست کند. بعضی هم آنقدر در این ذهنیت غرق شده اند که آب پاکی را روی دست خود ریخته اند و می گویند ایران درست بشو نیست. ➖ذهنیت «قربانی» یعنی فرار از مسئولیت. اگر فرار نکنیم، باید به جای «چه کسی مقصر است؟» بپرسیم «چه کار می‌توانم بکنم؟ یا چه کار از دست من بر می آید؟» ملتِ قربانی بلافاصله جواب می‌دهد هیچ کار! کار دست بالابالاهاست. اما ملتِ مسئول سهم خود را می‌بیند و خود را آرام آرام تغییر می‌دهد. تاریخ ثابت کرده تغییر، از درون افراد شروع می‌شود، نه از بیرون. آدمی و ملتی که خود را قربانی می‌بیند، همیشه محق است، اما همیشه شکست‌ خورده و عقب مانده است. پیروزی و پیشرفت، از روزی آغاز می‌شود که بگوییم: دیگر بس است. من قربانی نیستم. ما قربانی نیستیم. ما می توانیم پیشرفت کنیم. مثلا وقتی حکومت ناکارآمد است، مردم می‌توانند حلقه‌های کوچک خودشان را بسازند (کسب‌وکارهای محلی، مدارس مردمی، رسانه‌های مستقل). چنانچه گوشه و کنار، نمونه های خوبی را می بینیم الحمدلله کافه اخلاق | عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe

نسل جدید ما مثل قدیم، فرهنگ تقدیس رنج ندارد که هر گونه سختی کشیدن و رنج کشیدن را فضیلت بداند و دندان روی جگر بگذارد و صبر کند! اصلا توی کتش نمی رود که هر چه بیشتر زجر بکشی، مقامت بالاتر است. بلکه برعکس، مایل است راحت باشد و مجهز به امکانات. مایل است به جای کنار آمدن با مشکل، آن را حل کند. با این نگرش، واقعا می توانند کولاک کنند و تغییرات اساسی در کشور بیافرینند. می توانند هر جا که قرار بگیرند، شرایط را به نفع خودشان تغییر دهند. ولی افسوس. افسوس که غالبا تخدیر شده اند.😑

🐕درباره ممنوعیت سگ‌گردانی دستوری مبنی بر ممنوعیت سگ گردانی در معابر عمومی، از سوی دادستان صادر شده. کار نداریم به اینکه در وضعیتی که هنوز از نظر قانونی، سگ داشتن جرم نیست، چطور و با چه ساز و کاری میشه باهاش برخورد کرد و این دستور رو اجرا کرد. کاری نداریم به اینکه خصلت سگ اینه که باید چند روز یه بار بیاد بیرون و صاحبش یجورایی ناچاره. اما نکته شایان توجه اینکه: تمام اندیشمندان بر این نظرند که قانون به تنهایی نمی تونه ضامن اجرای عدالت و رفتار درست باشه. باید پشتوانه فرهنگی و اخلاقی داشته باشه. اخلاق روح قانونه. اگر یک قانون در نظام ارزشهای جامعه جایی نداشته باشه، در اجرا به مشکل برمیخوره. مثل قانون ماهواره یا حجاب. پس وضع هر حکم قانونی، باید با توجه به باورها، ارزش‌ها و حساسیت‌های اخلاقی جامعه باشه. در این موضوع، طبق تجربه من، عمده شهروندان به چهار دسته تقسیم میشن: 1- شهروندانی که سگ رو بخاطر نجاست با دید منفی نگاه میکنن 2- شهروندانی که از سگ می ترسن یا خوششون نمیاد 3- شهروندانی از دیدن سگ های گوگولی کیفور میشن 4- شهروندانی که احساس یا رفتار خاصی ندارند و به انتخاب آزاد صاحبان سگ احترام میذارن. کنار اینها ممکنه افراد دیگری هم باشن که بخاطر دلایل دیگری غیر از نجاست سگ، دید خوبی بهش نداشته باشن. ولی غالبا نگرش منفی، مختص دسته اوله؛ یعنی کسانی که نجاست سگ واسشون بولده و مهمه. اگه ما نتونیم نگرش منفی رو غالب کنیم و تبدیل کنیم به افکار عمومی، نخواهیم تونست جلوی گسترش این پدیده رو بگیریم. بنابراین باید عقلانیت و فضیلت اجتناب از سگ به عنوان عضو خانه، باید به صورت گفتمان عمومی دربیاد. مثلا در دستور دادستان اومده به خاطر حفظ نظم عمومی، تضمین ایمنی و آرامش و آسایش عمومی. آیا واقعا قابل قبول و توضیحه نسبت سگ‌گردانی با این مفاهیم؟ وظیفه متفکران جامعس که این موضوع رو باز کنند که جدای از بحث نجاست، «آیا سگ داشتن کار بدیه؟» انشالله در یادداشت بعد، به این بحث خواهیم پرداخت. #داوری_اخلاقی _____________ کافه اخلاق| عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe

#راه_و_روایت اگر به او اعتماد نداری که هیچ، اما اگر اعتماد داری، چرا در موردش فکر بد میکنی؟! چرا برایش خیر نمی‌خواهی و فقط زبان میریزی؟ ➖پیشوایمان امام هادى عليه السلام در کتاب تحف‌العقول فرمود: هر گاه کسی را در جایگاه اعتماد خود قرار دادى، به جاى چرب زبانی و چاپلوسی، نيّتت را برایش نيكو كن. به کافه اخلاق بپیوندید ☕ @ethicscafe

امامت؛ حکومت خوب و آرمان تحقق‌نشده بهترین شکل حکومت کردن چیست؟ بهترین شکلی که زمینه را برای سعادت دنیوی و اخروی یک ملت فراهم می‌کند. ➖در اندیشه اسلامی، بهترین شکل حکومت، «امامت» است. امامت، نه تنها یک مقام معنوی و مرجعیت دینی، بلکه الگویی برای حکومت و حکمرانی است که در آن، یک پیشوای عادل و معصوم، امام و زمامدار جامعه می‌شود و بقیه مأموم. او آنها را به سوی حق و فضیلت، هدایت می‌کند و آنها از او تبعیت می‌کنند. این ایده بر اساس آموزه‌های شیعی، حاکی از آن است که امامت، تداوم رسالت پیامبر(ص) در عرصه مدیریت جامعه و اجرای احکام الهی است. ➖اما از فهم نظری امامت که بگذریم، در عمل شاهدیم که الگوی امامت، با موانع متعددی روبه‌رو شد. پس از رحلت پیامبر(ص)، اگرچه اهل‌بیت(ع) به ویژه امام علی(ع) و امام حسن(ع) برای مدتی کوتاه زمامدار رسمی جامعه شدند، اما به دلایل مختلف از جمله قدرت‌طلبی حاکمان و عدم همراهی عمومی، امامت به معنای حکومت دینی کامل، هرگز به صورت همه‌جانبه محقق نشد. حتی در دوران ائمه بعدی، شرایط به گونه‌ای پیش رفت که امامان بیشتر به نقش هدایت‌گری معنوی و علمی محدود شدند و امکان تشکیل حکومت دینی مطلوب را نیافتند. این است که اگر چه ما الگوی امامت را به عنوان اخلاقی‌ترین الگوی حکمرانی پذیرفته‌ایم و تضمین دارد که بر عدالت و سعادت استوار است، اما تا به اکنون، این الگو، تبدیل به یک الگوی آرمانی و ایده‌آل شده که تحقق کامل آن در بخشهای مختلف جامعه بر همگان خیلی واضح نیست. چرا که تحقق آن نیاز به شرایط خاصی دارد. سایر الگوهای حکومت، اعم از دموکراسی، سلطنت، الیگارشی، تئوکراسی و جمهوری دینی، الگوهایی هستند که در عمل تحقق پیدا کرده اند اما در عوض، عاری از مشکل اخلاقی نیستند که در جای خود باید به آن پرداخته شود. ▪️این موضوعی است که در تبلیغ و تبیین پیام غدیر، باید مورد توجه ما قرار گیرد و روز غدیر، روزی است که می‌توان آن را روز گفتمان «حکومت خوب» تعیین کرد و آن را به بحث گذاشت. به ویژه شیعه، که تنها گروهی است در جهان که تحقق این الگو را دنبال می‌کند، جا دارد که گفتمان خود را با سایرین در میان بگذارد و ترویج کند. #اخلاق_سیاسی ________ کافه اخلاق| عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe