ببینید وقتی یک مهاجر بعد از کلی بلاتکلیفی و سرگردانی از یک کشوری پناهندگی می‌گیرد، چطور احساس امنیت پیدا می‌کند؛ احساس اینکه کسی جایی هست که از او حمایت کند و او را در برابر تعارضات حفظ کند.

پناه بردن به خدا بیش از هر چیز، حامی و حافظ بودن خدا را در دل ما فعال می‌کند و از همان کانال به ما آرامش می‌دهد.

پناهگاه کجاست؟ حرم، مسجد، خانواده، رفیق،...

طبیعتا کسی دنبال پناهگاه می‌گردد که احساس خطر و ناامنی کند. ما نسل امروز، پناه‌طلب نیستیم، نگاه‌طلبیم. یا دقیق‌تر بگویم پناه‌طلبی در ما بسیار کمرنگ شده.

چرا؟؟

به خاطر احساس خودمختاری و خودبسندگی. به خاطر اینکه به صورت غیرعامدانه و ناخودآگاه مایلیم در هر چیز مستقل باشیم. حتی مستقل از خدا! به همین خاطر احساس این را داریم که از پس همه چیز برمی‌آییم. آنجا هم که کم می‌آوریم، جسور و پرخاشگر می‌شویم!

خب سؤال مگر آیا حس بی‌پناهی خوب است؟

می‌تواند خوب باشد. چون مطابق با اصالت انسان و واقعیت انسان است؛

چه بی‌پناهی هبوط، چه بی‌پناهی سقوط، چه بی‌پناهی نامربوط..

پس بهتر است از توهم استقلال و خودکفایی افراط گونه بیرون بیاییم.

خوش حال باشید در پناه خداوند.🙏❤️

🌻روزنه خوش‌حالی بارها تجربه شده که «راز شاد شدن، شاد کردن است»؛ یعنی وقتی غم داری از خودت بیرون بیا و به غم دیگری توجه کن. وقتی ناراحتی، منتظر کسی نباش که خوشحالت کند. منتظر کسی باش که خوشحالش کنی. منظور این نیست که شما وقتی غم داری الکی بخند تا کسی از خنده‌ات شاد شود. اتفاقا هیچ‌کس از خنده قلابی، به شادی واقعی نمی‌رسد. بلکه منظور انجام کاری ست که رنج و مشکلش را کم یا حل کند و او از آن کار، ته دلش شاد شود و لبخند رضایت روی لبش بنشیند. امام حسین (ع) فرمایش کرد: هر کس رنج و غمی را از مسلمانی برطرف کند، خداوند روزنه‌ای برای رفع غم دنیا و آخرت او باز می‌کند. البته در عمل واقعا سخت است در شرایطی که غم دنیا روی دلت ریخته، به غم شخص دیگری توجه کنی و تلاش کنی او را از زیر آوار دربیاوری. بزرگی و فداکاری می‌خواهد. اما چیزی که آن را آسان می‌کند این است که بهتر می‌توانی با او همدلی کنی. چون خودت زجر کشیدی و درک می‌کنی. مثل کسی که تشنه است و درد تشنه دیگری را درک می‌کند و به او آب می‌رساند. ✍️ دکتر عبدالله عمادی (معین) ❁---❁---❁---❁------ 📅 ۱۴۰۲/۵/۳ @abdollahemadi