بار خدایا! سه چیز باعث می شود که من از تو درخواست نکنم و تنها یک چیز مرا بر آن می دارد. آنچه مرا باز می دارد، یکی آن است که تو مرا فرمان دادی و من در انجام آن سستی کردم، دیگر آن که مرا از کاری نهی فرمودی، امّا من به انجام دادن آن شتافتم، سوم آن که مرا نعمت ارزانی داشتی، ولی من در شکرگزاری آن، کوتاهی کردم. امّا آنچه مرا به درخواست کردن از تو می کشانَد، تفضّل تو بر کسی است که به درگاهت روی کند و با خوش گمانی به سوی تو آید، که همه احسان هایت، تفضّل است و همه نعمت هایت، نخستین است. (صحیفه سجّادیّه ، از دعای 12.) خدایا... با توانگری آبرویم را نگهدار و به تنگدستی حرمتم را از بین مبر که بر اثر آن از کسانی روزی بخواهم که روزی خوار تو هستند و از بندگان پست و بدکردار تو عطا و بخشش طلبم و در نتیجه، به ستایش آن که به من بخشیده و نکوهش آن که از من دریغ کرده است، گرفتار شوم. حال آن که بخشیدن و نبخشیدن در حقیقت به دست توست. (صحیفه سجادیه، از دعای 20.)