پاداش بزرگ اطعام به مؤمن امام صادق علیه السلام فرمود: «مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً حَتّى‏ يُشْبِعَهُ، لَمْ يَدْرِ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِ اللَّهِ مَا لَهُ مِنَ الْأَجْرِ فِي الْآخِرَةِ، لَامَلَكٌ مُقَرَّبٌ، وَ لَا نَبِيٌّ مُرْسَلٌ، إِلَّا اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ». ثُمَّ قَالَ: «مِنْ مُوجِبَاتِ الْمَغْفِرَةِ إِطْعَامُ الْمُسْلِمِ السَّغْبَانِ». ثُمَّ تَلَا قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ» [کلینی، الکافی (دار الحدیث) ج 3، ص 514، باب اطعام المؤمن، ح 6]. «هر کس مؤمنی را اطعام کند تا سیرش کند هیچ مخلوقی پاداش آن در آخرت را نمی داند، نه فرشته مقرب درگاه خدا و نه پیامبر مرسل و جز خداوند پرردگا جهان» سپس امام علیه السلام گفت: «از موجبات آمرزش گناه اطعام به مسلمان گرسنه است» سپس این آیه قرآن را تلاوت کرد (و طعام دادن در روز قحطى و گرسنگى است‏ * به يتيم خويشاوندان خود * يا به فقير مضطرّ خاك نشين‏).