هُوَ المَطلوب...🖤•° گاهی باید چند لحظه ای، کنج خلوتی باشد... کنارِ پنجرهٔ دل؛ با استکانی از فرصتِ زندگی، که ذره‌ذره نوشیدنش، ما را به وعدهٔ کُلُّ نَفسٍ نزدیک و نزدیک‌تر میکند، تا که نسیمی بِوَزَد و فکر را خراشی بدهد... تا که عطر شیرین محبوب را با تلخی درد فراق در هم آمیزد... تا که جان را به هوایِ جان زنده کند... . اندکی بعد أمّا نسیم، غبارآلود می آید... غبار های نشسته بر صفحه دل که مسافر نسیم تلنگر است... چشم ببند... آخَر، چشم ها که بسته میشود دل، چشم باز میکند... بعدِ مدت ها خوابِ غفلت... خود را می یابد، در بستری از سکون که حاصلِ رضایت است... وَ شاید تحیّر... خسته گوشه‌ای می‌نشیند و در خود فرو میرود و شاید اندکی میگیرد... . گمشده ای دارد که سال هاست میان میهمانان کاروان سرا، او را نمی یابد... آنقدر آدم‌ها و کتاب‌ها و حرف‌ها و نوشته‌ها، می آیند و میروند... هر کدام چنگی به دیوار دل میزند، وَ دل نا آرام تر از قبل، زیر حجاب هایشان دفن میشود، دور و دورتر... قدری بعد، به تاریکی تحت این حجاب‌ها عادت که میکند شمشیر رسیدن به نور را غلاف میکندو دل به تاریکی میسپارد... . قطره قطره استکان عمر، کم و کمتر میشود وَ مرگ دل، نزدیک و نزدیک تر... دیگر دل نه طلب نور دارد، نه نقشهٔ راه و نه سلاحی برای جنگ... دل اسیر میشود اسیر حجاب هایی از نور ظلمانی... و استکان میشکند... . خدایا احتیاط کن اینجا قلوب مشغول کارند! به هر چیزی الا تو... . یٰا‌طَبیبَ‌مَن‌لا‌طَبیبَ‌له... أصحابِ‌فی‌قلوبِهِم‌مَرَضیم...🌱!'

#تلنگر 🌸گاهی باید ساکت شوید ... 🌱غـرورتان را ببلعید و 🌸بپذیرید كہ اشتباه کردید 🌱این تسلیم شدن نیست 🌸این یعنی بـزرگ شدن ...!

↻<🖤⛓>•• ━━━━●──────── ⇆ㅤㅤ◁ㅤㅤ❚❚ㅤㅤ▷ㅤ ↻ حسین جان حسین جان فدایی توام ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ <⛓>ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ❥ 🖤⃟⛓|↣ #مداحی 🖤⃟⛓|↣ #محرم #رسانه_ی_تنهامسیر لینک کانال ۱۵ تا ۲۱ سال جهت نشر🔰 ✿○○••••••══ @farzandetanhamasiry15_21 ═══••••••○○✿ 🔚4368🔜

#خانواده_آسمانی ۷

#خانواده_آسمانی ۷ ـ داستان آفرینش از کجا آغاز شد؟ ـ اولین مخلوق خدا چه بود؟ ـ روح چیست؟ ـ خلقت انسان کِی انجام شده است؟ ـ خلق اهل بیت علیهم‌السلام، در کجای داستان آفرینش قرار دارد؟ #استاد_شجاعی 🎤 #استاد_رائفی‌پور #رسانه_ی_تنهامسیر لینک کانال ۱۵ تا ۲۱ سال جهت نشر🔰 ✿○○••••••══ @farzandetanhamasiry15_21 ═══••••••○○✿ 🔚4369🔜

بسم‌ الله الرحمن الرحیم🍃

صبح باشکوه ترین لحظه زندگیس یک نفس عمیق بکش و با امید به خدا گامهایت را محکم بردار و بهترین روز زندگیت را بساز

#عبور_از_سیم_خاردار_نفس #پارت338 نمی دانستم این حس کمیل از روی حسادت است یا واقعا اینقدر وحشت داردکه مبادا علاقه را از من به زور بخواهد. وقتی آدمها چیزی که حقشان نیست را ابتدا خودشان ازخودشان بگیرند، راحت تر با آن کنار می‌آیند. همان روز که با کمیل محرم شدیم من حق همه‌ی دوست داشتنها و حتی فکر کردن به گذشته را از خودم گرفتم. زیرچشمی نگاهی به صورت غمگین وعصبی‌اش انداختم. در این مدت دوسال هیچ وقت دراین حدعصبی و ناراحت ندیده بودمش. کاش میشد یقه‌اش رابگیرم و به چشم هایش زل بزنم و بگویم تو اشتباه می کنی، من اگراحساسی بعداز تاهلم نسبت به دیگری داشته باشم آن را سَر می‌برم. من آن احساس را از بلندترین برج دنیا هلش می دهم تاهزار تکه شود. من سنگ می شوم ولی فکر و حسم راخرج کسی جز همسرم نمی کنم. می میرم ولی پیمانی را که با تو بسته ام را زیر پا نمی‌گذارم حتی اگرمرد من خشمگین ترین مرد دنیا باشد و آن یکی مهربان ترین مرد دنیا. حتی فکر زیر پا گذاشتن پیمانم با او رعشه به تنم می‌اندازد. باران شدت گرفته بود و این صدای باران که به بدنه وشیشه ی ماشین می خورد استرسم را بیشتر می‌کرد. چقدر اسفند ماه می‌دود برای رسیدن به بهار. ترمز و تکان ماشین باعث شد که درخیالم یقه ی کمیل را رها کنم و دلخور نگاهش کنم. جلوی در خانه بودیم. دستم روی دستگیره‌ی در رفت وهمین که بازش کردم، با آن صدایش، که حال بدش را بیشتر به رخم می کشید متوقفم کرد. –چندلحظه صبرکن. پیاده شد و از صندوق عقب چتر سیاه رنگی را باز کرد و جلوی در ماشین گرفت ومنتظر ماند تا پیاده شوم. دلخوری‌ام رابرای لحظه ایی فراموش کردم. نگاهم نکرد و چتر را بالای سرم گرفت. اعتراض کردم. –خیس خالی شدی، روی سرخودت بگیرمن چادردارم خیس نمیشم. بی نگاه، بی حرف، تاکنار در همراهی‌ام کرد. قطرات باران رحم نداشتند به سر و صورتش هجوم برده بودند. منتظر ماند تا کلید را از داخل کیفم پیداکنم. اما این کلید لعنتی سوزن شده در انبارکاه و قصد داشت بیشتر از این مراپیش کمیل شرمنده کند. آنقدر منتظر ایستاد تا کلید پیدا شد. در را باز کردم و تعارفش کردم داخل شود. فوری زیر لب تشکر کرد و برگشت. تمام لباسش خیس شده بود. از لای در دیدم که موقع برگشت چتر را بست وبالای سرش نگرفت. چقدر با باران هم مهربان است. سوارشد و رفت و من دلم برایش ریش شد. همین که روی تختم دراز کشیدم برایش پیام دادم: – ازفردا میام شرکت. درجوابم نوشت: –هنوز بایداستراحت کنی. جواب دادم: –خوبم، میام. بانوشتن یک" باشه" مکالمه راتمام کرد. باخودم گفتم اگرفردا دنبالم آمد یعنی دیگر دلخور نیست وهمه چیز فراموش شده. ولی نیامد، و این بامترو رفتن بعد از مدتها راننده داشتن چقدر سخت بود. همین که در آسانسور شرکت بازشد و واردسالن شدم همکارها دوره‌ام کردند و از تصادفم پرسیدند، تبریک گفتند وبا سوالهایشان کلافه ام کردند. ولی همین که صدای قدمهای کمیل راشنیدند هر کدامشان پی کار خودشان رفتند. روبرویم ایستاد. سلام کردم. زیرلب جواب داد و نگاهی به ساعتش انداخت و با اخم گفت: –ساعت خواب؟ آرام جواب دادم: –آخه فکر کردم بادیگاردم میاد دنبالم. معطل شدم. بااین پای نصفه نیمه زودتر از این نمیشد بیام. بدون این که گره‌ی لعنتی ابروهایش را باز کند گفت: –ازفردا زودتر راه بیفت، دفعه بعد اگر اینقدر دیر کنی برات غیبت رد می‌کنم. او رفت و من از پشت نگاهش کردم. مثل بیشتر وقتها پیراهن چهارخانه‌ی دوخت همسر تنش نبود. شایدبرای همین کلامش زهر داشت. انگار آن پیراهن جادویی بود. یاد قصه ایی افتادم که چند وقت پیش برای ریحانه خوانده بودم. قصه دختربچه ایی بود که فکرمی کردبه خاطرکلاه زیبایی که سرش گذاشته همه به او احترام می گذارند. حالا شده حکایت کمیل و پیراهنش. نشستم پشت میز و شروع به کارکردم، اما فکرم پیش کمیل بود. فکر می‌کردم با لبخند جلو می‌آید و حالم را می پرسد ولی دقیقا برعکس شد. ✍#به‌قلم‌لیلا‌فتحی‌پور #ادامه‌دارد...