تفاوت کافه‌نشینی در ایران و شام شاید این باشد که برای دیدن اخبار جنگ از شبکه‌ی المنار به این کنار روضة می‌روم و چای‌نبات اما ندارد. در قم اما آن کافه‌ی کنار خانه تلویزانش برفک پخش می‌کرد و در تاریک‌روشن کتاب‌های کلفت و دارای قطر و ضخامت می‌خواندند تا از جهل و جنگ نجات‌مان دهند...

اشکال درشت‌شان آن است که گرفتار ماده‌یید و صورت کار را نمی‌دانید یا نمی‌توانید یا نمی‌خواهید. اگر بخواهم حق را به آن‌ها بدهم انبوه ایده‌ها و ماده‌های ایرانی به ذهنم می‌آید که به لبنان آمده‌اند و سر و شکل به‌تری یافته‌اند و حتا فراگیرتر شده‌اند؛ رونوشت شکیل‌تر از اصل نوشته...

شب خواب پهپادهای اسرائیلی را می‌بینم؛ و آن زوره‌یی که بند نمی‌آید. از خواب می‌پرم. ساعتی به اذان صبح مانده است. صداشان واضح می‌آید. پهپادهای اسرائیلی گویا تا آس‌مان بیروت آمده‌اند؛ و این جدید است...

برای لبنانی‌ها جنگ یک امر دائمی است؛ تمام نمی‌شود که شروع بشود. هم‌این است که این که پدر شهید باشد و پسر شهید باشد عادی است؛ آن اتفاق واقعی که برای این‌ها تازه است شهید شدن پدر و پسر و نوه است...

در تمام سال‌های پس از جنگ با عراق، این جنگ امی، در رسانه‌ی ما ملی روایت شد و هش‌دارهای بزرگانی چون شیخ عبدالله جوادی آملی به هیچ گرفته شد. نتیجه‌ آن بود که در توجیه حضور امی در جنگ در سوریه دچار لکنت بودیم، و چاره‌ی برادران تا اکنون آن است که در عراق و سوریه و لبنان شهید ندهیم...

این که هر چه می‌گذرد خط مقدم جبهه‌ی مقا‌ومت را از حضور ایرانی‌ها خالی می‌کنیم، معنای ساده‌اش عقب‌گرد از فهم امی امر مقاومت به فهم فراملی و ملی است؛ این که در عقبه‌ی ایران توان توجیه شهادت آدم‌ها بیرون از مرزهای ملی‌مان را از دست داده‌ییم...

مسأله‌ی ما اگر قدرت باشد فرقی نمی‌کند که چه کسی در خط مقدم بجنگد؟ اگر هویت باشد می‌دانیم که زمین‌گیر کردن نیروی ایرانی در عقبه به تدریج او را فرسوده خواهد کرد و در روز واقعه نه در جبهه‌ی جنگ سخت که در جبهه‌ی جنگ نرم نیز غائب خواهد بود. صحنه‌ی خموده‌ی جنگ احزاب حجاب را بنگرید...

جنگ سخت بسی نرم‌تر از آن است که به نظامی‌ها وا سپرده شود...

مهم‌ترین پرسشی که از یک رزمنده در جبهه و فرمان‌ده او عقبه باید پرسید هم‌ این است؟ معنا می‌سازد یا آدم می‌کشد...

به شهرک قریات‌ شمونه زیر پامان در جبل‌عامل اشاره می‌کند: بافت نخستین این شهرک صهیونی با یهودی‌های شرقی و از جمله ایرانی بوده است. دلم چرک می‌شود. آن یهودی ایرانی که پارسال در اسرائیل ساکن شده می‌تواند در غزه به روی مسلمان‌ها سلاح بکشد و ما ایرانی مسلمان در برابر او خلع سلاحیم...

کیان مؤقت اسرائیل نمونه‌ی نادری از این‌هم‌آنی قومیت، ملت، امت است. هم‌این است که ره‌یافت دو دولت تا همیشه رو هوا خواهد ماند...

هر چه ما روزاروز بر پررنگ کردن هویت ملی یکاهای جبهه‌ی مقا‌ومت از فلسطین تا لبنان تا سوریه تا عراق تا یمن اصرار داشته‌ییم، اصرار حریف بی‌رنگ کردن هویت ملی یهودی‌ها در کلان‌ اسرائیل است؛ امریکایی و آلمانی و اکراینی و عراقی و یمنی و ایرانی دوشادوش در ارتش صهیونی اسرائیل می‌جنگند...