🌺 در اپلیکیشن «قرآن هادی»، علاوه بر استفاده از تفاسیر و ترجمه و صوت‌های متنوع، از تفسیر گویا (استاد محمدعلی انصاری)، آیه به آیه، به همراه امکان ضبط دائمی فایل‌های صوتی بهره‌مند شوید. https://www.hadiapp.net/quran-farsi/ 🍃@fazaeleQuran

حرم مطهر حضرت معصومه(سلام الله علیها) در قم، محل شفاعت است. روز قیامت از این نعمت، سؤال می‌کنند. روز قیامت از ما می‌پرسند: "مگر در دنیا به شما نگفتند که به زیارت حضرت معصومه(سلام الله علیها) بروید تا بهشتی شوید. راهِ به این آسانی را چرا نرفتید؟" آیا خداوند از کفرانِ این نعمت، می‌گذرد؟ حجت‌الاسلام میرباقری 🍃@fazaeleAhlebait

🌺 مکاشفه شهید مدافع حرم در حرم حضرت معصومه سلام الله علیها.. 🍃@fazaeleAhlebait

🌺 آثار بی‌نظیر استغفار ۷۰بندی مولا امیرالمؤمنین علیه‌السلام آیت‌الله قزوینی 🍃@fazaeleAhlebait

🌸 راز توجه امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) 🍃@fazaeleAhlebait

الله اکبر الله اکبر بشنوید سخن تازه شیخ تیجانی (نویسنده کتاب آنگاه هدایت شدم) در مورد سنیان متعصبی که بخاطر ماجرای غزه شیعه شده‌اند . 🍃@fazaeleAhlebait

🌺 اهمیت دعا برای دیگران 🔸ابراهیم بن هاشم گوید عبد الله بن جندب را در موقف (عرفات) ديدم و وقوفى بهتر از وقوف او نديدم. پيوسته دستهايش به سوى آسمان بلند بود، و اشكهايش بر گونه‏اش روان بود به طورى كه به زمين می ريخت، پس همين كه مردم (از عرفات) برگشتند من به وى گفتم: اى أبا محمد! من وقوفى بهتر از وقوف تو نديدم. گفت به خدا سوگند من جز براى برادران (دينى) خود دعایى نكردم، و اين براى اين بود كه حضرت أبا الحسن امام كاظم عليه السلام به من خبر داد كه هر كه براى برادر دينى خود پشت سرش دعا كند، از عرش به او ندا می شود: براى تو باد صد هزار برابر (آنچه براى برادران دينی ات در خواست كردى) پس من خوش نداشتم كه صد هزار دعاى تعهد شده را به‌خاطر يك دعا از دست بدهم كه نمى‏دانم آن يك دعا هم به اجابت برسد يا نه! 🔹[علي عن أبيه قال: رأيت عبد الله بن جندب في الموقف فلم أر موقفا كان أحسن من موقفه ما زال مادا يديه إلى السماء و دموعه تسيل على خديه حتى تبلغ الأرض فلما صدر الناس قلت له يا أبا محمد ما رأيت موقفا قط أحسن من موقفك قال و الله ما دعوت إلا لإخواني و ذلك أن أبا الحسن موسى ع- أخبرني أن من دعا لأخيه بظهر الغيب نودي من العرش و لك مائة ألف ضعف فكرهت أن أدع مائة ألف مضمونة لواحدة لا أدري تستجاب أم لا.] 📚 الکافي، ج۲، ص۵۰۸