شروع که کردم یه حس غریب زد زیر رگام

اینجوری بود که

الان محتوای تصویری هست، یه داستان جلو رومه ولی هیچ صدایی نیست! سکوت سکوت سکوت و من خودم باید داستان رو جلو میبردم

کسی حرف نمیزد تا من بشنوم، درک کنم و در جریان قرار بگیرم

مانهوا خوندم با ترجمه انگلیسی

اینکه کره ای ای در کار نبود هم حس عجیبی* بود! از یه جایی به بعد حس میکردم کمیک غربیه ولی در عین حال، حال و هوا و فضا و مکان و همچی همخوانی صد در صد با کره داشت مغزم توقع داشت کره‌ای بشنوه یا متن کره‌ای ببینه بخاطر همین گفتم عجیب*

وای خیلی مغزمو دوست دارم

اینجا هم عملکرد ناخودآگاه مغزم خیلی ملموس بود (مشابه چیزایی که اشاره شد)

و همچنین اولین اسکای روم مدرسه ایم به قول کیم آوف جه گوم نگرانش بودم ^^

حسرت، فانتزی، خواسته: دوستی اونجور نزدیک و پایه طور مثل اون چند نفر

دلم میخواد آهنگامو گوش کنم و هیچ کار دیگه ای نکنم ولی نمیشه