فهمیده‌ام تو را و نمی‌آورم به رو تو نیز خودخوری کن و آن جمله را نگو تا عشق جان بگیرد و جذاب‌تر شود باید قرار و وصل بمانند آرزو بگذار عاشقانه معمای هم شویم نگذار ساده سر برسد شوق جست‌وجو حیف است ساده گفتن این قصه‌های ناب حیف است فاش کردن رازی چنین مگو آری شکنجه است ولی شعر می‌شود این حرف‌های له شدهٔ مانده در گلو ای طرح شعرهای من اینقدر جم نخور بگذار تا غزل شود این لحظه مو به مو این لحظهٔ شگرفِ توانستنی که ماند در خواهشِ نخواستنی ناب و سلطه‌جو هرگز برایم از خوشیِ وصل دم مزن در گوش من نمی‌رود این حرف‌ها فرو «او عشق را فروخت و با آن غزل خرید» این جمله را بگو بنویسند با وضو ** در ضمن: یک عشق ناتمامِ پر از شعر بهتر است یا جر و بحث هر شب یک زوج غرغرو؟ #انسیه_سادات_هاشمی @folanipoem

همانا «دوستت دارم» زمانی تیر آخر بود برای خود ابهت داشت این جمله، موقّر بود کسی از ابتدا برپا نمی‌کرد این قیامت را که جای اینچنین هنگامه‌ای پایان دفتر بود شروع قصه حاشا بود، اما پشت دیوارش پر از پیغامِ پنهان از نگاهی کودتاگر بود چه تشنه می‌دویدی در پی لطفی از این چشمه مبارک بود، زمزم بود، نور چشم هاجر بود تحمل کردن سرمای جان‌فرسای فصلی سرد به عشق تازه تازه چیدن این سیب نوبر بود چنان شیرین چنان کمیاب مثل بوسهٔ پنهان که دیگربار مزه کردنش قند مکرر بود فقط این جمله را ای کاش بی‌ارزش نمی‌کردید که می‌شد مثل عهد پاک‌بازان زودباور بود... #انسیه_سادات_هاشمی @folanipoem

در این فِراق چقدر از طراوتم کم شد چقدر بد شده‌ام.. خوب شد محرّم شد.. چقدر یکسره محتاج گریه‌ام شب و روز دوباره روضه بخوان بلکه اشک مرهم شد و بست زخم عمیق گناه‌هایم را و آبِ ریخته بر آتش جهنم شد و ریخت روی خطوط سیاه نامه‌ی من و جوهر همه سیئات در هم شد و راه یافت همین اشک‌ها به عمق دلم و جا گرفت در این شوره‌زار و زمزم شد مرا گذاشت به روی صراط عاشورا و خود مسیر تو را قطره قطره پرچم شد ز راه توبه مرا برد تا رضاً برضاك سپس شهادت من هم قضای مبرم شد که عیب نیست اگر آرزو به دل دارم مگر نبود که گریه شفیعِ آدم شد؟ بجوش چشم من امشب که خاکِ دل تشنه است و شکر کن که بساط عزا فراهم شد هوای شرجی و پر بغضِ ظهر عاشورا شبانه بر دلِ سردم نشست و شبنم شد چقدر بر مژه‌ام جای اشک خالی بود چقدر خوب شدم، خوب شد محرّم شد #انسیه_سادات_هاشمی @folanipoem

زبان حال جبرئیل با امام حسین (علیه السلام) آورده‌ام دو پیرهن عید، سبز و سرخ، یک رنگ را برای خودت انتخاب کن این رنگ، سرنوشت تو را نقش می‌زند، اینک تو و خدای خودت، انتخاب کن!‍ انگار جز به سرخ تمایل نداشتی، یک‌راست دست بر دل خونم گذاشتی من پا به پای جنّ و ملک گریه می‌کنم، مولا! مرا به جای خودت انتخاب کن! آورده‌ام به هیأتِ «دِحیه» برایتان، سیب بهشت، انار و گلابی از آسمان تو سیب را به مقصد خونین کربلا، همرنگ ماجرای خودت انتخاب کن یک کوه نامه است و هزاران طوافگر، چند آشنا و دوست، برادر، زنان، پسر وقتش رسیده است، رفیقان راه را، در شأن کربلای خودت انتخاب کن گفتی رسیده‌ایم، چه صحرای محشری! با چشم زینبی که به گودال بنگری روزی به خاکِ خون شده‌اش سجده می‌بری، این خاک را سرای خودت انتخاب کن تا عرش را کنیم تبرک به خونتان، بفرست قطره های زلالی به آسمان این ذبح تا عظیم ترین ذبح ها شود، از بین بچه های خودت انتخاب کن تا کی به زیرهروله پر پر شوی و من، تنها به بال بال زدن اکتفا کنم؟ بگذار تا ملائکه را با خبر کنم، هل مِن...؟ نه! با رضای خودت انتخاب کن! سرخی شبیه سیب... همان رنگ کودکی، لبخند می‌زنی، چه وصال مبارکی خون را چگونه پاک کنی از جبین خود؟، بال من و قبای خودت، انتخاب کن… #انسیه_سادات_هاشمی روز عید بود. حسن و حسین پیش پیامبر رفتند و گفتند بچه‌ها به مناسبت عید لباس‌های نو پوشیده‌اند. ما هم لباس نو می‌خواهیم. پیامبر گفت: خدایا! دل بچه‌هایم را شاد کن. جبرئیل دو لباس سفید بهشتی آورد. پیامبر آنها را به حسن و حسین داد. گفتند ولی لباس بچه‌ها رنگارنگ است. جبرئیل گفت: یک تشت بیاورید. من روی لباستان آب می‌ریزم، به هر رنگی که بخواهید درمیاید. پیامبر به حسن گفت: دوست داری لباست چه رنگی باشد؟ گفت: سبز. پیامبر لباسش را در تشت آب گذاشت و سبز شد. به حسین گفت: تو چه رنگی دوست داری؟ گفت: سرخ! لباس حسین را هم سرخ کرد و به او داد. بچه‌ها که رفتند، جبرئیل گریه کرد و گفت: وقتی حسن را مسموم می‌کنند، بدنش در اثر آن زهر سبز می‌شود و وقتی حسین را می‌کشند، غرق خون سرخ می‌شود. @folanipoem

به نیزه برده غزل، عاشقانه مطلع را مباد سر به تنِ او به احترام حسین اگر به دامن معشوق دام می گویند خوشا سری که بیفتد چنین به دام حسین به کام هیچ دل عاشقی نخواهد شد نبوده است اگر این جهان به کام حسین شهید، هرکه به عالم شده است و خواهد شد رسیده است یقینا به او سلامِ حسین قسم به جان سیه‌روی روسپید مصاف معطر است به خون، هرکه شد غلام حسین درونِ خانه زمینگیرِ خویش خواهد شد برادری که نشسته است در قیام حسین به حکم قاضی این لا رجال شبه رجال بُرنده است همین تیغِ در نیام حسین! عجیب نیست، که کوفی است و نمی فهمد که زندگی پس از این ننگ شد حرامِ حسین به نامه‌ها پس از آن روز اعتباری نیست به روی نیزه قرائت شود پیام حسین #انسیه_سادات_هاشمی @folanipoem

زبان حال حضرت رباب (سلام الله علیها) خبر رسیده به من ای فرشته‌های خدا سپرده‌اند علی اصغرِ مرا به شما سپرده‌اند که از شیر دایه‌های بهشت بنوشد و بشود مرهمش که «فیه شفاء» نمی‌کند گله‌ای تُنگِ من که برگشته است دوباره ماهیِ تشنه به خانه‌اش دریا ولی ملائکه! من مادرم! دلی دارم هنوز دل‌نگرانم برای آن لب‌ها هنوز دل نگرانم برای طفلی که مرا گذاشته با گاهواره‌اش تنها بگو فرشته! که آرام و تخت خوابیده است بگو که دست خدا تاب می‌دهد او را شده است دست پدر، حال، حجر اسماعیل بگو طواف کنندش فرشته‌ها به دعا برای ذبح عظیمی که نذر حق کردیم گرفته‌ایم چه شب‌ها به گریه‌اش احیا نخورده اصغر من بی وضوی من شیری نداده بوسه به او جز به نام حق، بابا برای اصغر من زمزمی بجوشانید قسم به مروه شما را قسم به سعی و صفا جواب گریهٔ او را خداپسند دهید که تلخ داده جوابی به گریه‌اش دنیا سفارش پسرم را نمی‌کنم دیگر علی است زندگی‌ام، جان او و جان شما #انسیه_سادات_هاشمی @folanipoem

. حضرتِ عباسی آمد شعر، دستانش طلاست چشم شیطان کور حالم امشب از آن حال‌هاست با عطش وارد شوید! اینجا حریم علقمه است مجلسِ لب تشنگانِ حضرت سقا به پاست بی‌جهت این جمعِ بی‌پایان ما را نشمرید جمع ِ ما هر جور بشمارید هفتاد و دو تاست جای دنجی خواستی تا با خدا خلوت کنی این حسینیه که گفته کمتر از غار حراست؟ اشک را بگذار تا جاری شود شور افکند هرچه پیش آید خوش آید، اشک مهمان خداست شانه خالی کرده‌ایم از کلّ یومٍ اشک و آه گریه‌ی حرّی است این شب گریه‌ها، اشکِ قضاست اذن میدان می‌دهند اینجا به هرکس عاشق است با رجزهای ابالفضلی اگر آمد سزاست هروله در هروله این حلقه را چرخیده‌ایم های! ای هاجر! بیا در این حرم، اینجا صفاست شورِ ما را می‌زند هر تشنه کامی گوش کن! حلقِ اسماعیل هم با العطش‌ها همصداست ایها العشاق! آب آورده‌ام غسلی کنید رو به پایان است این حج، مقصد بعدی مناست خنده‌ی قربانیان پر کرده گوش خیمه را من نفهمیدم شب شادی است امشب یا عزاست؟! گریه هاتان را بیامیزید با این خنده‌ها سفره‌ی این شب‌نشینان تلخ و شیرینش شفاست آب باشد مال دشمن، ما تیمم می‌کنیم آب‌های علقمه پابوسِ خاک کربلاست ما اذان‌هامان اذانِ حضرتِ سجادی است همهمه هر قدر هم باشد صدای ما رساست أشهدُ أنَّ محمّد جدّ والای من است أشهد أنَّ علی إلّای بعد از لافتاست یک نفر از حلقه بیرون می‌زند وقت نماز سینه‌ی خود را سپر کرده مهیای بلاست ای مکبّر! وقت کوتاه است، قد قامت بگو صف کشیدند آسمان‌ها، پس علی اکبر کجاست؟ گفت قد... قامت... جوان‌ها گریه‌شان بالا گرفت ـ راستی! سجاده‌های ما همه از بوریاست! ـ از علی اکبر مگو! می‌پاشد از هم جمعمان یک نفر این سو پریشان، یک نفر آن سو رهاست چاره‌ی این جمع بی‌سامان فقط دستِ یکی است نوحه‌خوان می‌داند آن منجی خودِ صاحب لواست گفت «عباس!»، آن طرف طفلی صدا زد «العطش»! ناگهان برخاست مردی، گام‌هایش آشناست مشک را بر دوش خود انداخت بسم الله گفت زیر لب یکریز می‌گفت از من آقا آب خواست حضرتِ عباسی از من دیگر اینجا را نپرس آسمان‌ را از کمر انداختن آیا رواست؟ #انسیه_سادات_هاشمی @folanipoem

_ بچه‌ها! دارد عمو با مشک راهی می‌شود _ آب یعنی می‌رسد؟ _ هرچه بخواهی می‌شود یا اخا! عباس! اینک اذن میدان می‌دهم جان من برگرد! من با داغ تو جان می‌دهم _ تو خودت دیدی سکینه که عمو با مشک رفت؟ _ با همین چشمان خود دیدم که او با مشک رفت یا اخا! سقا! حرم تشنه است مشکی آب کن غنچه‌های پر پرِ در خیمه را سیراب کن دل پریشانی! فرات آیا خطر دارد پدر؟ آب آوردن رجزخوانی مگر دارد پدر؟ نیزه بر کف مشک بر پشت و علم بر دوش او آب بیش از هر زمانی تشنهٔ آغوش او اصغرم لب‌های خشکت را دگر بر هم مزن آب دارد می‌رسد قدری تحمل طفل من! علقمه از پشت نخلستان به او رخ می‌نمود مشک بود و تشنگی بود و فراوان آب بود بچه‌ها وقتی عمو آمد تشکر می‌کنید بعد هم از آب مشتِ تشنه را پر می‌کنید آب آرام و دلِ عباس در جوش و خروش آب دارد التماسش می‌کند قدری بنوش تاکنون حتما عمو دیگر رسیده پای آب آب نوشیده است و جان دارد بیاید با شتاب مشک را پر کرد و دستِ رد به بغض آب زد هرچه آب از تشنگی گفت او دم از ارباب زد از عمویم باوفاتر نیست بابا گفته است قول اگر داده یقین کن می‌رسد ساغر به دست مشک بر دوش از میان تیرباران می‌گذشت نیزه‌ها نزدیک می‌شد او خروشان می‌گذشت شک ندارم این صدای غرش اسب عموست گفته بودم چارهٔ این العطش‌ها دستِ اوست رسم نامردی کمین کرده است پشت نخل‌ها تیغ‌ها خیره است بر آن دست پشت نخل‌ها من که از دست خودش باید بنوشم آب را من هم از بابا شنیدم دست او دارد شفا مشک بر دندان شتابان با همه جوش و خروش تیر باران تیر باران آه مشکش آبروش آب از کوچکتر است اول به اصغر می‌دهیم به عمو هم آخرش یک جرعه دیگر می‌دهیم چشم تا آمد بیندازد به مشکِ واژگون چشم‌هایش را به تیر دیگری پر کرد خون بچه‌ها اصغر چرا هی بر زمین پا می‌زند؟ کم کمک دارد دلم شور عمو را می‌زند ناگهان در علقمه پیچید بانگ «یا أخا» می‌دود با قد خم مولا به دنبال صدا آب ما اصلا نمی‌خواهیم برگرد ای عمو تشنة آن صورت ماهیم برگرد ای عمو پس عمو کو پس چرا برگشته‌ای تنها پدر؟ اینچنین دستی به پیشانی و دستی بر کمر؟ تا عمود خیمهٔ عباس را پایین کشید بغضِ سنگینی صدای العطش‌ها را برید #انسیه_سادات_هاشمی @folanipoem

کلمه «الآن» توی عربی یه معنی خاصی داره توی قرآن وقتی به کار میره که یه چیزی خیلی دیرتر از زمانی که باید، اتفاق میفته مثلا وقتی فرعون موقع غرق شدن میگه ایمان آوردم خدا میگه الآن؟ یعنی حالا دیگه؟ بعد از اینکه این همه ظلم کردی؟ یا وقتی قوم بنی اسرائیل هی گیر میدن که نشونه‌های گاوه رو بگو وقتی موسی آخرین نشونه رو میگه میگن الآن جئت بالحق یعنی حالا دیگه حق مطلبو ادا کردی یا وقتی یوسف بعد از هفت سال زندانی کشیدن گفت از پادشاه بپرسید قضیه چیه و زن‌ها اعتراف کردن زلیخا گفت الآن حصحص الحق یعنی بالاخره حق روشن شد همیشه کلمه «الآن» موقعی به کار رفته که اون اتفاق میتونسته خیلی زودتر و بارها و بارها قبل از این بیفته فرعون بارها فرصت داشت ایمان بیاره بنی‌اسرائیل از همون اول میتونستن یه گاو سر ببرن و نیاز نبود اون همه نشونه بخوان یوسف حقش بود خیلی زودتر بی‌گناه بودنش ثابت شه و حالا من به این جمله امام حسین بعد از شهادت حضرت عباس فکر می‌کنم که گفت «الآن انکسر ظهري» تا قبل از این بارها جا داشت کمرم بشکنه و دووم آوردم ولی حالا دیگه واقعا کمرم شکست #انسیه_سادات_هاشمی @folanipoem

یا زین العابدین علیه السلام می‌خواهم از درد صدا امشب بگویم از مقتلِ نادیده با زینب بگویم درد مرا زینب تو می‌دانی چه دردی است جان داشتن در اوج بی‌جانی چه دردی است زینب تو دیدی داغ را من می‌شنیدم من کربلا را مثل دیدن می‌شنیدم تا بشنوی این درد را از دردمندی باید که اول چشم‌هایت را ببندی درد شنیدن مثل در بستر دویدن هنگام هل من ناصرِ او را شنیدن سخت است از دست تو کاری برنیاید لبیک گویی و صدایت درنیاید درد صدا مثل صدای اذن اکبر وقتی به میدان می‌رود جایت برادر وقتی صدا می‌زد پدر آه ای جوانان می‌خواستم برخیزم افتادم به قرآن درد صدا مثل صدای العطش‌ها وقتی عمویت بین دشمن رفته تنها زینب نمی‌دانی چه زجری می‌کشیدم من نالهٔ ادرک اخا را هم شنیدم وقتی پدر برگشت با قدی خمیده وقتی که آمد خیمه با رنگ پریده هرچه شنیدم را در او با چشم دیدم طعم یتیمی را همان لحظه چشیدم بابا وداعم گفت و من در خویش مُردم می‌گفت زینب را به دست تو سپردم حالا چرا تا آب می‌بینم نگریم؟ وقتی پدر را خواب می‌بینم نگریم؟ گوشم پر است از کربلا و چشمم از شام هرچه شنیدم هرچه دیدم داغ و دشنام کوچه به کوچه خسته‌ی جنگیم زینب ما نیز دل داریم و دلتنگیم زینب بگذار امشب سر بر این شانه بگرییم شام غریبان را غریبانه بگرییم درد مرا زینب تو می‌دانی چه دردی است جان داشتن در اوج بی‌جانی چه دردی است #انسیه_سادات_هاشمی @folanipoem

🔸️ کتاب صوتی ماجرای عشق من ( شرح زندگانی حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها ) 🔹️ { قسمت اول } با صدای نجم الدین شریعتی به قلم‌ انسیه سادات هاشمی #مناسبت #کتاب_صوتی 💠 @samtekhoda3

🔸️ کتاب صوتی ماجرای عشق من ( شرح زندگانی حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها ) 🔹️ { قسمت دوم } با صدای نجم الدین شریعتی به قلم‌ انسیه سادات هاشمی #مناسبت #کتاب_صوتی 💠 @samtekhoda3