دستتون درد نکنه اجرتون با شهدا
ولی با کام تلخمون چه کنیم
با زهر هلاهلی که توی وجودمونه چیکار کنیم.
اینجا مینویسم تا یادم باشه که تا ابد یه بغضی تو وجودم میمونه از رفتن شهید مقتدرمون
همیشه سعی کردم متعصبانه صحبت نکنم اما این یکی فرق داره؛ خیلی فرق داره.
هشتاد و اندی تن بمب! کوه که چه گویم شیعه علی را زدند.
یه عبارت ترسناک، جالب، گاها تهوع آور، عجیب، اجباری، تهی، جذاب، گاها بامزه و خواستنی،سرشار از محبت، خسته کننده و اغلب نامفهوم که از دو کلمه تشکیل شده باشد:
خانواده ایرانی
امروز، شاید خیلی از ماها نتونیم با صدای بلند شعار بدیم و دست‌هامون رو علیه اسرائیل مشت کنیم؛
ولی میتونیم همینجوری که داریم از خونه‌هامون صحنه‌های امروز رو نگاه میکنیم، دستمون به تسبیح و لب‌هامون به صلوات مشغول باشه.
صلوات برای سلامتی رهبرمون؛
برای نیروهای امنیتی و محافظتی؛
و برای مردمی که امروز، کوچک و بزرگ، از داخل خونه یا وسط نماز جمعه، پا به پای هم دارن تاریخ رو عوض میکنن.
اگر پایه‌ای برای این نذر صلوات، هر چندتا که توان داری نیت کن و بگو.
اگر هم دلت خواست، بقیه رو هم با پخش پیام مطلع کن.
