تق تق.. بازدید کنندگان محکم به دیوار ضربه می‌زدند تا بیدار شوم. حالا بعد از آن همه کابوس تازه توانسته بودم چشم هایم را روی هم بگذارم. سرم درد می‌کرد ، دلم درد می‌کرد ، خسته بودم. تمام وجودم درد می‌کرد برگشتم به بچه ی انسان نگاه کردم. آری آری ، او معصوم است ، او بیگناه است ، او مرا زندانی نکرده است.ولی... بچه ی من هم معصوم است. کودک من هم کاری نکرده است. او هیچ صدمه ای به هیچ انسان و حیوانی نرسانده. حقش نیست که حبس باشد در قفس کوچکی حبس باشد و مادرش این گونه بی قرار و دل نگران. همیشه با خود می‌گویم، اگر یک آرزو داشته باشم آن شنیده شدن است. این که بتوانم به زبان آدمیزاد ها حرف بزنم .اینکه بگویم ما هم اینجا، در زمین ساکن هستیم ، ما هم رنج می‌کشیم اینکه از بعضی هایشان درخواست کمک کنم . دوست دارم فریاد بکشم آنقدر فریاد بکشم تا حنجره ای برایم باقی نماند فرزندم را صدا کنم در آغوشش بگیرم و به او بگویم او جایش امن است من چه چیزی میخواهم؟ چه چیز سختی میخواهم جز ذره ای آزادی اصلا مرا حبس کنید بکشید شکنجه بدهید اما فرزندم را رها کنید خواهش میکنم.. باشد ، قبول شما مخلوق برتر هستید شما عقلتان کار می‌کند اما ما که هیچ نمی‌فهمیم هم قلب داریم قلبی که دلتنگ می‌شود می رنجد و کمک می‌خواهد تویی که این ها را میخوانی تو به کمک من بیا من و فرزندم را از این زندان بی سر و ته نجات بده!

فاجعه ای به نام « باغ وحش» به راستی ما انسان ها چقدر خودخواهیم؟

برای این نامگذاری اثباتی لازم نیست کافیه به چشم هاش نگاه کنیم..

بوآ نوی ، تنها و دور از همنوعانش ، در محوطه ی کثیفی با میله های فلزی زنگ زده زندگی می‌کنه. که در طبقه بالای یک مرکز فروش در بانکوک قرار داره.

کلی فعال حقوق محیط زیست تلاش کردن که اون رو به پناهگاهی در آلمان برسونن تا حداقل آخرین روزهای زندگیش کنار گوریل های دیگه باشه

بوآ نوی به معنی نیلوفر کوچک ئه. این اسم رو براش انتخاب کردند به امید روزی که آزاد بشه..

از زمانی که در سال ۱۹۹۰ از آلمان به تایلند رسیده در قفس تنگ و کثیف خود اسیر بوده و هرگز پاهایش رو از کف سیمانی اونجا بیرون نگذاشته . حتی وقتی از پشت میله‌های قفس به بیرون نگاه می‌کنه به گردشگران خیره میشه و اشک در چشمانش جمع می‌شه...