ابری نیست، بادی نیست، می‌نشینم لبِ حوض. گردشِ ماهی‌ها، روشنی، من، گل، آب. پاکیِ خوشه‌ی زیست. مادرم ریحان می‌چیند، نان و ریحان و پنیر، آسمانی بی ابر، اطلسی‌هایی تر. رستگاری نزدیک، لای گل‌های حیاط. نور در کاسه‌ی مس چه نوازش‌ها می‌ریزد، نردبان از سرِ دیوارِ بلند، صبح را روی زمین می آرد. پشتِ لبخندی پنهان هر چیز. روزنی دارد دیوارِ زمان، که از آن، چهره‌ی من پیداست. چیزهایی هست که نمی‌دانم می دانم، سبزه ای را بکنم خواهم مُـرد می روم بالا تا اوج، من پر از بال و پرم، راه می بینم در ظلمت، من پر از فانوسم. من پر از نورم و شن و پر از دار و درخت. پرم از راه، از پل، از رود، از موج. پرم از سایه ی برگی در آب، چه درونم تنهاست .‌ ‌‌ ‌- سهراب سپهری.

،

مرا تا می‌توانی مرور كن. من تخلصِ عاشقانه‌هایِ توام.

خوش به حالش که تو را صبح به صبح می‌بیند، ‌کاش من آینه‌ی کنجِ اتاقت بودم.

آخرین تنفس‌های پائیز.

اخرین شب برای پاییز

اولین زمستون

بیاین چنل گرم بشین

خواستم چشمِ تو را شعر کنم، فهمیدم، چشمِ تو نسخه‌ی کامل شده‌ی قلبِ من است.

☆☆

☆☆

وای

فکر کن اولین روز زمستون بارون بیاد

خیلی خوبه

بچه ها من چند روزی نیستم لطفا لف ندید 🫂

☆☆

☆☆

☆☆