#اجرنا_من_النار_یا_مجیر #دهه_هشتادی‌ها #دهه_نودی‌ها شب‌های اعتکاف رجب بود، مثل همین شب‌ها، سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم ماه، یعنی درست شب‌هایی که باید دعای مجیر خواند و باید به آغوش امنش پناه برد، از آن پناه‌بردن‌هایی که دورت حصار بکشد و خود خودش مراقب‌ات شود... ساعت آزاد بچه‌ها بود، دخترها گروه گروه شده بودند و داشتند بازی می‌کردند، از مافیا و اسم فامیل و گرگم به هوا و بازی‌های دیگر، وسط شبستان مسجدی که سه شبانه‌روز مقر دوست‌داشتنی آنها شده بود، وسط بازی‌ها و سروصداها یکی گفت خانوم می‌شود #دعای_مجیر بخوانیم؟ گفتم اگر دوست دارید بخوانید، گفت می‌شود دور هم جمع بشویم و بخوانیم؟ پیشنهاد خوبی بود در اصل باید همین می‌شد اما دلم میخواست خودشان بخواهند، آن هم وسط بازی و جیغ و فریادشان، گفتم اگر می‌خواهید چرا که نه، جمع شدند چندنفری، توضیح مختصری داده شد و معنای دلنشین جمله‌ای که تکرار می‌شود، بچه ها شروع کردند اول فقط کوثر می‌خواند، بقیه گوش می‌کردند، اما ملودی زیبای دعا باعث شد همه با هم ادامه بدهند، همخوانی زیبا و آهنگین دعا، با حس استغاثه و التماسی که در خوانش بچه‌ها بود، مغناطیس عجیبی ایجاد کرد، بقیه دخترها هم یکی یکی اضافه شدند، حالا صدای دسته‌جمعی آنها بود که از شبستان مسجد بالا می‌رفت : اَجِرنا مِنّ النارِ یا مُجیر! و بچه‌ها آن شب با این دعا انس گرفتند، این شب‌ها محروم نمانیم از دعایی که معنای حقیقی پناه بردن و سر بر درگاه خداوند گذاشتن است، ملتمس دعا 🌱 ف. حاجی وثوق @ghalamzann