نباید گرو موقعیت‌ها بود که اگر با فلانى باشم بهتر خواهم بود . اگر با فلانى ازدواج کنم ، به من رشد مى‌دهد و از این حرف‌ها ... چون هیچ کسى نمى‌تواند به تو رشد بدهد . این تو هستى که در هر موقعیتى مى‌توانى رشد کنى و یا خسارت ببینى . گیرم تو در کنار رسول باشى و یا همراه فاطمه ، این درست که اینجا زمینه بهتر است ، ولى این هم هست که تکلیف بیشترى از تو مى‌خواهند . در هر حال این زمینه‌ها مهم نیستند ، وضعیتى که تو مى‌گیرى و اطاعتى که تو خواهى داشت ، تو را بالا می‌برد و یا پایین مى‌آورد . البته این حرف‌ها بر ما که با چیزهاى دیگر مأنوس بودیم ، سنگینى مى کند . ما دوست داریم با فلانى باشیم و در فلان جا زندگى کنیم و اسمش را هم مى‌گذاریم خدا و رشد ! غافل از آنکه رشد ما در گرو همین اطاعت و تقوى ، همین عبودیت است ؛ یعنى اینکه در هر موقعیتى تکلیف مان را بیاوریم و اسیر موقعیت‌هاى خوب و یا بد نباشیم . صراط

—

هر چه جز خدا در دل ما، در اجتماع ما، حاکم باشد، بت است و دشمن است و ما را محدود می‌کند و ما را راکد می‌سازد و ما را برای خودش می‌خواهد. این رکود و محدودیت، سرنوشت حتمی هر بت پرستِ بت ساز است و این سرنوشت محتوم، فاجعه انسان و مرگ اوست. عین‌صاد

هر زمان‌ که بدنت‌ به‌ لرز‌‌ در آمد‌ و‌ چشمانت‌ گريان ، شد و دلت‌ تپيدن‌ گرفت ؛ آن‌ لحظه‌ را براى‌‌ دعا‌ کردن غنيمت‌ شمار‌ که به‌ خواسته‌ ات‌ عنايت‌ شده‌ است . - شیخ الائمه -

- التماس‌دعا -

شیخ جعفر شوشتری در خصائص‌الحسینیه مینویسد : هرکس شب جمعه دلش هوای کربلا کند . مادر سادات وقتی مشرف میشوند به حرم سیدالشهداء ؛ جای خالی جاماندگان را نگاه میکنند و به اسم ایشان را یاد میکنند ..

فضیلت یعنی آن خوبی‌‌ای که آن را راحت انجام میدهی و برایت ملکه شده و غیر اکتسابی هم هست ؛ آن را تبدیل کنی به خوبی‌‌ای که با نیت و اراده و قربة الی الله انجام میدهی .

اثر نگاه در دل انسان باقی می‌ماند ما به هرچه نگاه کنیم در قلب ما اثر جاودانه خود را خواهد گذاشت و به این سادگی اثرش از بین نخواهد رفت . حال اگر این نگاه خوبی باشد اثر خوبی خواهد داشت و اگر نگاه حرام باشد اثر مخرب و ویرانگر .

صراط مستقیم؛ یعنی راه نزدیک تا مقصد انسان و تا رشد انسان. و جهت عالی‌تر انسان همین عبودیت است، نه عبادت، نه ریاضت، نه خدمت به خلق و نه شهادت. عبودیت؛ یعنی هیچ کدام و یعنی تمام این‌ها، که این‌ها سبیل‌ها هستند و مادام که به صراط راه نیابند و از امر او الهام نگیرند ارزش ندارند. باید از صراط به سبیل راه یافت و وظیفه‌ها را شناخت وگرنه این سبیل‌هایی که از امر او برخوردار نیستند، جز گمراهی بهره‌ای نخواهند داشت. به شهادت قرآن آن‌ها که در صراط هستند، به سبل هدایت می‌شوند، وظیفه‌ها را می‌شناسند و از مرداب‌های حیرت و اضطراب، به ساحل امن و اهتدا راه می‌یابند؛ «اولئک لهم الامن و هم مهتدون». این‌ها با وسعت روحشان به امن می‌رسند و در این امن و فراغت است که راهیاب می‌شوند و از بن‌بست‌ها بیرون می‌آیند. صراط