15.22M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
وهابيون وسلفيون أردينون يقتلون أبنائهُم لكونهُم لم ينضمو إلى داعش .. في الفيديو يظهر كيف يعدمونهُم جهاراً نهاراً وبقلب بارد. أي نفس شيطانية يملك هؤلاء ؟؟؟
وهابی ها و سلفی های اردنی پسران خود را به دلیل نپیوستن به داعش می کشند. در این ویدئو نشان می دهد که چگونه آنها را در روز و با قلبی سرد علنا اعدام می کنند. چه روح شیطانی دارند؟
خداوندا روح شهید حاج قاسم را شاد بگردان ویارانش را وسپاه پاسداران تا آخرین لحظه از تمام بلاها نجات دهد که ریشه این داعشی ها کثیف ولجن را خشکاندند
@ghasedaknoor
May 11
🔹هر روز یک حدیث زیبا و کاربردی
در #سبد_احادیث🌱
✍امام علی(علیه السلام) :
دنیا دو روز است:
1⃣ روزی به سود تو
2⃣ و روزی به زیان تو؛
👈 هر گاه به سود تو بود، سرکشی نکن،
👈 و وقتی به زیان تو بود، شکیبایی پیشه کن.
📔غرر؛ ح۱۹۱۷
🔴 احکام غذا خوردن در خانه میت
🔹️ غذا خوردن در خانه میت بعد از دفن میت چیست؟
🔹️ امام صادق(ع) میفرماید
الاکل عند اهل المصیبه من عمل الجاهلیه
🔹️ یعنی.. غذا خوردن نزد مصیبت زدگان با خرج آنان، از رفتارهای جاهلیت است و سنت پیامبر(ص) فرستادن غذا برای مصیبتزدگان است. (من لایحضره الفقیه، ج 1، ص 182)
❗️ براساس حدیث فوق، پس از شهادت جعفربن ابیطالب (جعفر طیار) پیامبر(ص) دستور داد به خانه جعفر غذا بفرستند تا خانوادهاش جز مصیبت از دست دادن جعفر، دغدغه دیگری نداشته باشند. براساس سنت پیامبر، اگر حتی صاحبان عزا دیگران را برای غذا خوردن در خانه متوفی دعوت کنند شایسته نیست بروند زیرا غذا خوردن نزد اهل مصیبت و در منزلشان از اعمال مردم قبل از ظهور اسلام و دوره جاهلیت بوده است
💢همچنین در حدیث آمده:
🔹️ زمانی که حضرت جعفر طیار(ع) در جنگ موته شهید شد پیامبر(ص) از حضرت فاطمه(س) خواست که به نزد اسماء همسر جعفر و خانوادهاش برود و برایشان غذا تهیه کند، بعد از این دستور پیامبر، میان مسلمانان رسم شد که وقتی کسی دچار مصیبت میشد همسایگان و خویشان او برایش غذا تهیه کرده و میبردند.
✍ بیاییم سنت های غلط را از بین ببریم و برای کسانی که عزیزشون از دست میدن غذا ببریم...
➖ ➖ ➖ ➖ ➖
📍هر روز یک حدیث زیبا و کاربردی
در #سبد_احادیث 🌼🌱
⚜امام علی عليه السلام :
رمضان ماه خدا و شعبان ماه رسول خدا و رجب ماه من است .
⚜امام کاظم علیه السلام :
رجب ماه بزرگی است که خداوند نیکی ها را در آن دوچندان و گناهان را پاک می کند .
📚من لا یحضره الفقیه ج ۲ ص ۹۲