💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂
💠 #قسمت_۱۷۷
وسط پذیرایے مبلمان راحتے و سادہ ے صورتے ڪمرنگ و سیستم هاے صوتے و تصویرے دیدہ میشوند.
روے دیوارے ڪہ در دید است تابلو فرش سفیدے با نقش وان یڪاد بہ چشم میخورد،خانہ با تمام زیبایے اش شادابے ندارد!
یاس بہ سمت آشپزخانہ میرود و میگوید:خیلے خوش اومدید،ببخشید خونہ یڪم نامرتبہ.
هادے ڪیسہ ها را روے ڪابینت میگذارد و بہ سمت مبل ها میرود.
رو بہ روے یاس مے ایستم:چہ خونہ ے قشنگے دارے! مثل خودت ملیح و قشنگہ.
لبخند شیرینے میزند:چشمات قشنگ میبینہ.
بہ چادرم اشارہ میڪند:راحت باش درش بیار.
نگاهے بہ هادے مے اندازم و با اڪراہ چادرم را در مے آورم.
ڪترے را برمیدارد و بہ سمت ظرف شویے میرود همانطور ڪہ شیر آب را باز میڪند بہ سمتم برمیگردد:ببخشید من جلوے در متوجهت نشدم،آقا هادے ڪہ بے خبر اومد فڪر ڪردم خدایے نڪردہ خبرِ...
حرفش را ادامہ نمیدهد،مے ماند چطور براے شهادت بگوید خدایے نڪردہ!
مے پرسم:تازہ ازدواج ڪردین؟
_آرہ! پنج ماهہ.
متعجب نگاهش میڪنم،تازہ دامادش را بہ میدان جنگ فرستادہ!
ڪترے را روے گاز میگذارد و زمزمہ میڪند:وقتایے ڪہ نیست زنگ تلفن و آیفون تنمو مے لرزونہ!
بہ سمت هادے برمیگردم،متفڪر بہ پارڪت خیرہ شدہ،یاس نزدیڪ من میشود:برو بشین عزیزم.
لبخند میزنم:راحتم!
رو بہ هادے اضافہ میڪند:راستے آقا هادے پول خریدا چقدر شد؟
هادے سر بلند میڪند:پولاے خودِ علیرضاست.
یاس مے پرسد:جدے میگید؟
هادے میخندد:بعلہ! مثل زنا بهم لیست داد چے بخرم.
محبت در چشمان یاس موج میزند:آخہ وقتایے ڪہ خونہ ست یا خودش خرید میڪنہ یا باهم میریم.
بہ سمت مبل ها میروم و نزدیڪ هادے مے نشینم،یاس هم بہ سمتمان مے آید و ڪنارم مے نشیند:علیرضا حسابے تو زحمت انداختتون!
هادے میگوید:من ڪہ بهش گفتم مرخصے چندماهہ بگیرہ گوش نڪرد.
یاس تلخ میخندد:هرچے بیشتر ڪنار هم باشیم دل ڪندن برامون سخت ترہ!
یاس از من و نحوہ ے آشنایے ام با هادے میپرسد،خودش دانشجوے سال دوم پزشڪیست و با همسرش علیرضا دخترخالہ و پسر خالہ اند.
بعد از نوشیدن چاے و خوردن میوہ،همراهش بہ آشپزخانہ میروم تا خریدها را بچیند.
در یخچال را باز میڪند و میگوید:باید از آقا هادے ڪلے تشڪر ڪنم ڪہ تو رو آورد داشتم از تنهایے دق میڪردم.
ڪنجڪاو مے پرسم:چرا وقتایے ڪہ همسرت نیست نمیرے خونہ ے مادرت؟
_هم مادرم هم مادرشوهرم خیلے اصرار دارن برم پیششون اما ڪم میمونم.
آخہ...
مڪث میڪند و ادامہ میدهد:مدام غر میزنن و نصیحت میڪنن علیرضا رو راضے ڪنم دیگہ نرہ،میترسم حرفاشون روم اثر بذارہ.
گاهے از این تنهاییا و دلهرہ ها خستہ میشم...
نمیخوام جلوے معراجشو بگیرم...
بہ صورتم زل میزند:میدونے اولش فڪر میڪردم آسونہ،یہ زندگے رویایے و شیرین...
اما بعد از عقدمون بار اولے ڪہ اعزام شد فهمیدم همسر مدافع حرم بودن یعنے چے!
تازہ فهمیدم راهے ڪجاش ڪردم،هر ثانیہ استرس،نگرانے،دلهرہ،گاهے چند روز بے خبرے!
دیونہ شدنت با شنیدن خبر شهید شدن مدافعاے حرم یا دیدن تشیع جنازہ شون!
بہ اینجا ڪہ میرسد بغض میڪند:با خودت میگے ببین ممڪنہ توام یہ روزے اینجا باشے! پشت یہ تابوتے ڪہ روش پرچم سہ رنگ ڪشورتہ و توے تابوت عزیزترین ڪَسَت!
حرف مردم و گاهے مشڪلات مالے بہ ڪنار،نبودنِ خودش مے ڪشتت.
هربار با رفتنش میمیرے و با برگشتنش جون میگیرے و هر لحظہ منتظر از دست دادنشے!
#ادامہ_دارد...
http://eitaa.com/golestanekhaterat
https://sapp.ir/golestanekhaterat
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
❣سرزمین جبهه ها رنگی نبود...
❣بینِ یاران غیرِ یکرنگی نبود...
❣حالتی ، حال و هوائی داشتیم...
❣در میانِ جان صفائی داشتیم...
❣هرکسی با خویش نجوا مینمود...
❣در دل مشتـــاق غیر از او نبود...
❣ما از آن معنا اثرها دیده ایم...
❣از درخت جبهه گوهر چیده ایم...
http://eitaa.com/golestanekhaterat
https://sapp.ir/golestanekhaterat
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
هدایت شده از شهید مدافع حرم جواد محمدی
03-fadaeian-moharam9503.mp3
22.07M
#مناجات
سیدرضا نریمانی
من بریدم دل ز دنیا آبرویم را ...
رو زدم حالا به دریا آبرویم را ...
💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂
💠 #قسمت_۱۷۸
دستش را میگیرم و گرم میفشارم،قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمش مے چڪد:تو آخرین نامہ ش نوشتہ یاسم! انگار مادر و عمہ مون خیلے دوستت دارن ڪہ منو براے شهادت قبول نمیڪنن تا دخترشون آشفتہ نشہ!
میان اشڪ میخندد:منظورش حضرت فاطمہ و حضرت زینبہ.
آب دهانش را فرو میدهد:یہ چیزے بگم نمیخندے؟
سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم:نہ!
لبش را بہ دندان میگیرد و اشڪانش شدت:هر شب نامہ هاشو میخونم و حس میڪنم خودش ڪنارمہ و دارہ تو گوشم نجوا میڪنہ،هرشب نامہ هاشو میبوسم و سرمو میذارم روشون تا خوابم ببرہ! سرمو بہ جاے قفسہ ے سینہ ش میذارم رو نامہ هاش یا عڪساش و زمزمہ میڪنم:یاس! علیرضا برمیگردہ،فقط چهل و پنج شب موندہ! فقط چهل و چهار شب موندہ! فقط چهل و سہ شب موندہ!
توے این شب شماریا میمیرم و زندہ میشم تا برسہ!
آقا هادے رو ڪہ جلوے در دیدم دلم هُرے ریخت گفتم خدایا نڪنہ خبر شهادت علیرضا رو برام آورده.
چادرمو برداشتم و دوییدم،تو پلہ ها چندبار خوردم زمین،هے میخوردم زمینو میگفتم خدایا خبر مجروحیتشو آوردہ باشن!
خدایا من راضے ام دست و پا نداشتہ باشہ ولے ڪنارم نفس بڪشہ،خدایا تیر خوردہ باشہ ولے زندہ باشہ،خدایا جانباز شدہ باشہ ولے شهید نہ!
جلوے در ڪہ رسیدم زمزمہ ڪردم یا فاطمہ پسرتو از خودت میخوام،تو رو بہ حق صاحباے اسمش علیرضا رو بہ من ببخش حتے جانباز! هرطور ڪہ جانباز شدہ باشہ!
آقا هادے ڪہ گفت حالش خوبہ روح بہ بدنم برگشت.
هق هق میڪند:هزار مرتبہ شڪر ڪہ حالش خوبہ!
بغض بہ گلویم چنگ میزند،بے اختیار با بغض بہ هادے خیرہ میشوم،بہ چشمانم زل میزند و لبخند عجیبے رو لبانش نقش مے بندد!
دستم را روے قلبم میگذارم،دلم براے ماندنت ضعف میرود...
بیا ماندنے شو...
#ادامہ_دارد...
نویسنده این متن👆:
#لیلی_سلطانی
http://eitaa.com/golestanekhaterat
https://sapp.ir/golestanekhaterat
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷