شب بيست و هفتم بالخصوص غسل وارد شده و منقولست كه حضرت امام زين العابدين(عليه السلام) در اين شب اين دعا را مكرر مي خوانداز اوّل شب تا به آخر شب: اَللَّـهُمَّ ارْزُقْنِي التَّجافِيَ عَنْ دارِ الغُرُورِ، وَالاِْنابَةَ اِلـي دارِ الْخُـلُودِ، خدايا دوري از خانه فريب،و بازگشت به خانه جاويدان، وَالاِْسْتِـعْدادَ لِلْـمَـوْتِ قَبْـلَ حُلُـولِ الْفَــوْتِ. و آمادگي براي مرگ پيش از رسيدن آن را روزيام گردان.
http://eitaa.com/golestanekhaterat
هدایت شده از ستارگان آسمانی ولایت⭐️
جزء۲۷...التماس دعا.mp3
4.11M
📖جزء خوانی روزانه ماه مهربانی 🌙
🌹جزء بیست وهفتم۲۷
🎤استاد معتز آقایے
💈حجم فایل : ۳/۹ مگابایت
🌷هدیه به ۵ #شهیدگمنام شهرستان بهبهان
http://eitaa.com/golestanekhaterat
چفیہ...
پرچمـ...
چـادر...
همہ از یڪ خانواده اند...
امــا
چفیہ بر دوش شـهدا ❤️
پرچم بہ دست رزمـندگان✌️
و چادر برسَرِ توست اے خواهر...:)
#چادرانه🌸
@golestanekhaterat
╰─┅═ঊঈ🌹ঊঈ═┅─╯
💠 #رمان_آیه_های_جنون
💠 #قسمت_۱۲۰
همتا گرم گونہ هایم را میبوسد و میگوید:ان شاء اللہ از چند وقت دیگہ خونہ ے خودت تلپ میشیم!
یڪتا هم تایید میڪند:آرہ! رو مخ هادے میریم!
سپس میخندد.
فرزانہ رو بہ هادے میگوید:هادے!
هادے بہ سمت ما برمیگردد:جانم!
با چشم و ابرو بہ من اشارہ میڪند:اصلِ ڪارے!
هادے سرش را پایین مے اندازد و میگوید:با من ڪارے ندارین؟
همتا اضافہ میڪند:آیہ جان!
هادے چپ چپ نگاهش میڪند و آرام میگوید:میریم خونہ دیگہ!
همتا حق بہ جانب میگوید:خب چے ڪار ڪنم؟! فقط پانتومیم نقش بازے میڪنے! بد میڪنم شدم دوبلورت؟!
با همہ خداحافظے میڪنم و بہ سمت اتاقم برمیگردم،پردہ را ڪمے ڪنار میزنم،مادر و پدرم براے بدرقہ ے خانوادہ عسگرے تا ڪوچہ همراهے شان میڪنند.
تنها هادے گوشہ ے حیاط مشغول پوشیدن ڪفش هایش شدہ.
بغضم دیگر طاقت نمے آورد،مے شڪند و تڪیہ هایش از چشمانم سرازیر!
پردہ را مے اندازم و هق هق میڪنم!
بلند میگویم:واے آیہ! تو چہ غلطے ڪردے؟!
با دست صورتم را مے پوشانم و زار میزنم!
میخواهم روے زمین بنشینم ڪہ چند تقہ بہ شیشہ ے پنجرہ میخورد و پشت بندش صداے هادی:خانم نیازے!
سریع صورتم را پاڪ میڪنم و پردہ را ڪنار میزنم،لب میزنم:ڪارے دارید؟
بہ شیشہ اشارہ میڪند و میگوید:میشہ پنجرہ رو باز ڪنید؟
مُردد پنجرہ را باز میڪنم،شبِ چشمانش را بہ چشمانم مے دوزد.
برقِ چشمانش ماہ است و رنگِ چشمانش آسمانِ شب!
چطور بہ این آسمان،دل نمے بستم؟!
لب میزند:پشیمون شدید؟!
بدون تردید میگویم:آرہ!
لبخند ڪم رنگے لبانش را از هم باز میڪند:قول میدم نذارم این مدت سخت بگذرہ!
نگاهم را از چشمانش میگیرم،جملہ ے بعدے اش پشیمان ترم میڪند:نازنین گفت بابت ڪمڪاتون ڪلے تشڪر ڪنم!
لب میزنم:ڪار مهمے انجام نمیدم!
گرماے نگاهش ذوبم میڪند:چرا! بزرگترین ڪمڪ بہ هردومون!
و ماهِ من نگفتے این هر دو یعنے ڪہ؟!
تو یا معشوقہ ات یا من و تو؟!
خوش بہ حالِ او ڪہ با تو نامش عجین میشود،
معشوقہ ے ماہ!
ڪم ڪم از پشت شیشہ محو میشود،آرام و استوار قدم برمیدارد.
با حرص پنجرہ را میبندم.
تنها بہ اندازہ ے چهار ماہ فرصت داشتم،تو را براے خودم ڪنم....!
ڪہ آن معشوقہ من باشم!
معشوقہ ے تو!
معشوقہ ے ماہ....
وَ اولین سورہ آن شب برایم نازل شد!
هادے!
تِلڪَ آیات جنون!
زین پس این قرآن را با احتیاط ورق بزن،
سورہ ها را یڪے پس از دیگرے ببین،
وَ بخوان آیہ هایے با طعمِ جنون....
#ادامہ_دارد...
https://eitaa.com/javanan_enghelabi313
https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
#رمان_آیه_های_جنون
#قسمت_۱۲۱
در رختخواب غلتے میزنم و بہ زور چشمانم را باز میڪنم؛نگاهے بہ ساعتِ دیوارے مے اندازم،هفت صبح را نشان میدهد.
تا جایے ڪہ بہ یاد دارم تا نزدیڪ اذان صبح خوابم نبرد!
خمیازہ اے میڪشم و روے تخت مے نشینم،یاسین آرام و بدون دغدغہ خوابیدہ.
لب میزنم:خوش بہ حالت!
همانطور ڪہ از روے تخت بلند میشوم بہ انگشترے ڪہ ڪنارِ آینہ جا خوش ڪردہ نگاہ میڪنم.
سپس نگاهم بہ خودم مے افتد،زیر چشم هایم پف دارد و رنگ و رویم پریدہ!
چقدر دلم میخواست فڪر ڪنم همہ چیز خواب بود!
سرے تڪان میدهم و پوزخند میزنم:خودت ڪردے ڪہ لعنت بر خودت باد!
از اتاق خارج میشوم و بہ سمت سرویس بهداشتے میروم.
مادرم خمیازہ ڪشان از اتاق مشترڪش با پدرم بیرون مے آید،همانطور ڪہ بہ سمت آشپزخانہ میرود میگوید:الان برات صبحونہ آمادہ میڪنم.
وارد دستشویے میشوم:نمیخورم!
با عجلہ شیر آب را باز میڪنم و چند مشت آب روے صورتم مے پاشم.
تڪ تڪ لحظات دیشب مقابل چشمانم رژہ میروند!
نفس عمیقے میڪشم و آرام میگویم:چهارماهو چطورے سَر ڪنم؟!
و با خودم حساب میڪنم ڪہ این چهارماہ چقدر طول میڪشد!
تا اوایل خرداد!
_آیہ! بیا صبحونہ!
با اڪراہ بہ سمت آشپزخانہ میروم،مادرم لیوان شیر را روے میز میگذارد و میگوید:دیشب تونستے بخوابے؟!
یڪے از صندلے ها را عقب میڪشم و مے نشینم:تقریبا!
نگران نگاهم میڪند،لیوان شیر و ظرف خرما را بہ سمت خودم میڪشم.
_از هادے برام بگو!
متعجب بہ چشمانش خیرہ میشوم،لب میزنم:چے بگم؟!
رو بہ رویم مے نشیند:اخلاقش! عقایدش! توقعاتش!
درماندہ نگاهم را از مادرم میگیرم و جرعہ اے از شیرم را مے نوشم.
چہ بگویم؟! وقتے هیچ چیزے از این مرد نمیدانم!
لبخند تصنعے روے لبانم مے نشانم و با شیطنت میگویم:تو این مدت قرارہ اینا رو بفهمم دیگہ!
طور عجیبے نگاهم میڪند:احساس میڪنم یہ چیزے میخواے بگے اما نمیگے!
میخندم:مثلا چے؟!
نگاہ عاقل اندرسفیهانہ اے نثارم میڪند و سپس شروع میڪند بہ گرفتن لقمہ ے پنیر و گردو:اینو تو باید بگے!
یڪ نفس باقے ماندہ ے شیرم را سَر میڪشم و بلند میشوم.
براے اینڪہ آرامش ڪنم خم میشوم و محڪم گونہ اش را میبوسم:الڪے نگرانے قوربونت بشم! از همین نگرانے الڪے هایِ مادرونہ!
زمزمہ میڪند:بذار مادر بشے اونوقت ازت میپرسم الڪیہ یا راستڪے!
میخواهم از آشپزخانہ خارج بشوم ڪہ میگوید:تو ڪہ چیزے نخوردے!
_دیرم میشہ! پنج دیقہ دیگہ ام سر و ڪلہ ے مطهرہ پیدا میشہ.
لقمہ اے ڪہ گرفتہ بود بہ سمتم میگیرد:حداقل اینو بخور!
لقمہ را از دستش میگیرم و تشڪر میڪنم،در حالے ڪہ لقمہ را گاز میزنم دوبارہ وارد اتاقم میشوم،سریع لباس هاے خانگے ام را با اُنیفورمِ مدرسہ تعویض میڪنم.
قصد میڪنم براے سر ڪردن چادرم ڪہ صداے زنگ آیفون بلند میشود و چند لحظہ بعد صداے مادرم:آیہ! مطهرہ س!
ڪمے صدایم را بلند میڪنم:الان میام!
ڪولہ ام را روے دوشم مے اندازم و بہ سمت حیاط میروم.
با عجلہ ڪتانے هاے مشڪے ام را پا میڪنم و رو بہ مادرم میگویم:راستے مامانے! امروز ڪلاس فوق العادہ ے ریاضے دارم،یہ ساعت دیرتر میام!
در چهارچوب در مے ایستد:باشہ! پول همراهت دارے؟
بندِ ڪتانے ام را گرہ میزنم:آرہ عزیزم! از بوفہ فلافلے چیزے میگیرم میخورم.
برایش دست تڪان میدهم و پر انرژے میگویم:خدافظے!
لبخند میزند:خدا بہ همرات!
همین ڪہ در را باز میڪنم مطهرہ با حرص میگوید:یہ وقت درو باز نڪنے!
دستش را میگیرم و چند قدم بدمیدارم:اولا سلام! دوما از دندہ ے چپ بلند شدے؟!
_علیڪ سلام! نہ از دندہ ے شمال بلند شدم!
لبخند دندان نمایے میزنم:چہ خوب!
خندہ اش میگیرد و مثل همیشہ لُپ هایش گُل مے اندازد،ڪمے یخش باز شدہ!
با استرس مے پرسد:زبان خوندے؟!
قلبم مے ریزد!
مبهوت نگاهش میڪنم:مگہ میخواد بپرسہ؟!
_آرہ! درس پنجم!
آرام با دست روے سرم میڪوبم:خاڪ تو سرم! هیچے نخوندم!
سرعتم را بیشتر میڪنم و میگویم:فقط بدو مطهرہ! اون ابراهیمیہ.....
باقے حرفم را میخورم! میخواستم معلم زبانمان را در یڪ ڪلمہ توصیف ڪنم!
با خندہ میگویم:استغفراللہ! روزمونو با غیبت شروع نڪنیم!
مطهرہ هم میخندد:چشم حاج خانم!
بہ ڪل دیشب را فراموش میڪنم،راجع بہ هادے تا بہ حال بہ مطهرہ چیزے نگفتہ ام؛دلم میخواست امروز براے ڪسے درد و دل ڪنم ڪہ انگار اصلا وقتش نیست!
از خیابان اصلے میگذریم،مطهرہ براے اینڪہ آرامم ڪند میگوید:منم دو دور خوندم ولے چیزے نفهمیدم!
_باز همونو خوندے! من اصلا یادم نبود میخواد بپرسہ!
اگہ ازم بپرسہ جواب ندم راهے دفترم میڪنہ،بعد از ماجراے اون روزم ڪہ محمدے و احدے عاشق چِش و ابروے من شدن! خوب بهونہ مے افتہ دستشون!
مطهرہ نگاهے بہ ساعت مچے اش مے اندازد و میگوید:اگہ تند بریم پنج دیقہ دیگہ مدرسہ ایم! از وقتے برسیم مدرسہ تا ابراهیمے بیاد نیم ساعت وقت داریم یہ چیزایے بخونے!
#ادامہ_دارد...
https://eitaa.com/javanan_enghelabi313
https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂
💠 #قسمت_۱۲۲
سپس نگاهش را در اطراف میچرخاند:خلوتہ! بدو!
باهم شروع میڪنیم بہ دویدن!
نزدیڪ مدرسہ ڪہ مے رسیم مے ایستیم،همانطور ڪہ نفس نفس میزنم میگویم:خدا رو شڪر!
ڪف دست راستم را مقابل مطهرہ میگیرم،با ڪف دست چپش محڪم بہ دستم میڪوبد و میگوید:عملیات با موفقیت انجام شد!
بند ڪولہ ام را روے دوشم جا بہ جا میڪنم،همراہ مطهرہ وارد حیاط مدرسہ میشویم.
گونہ هاے مطهرہ گُل مے اندازد:یادت باشہ سر فرصت باید یہ چیزے بهت بگم!
سرے بہ نشانہ ے باشہ تڪان میدهم و ڪتاب زبانم را از داخل ڪولہ بیرون میڪشم.
دلم میخواهد همان آیہ ے بے دغدغہ باشم!
از یادم میبرم!
اینڪہ،از دیشب مَحرم و هم نفس مردے شدم...
❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️
_ساعت چندہ؟!
مطهرہ بے رمق ساعت مچے اش را مقابل صورتم میگیرد،دو و نیم ظهر را نشان میدهد.
خستہ و ڪوفتہ از هم خداحافظے میڪنیم،با قدم هاے بلند خودم را جلوے در خانہ میرسانم.
ڪلید را در قفل مے چرخانم و وارد حیاط میشوم،نزدیڪ در ورودے ڪہ میرسم بلند میگویم:سلام!
مادرم جواب میدهد:سلام! خستہ نباشے!
_سلامت باشے!
ڪتانے هایم را درمے آورم و وارد خانہ میشوم،نگاهے بہ پذیرایے مے اندازم و میگویم:چہ سوت و ڪورہ! نورا ڪجاست؟!
_یاسین ڪہ مدرسہ س،باباتم سرڪار! نورام مثل اینڪہ ساعت ڪلاساش تغییر ڪردہ رفت آموزشگاہ!
آهانے میگویم و چادرم را در مے آورم،بہ سمت اتاقم میروم ڪہ اضافہ میڪند:زود لباساتو عوض ڪن بیا ناهار!
لباس هاے مدرسہ ام را تعویض میڪنم و سریع دست و صورتم را میشورم.
وارد آشپزخانہ میشوم،مادرم همانطور ڪہ یڪ پر ڪاهو داخل دهانش میگذارد میگوید:بدو دیگہ! مُردم از گرسنگے!
پشت میز مینشینم و با ولع بہ زرشڪ پلو با مرغ نگاہ میڪنم:واے! داشتم از گرسنگے مے مُردما!
سپس شروع میڪنم بہ ڪشیدن غذا و سالاد!
قاشقم را پر از برنج میڪنم،در حالے ڪہ بہ سمت دهانم مے برمش میگویم:امروز حسابے خستہ شدم!
مادرم جرعہ اے آب مے نوشد:حالا انگار ڪوہ ڪندے!
حق بہ جانب میگویم:درس خوندن جزو پنج تا ڪار سخت جهانہ!
سپس با چنگال خیار و ڪاهو برمیدارم و میخورم،چند قاشق بیشتر از غذا نخوردہ ام ڪہ مادرم میگوید:صبح فرزانہ زنگ زد!
دست از غذا خوردن میڪشم،ڪنجڪاو بہ صورتش زل میزنم:خب!
با دقت حرڪاتم را زیر نظر گرفته:گفت اجازہ بدم از امروز هادے بعضے روزا بیاد دنبالت باهم برید ببرون! قرار شد ساعت چهار بیاد دنبالت!
قاشق و چنگالم را ڪنار بشقاب میگذارم،با حرص میگویم:نباید از من میپرسیدے ڪہ آمادہ ام یا نہ؟!
_وا! مگہ میخواے چے ڪار ڪنے؟!
ڪلافہ لیوان آبے براے خودم میریزم و یڪ نفس سَر میڪشم!
مادرم اضافہ میڪند:میاد دنبالت،یڪے دو ساعت میرید بیرون حرف میزنید دیگہ!
نفسم را بیرون میدهم:خستہ ڪوفتہ از مدرسہ اومدم،ڪلے درس دارم حالا باید آمادہ شم یہ ساعت دیگہ آقا بیاد دنبالم بریم بیرون؟!
مشڪوڪ نگاهم میڪند،سریع اضافہ میڪنم:خب آخر هفتہ ها ڪہ ڪارے ندارم بهترہ!
_حالا تو بہ بزرگیہ خودت ببخش!
دوبارہ مشغول غذا خوردن میشوم:بخشیدم! نصف تهران براے شما و خانوادہ ے عسگرے!
❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️
مادرم با دقت از سر تا پایم را مے ڪاود!
بارانے نیلے رنگ با شلوار ڪتان مشڪے پوشیدہ ام.
مے پرسد:با ڪدوم روسرے؟
روسرے نیلے رنگے ڪہ گل هاے ریز سفید رنگ دارد نشانش میدهم.
این بار مے پرسد:ڪدوم چادر؟
_مامان! سالن مُدہ؟ یہ ساعتہ وایسادے ببینے چے میپوشم!
اخم میڪند و میگوید:بدہ میخوام مرتب بگردے؟!
پوفے میڪنم و جواب میدهم:با چادر دانشجویے!
با رضایت سر تڪان میدهد:خوبہ! نزدیڪ چهارہ بدو آمدہ شو!
با گفتن این حرف از اتاق خارج میشود،در آینہ خودم را نگاہ میڪنم:ببین تو چہ مصیبتے گیر ڪردے؟!
صداے زنگ در باعث میشود هول بشوم!
با عجلہ روسرے ام را مُدل لبنانے سر میڪنم،ڪیف دستے مشڪے ام را برمیدارم.
پشت در مے ایستم،صداے مادرم مے آید:هادے جان! بیا داخل!
صداے هادے از داخل حیاط مے پیچید:ممنون! مزاحم نمیشم،اگہ میشہ بہ آیہ خانم بگید بیان!
_آخہ اینطورے ڪہ نمیشہ! حالا بیا داخل یہ چایے بخور!
زمزمہ میڪنم:واے چقدر ناز میڪنہ! ڪوفت بخورہ!
چند تقہ بہ در میخورد،با عجلہ از ڪنار در دور میشوم!
گلویم را صاف میڪنم:بفرمایید!
مادرم در را باز میڪند و میگوید:هادے اومدہ! هر چقدر اصرار میڪنم نمیاد داخل!
چیزے نمے گویم،ادامہ میدهد:چادرتو سر ڪن بیا!
لبم را بہ دندان میگیرم،مادرم دوبارہ در را مے بندد و میرود.
روے تخت مے نشینم و بہ چادرم زل میزنم.
مثل اینڪہ آدم این بازے نبودم!
نگاهم بہ سمت قرآنے ڪہ در ڪتابخانہ نشستہ میرود،لب میزنم:دلمو قرص ڪردے مگہ نہ؟!
یا علے اے میگویم و چادرم را سر میڪنم،دو دل وارد پذیرایے میشوم.
https://eitaa.com/javanan_enghelabi313
https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
+دنبالِ شُهرَتیم و...
پیِ اسم و رسمُ و نام
غافل از اینکه
فاطِمه س گُمنام میخَرد
😔💔
💔 http://eitaa.com/golestanekhaterat
#حسین_جان
آن قَدَر این روزها از تشنگےات گفتہاند
مےشوم شرمنده از نوشیدن یڪ جرعہ آب
موقع افطارها حالم دگرگون مےشود
در ڪنار سفره گویم واے بیچاره رباب
#یاسیدنا_العطشان
http://eitaa.com/golestanekhaterat