ببینید هر بازه سنی یه نیازهایی بصورت پیش‌فرض با خودش همراه داره و نمی‌شه با توجیهاتی مثل ، «الان حالا به درسش برسه ، وقت برا این کارا زیاده» ازشون چشم‌پوشی کرد.
چرا؟ چون این نیاز از بین نمی‌ره فقط از شکلی به شکل دیگر تبدیل میشه.
مثلا فردی که در کودکی به میزان کافی بازی و کودکی نداشته و نشاط لازم رو تجربه نکرده حالا وارد دبستان میشه و مرتب کلاس رو می‌ریزه بهم یا کلاس رو به بازی میگیره یا ممکنه از رفتن به مدرسه طفره بره چون به طور ناخودآگاه به کودکی و بازی نیازه داره . الان داره جبران می‌کنه .
#رشدفردی
مثلا فردی که در نوجوانی به میزان کافی ارتباط‌های دوستی موثری نداشته و با دوستاش وقت گذرانی و نشاط لازم رو تجربه نکرده حالا وارد دانشگاه میشه و مرتب کلاس رو می‌پیچونه چون لازم میدونه با دوستاش تفریح باشه.
#رشدفردی
مسیر رشد یه مجموعه‌ای از آیتم‌های مختلفه که قراره کنار هم قرار بگیره تا فرد بتونه متعادل پیش‌روی کنه.
هرجا این حالت تعادل از بین بره انگار یه آجر تو این بنا نیست .
این که از والد می‌پرسم :«کودکتون روزی چند ساعت بازی گروهی داره؟ » و می‌شنوم:«الحمدلله دختر / پسر من اهل وقت تلف کردن نیست و بازی دوست نداره و فقط دنبال کارهای جدی و بزرگانه است مثل کلاسهای آموزشی و....!» ، جزو عجیب‌ترین اتفاقاته برام.
یه چیز شبیه به این که بپرسی مثلا رادیاتور ماشینتون چطور کار می‌کنه بعد بگن:«خداروشکر ماشین ما اصلا اهل رادیاتور و این جور چیزا نیست!»
#بازی #رشدفردی
چیشد اصلا این بحث ایجاد شد؟
مساله اینه که فرصت زیست متعادل تو کودکی موضوع بسیار مهمیه .
و حتی در نسبت با درس و امتحان و کلاسهای متفرقه آموزشی و ... هم باید حواسمون باشه کودک رو در مسیری قرار ندیم که نیازهای انسانی منطبق با سنش فراموش بشه و صرفا درگیر رقابت و مقایسه خودش با دیگران باشه و تمام تلاشش معطوف به این باشه که در قالب یک برنامه غیرمنعطف و استاندارد که کوچکترین توجهی به نیازها و شرایط فردی اون کودک نداره، پیروی کنه.
#رشدفردی