به نام خدا

دلم هر آن ، برایت تنگ می‌گیرد جهانم ، با وجودت رنگ می‌گیرد نه آهی سازِ من دارد ، نه آهنگی تو باشی ، زندگی آهنگ می‌گیرد خیابان می‌کشد خنجر به حلقومم ز هر سو خانه با من جنگ می‌گیرد نوازش می‌کنم تا ، بوستانم را به دستش بی‌محابا سنگ می‌گیرد زمین، زاری کند از ضجّه‌ام هر روز زمان هم ، لایه‌ای از زنگ می‌گیرد نگاهم می‌کنی ، آرام گیرد دل چو برگردی، برایت تنگ می‌گیرد #محمدرضا_فتحی https://eitaa.com/joinchat/2748515104Ceacba52dfb 🌷🌷

شعرِ شیرینم بخوان امشب مرا مدهوش کن آتشی در جانِ من انداز ، حرفم گوش کن شعله تا مشغولِ شادی گشت، بنما همّتی رو شتابان شمعِ آتشخانه را خاموش کن اشکِ شوقم مثلِ چشمه می‌رود تا روزِ حشر شرحه شرحه شربتی از جامِ عشقم نوش کن نامه بنوشتم ، برایت شرح دادم شوقِ خویش گر خطا گفتم، همان دَم نامه را مخدوش کن پرده را بردَر ، که با هم پَر زنیم تا ناکجا یا مرا مهمانِ نیما مدّتی در یوش کن حرمتم بردی ، خیالی نیست امّا عاقبت یک شبی ما را تو با آیینه هم آغوش کن آمدم شادان از آن دشتی که پَر زد شاپرک شعر‍ِ شیرینم بخوان امشب مرا مدهوش کن #محمدرضا_فتحى 🌷https://eitaa.com/joinchat/2748515104Ceacba52dfb

مادرم بوی مریم می‌داد عطرِ حوّا مادرم بوی گندم می‌داد عطرِ سیب مادرم رفت که برگردد مادرم یک دنیا صداقت داشت مادرم برمی‌گردد. مادرم قبلِ رفتن؛ در باغچهٔ کوچکِ خانهٔ ما عطوفت کاشت مهربانی نشا کرد دانه‌های عشق پاشید. مادرم از گونهٔ دیگر بود. مادرم وقتی لب می‌گشود باد می‌خندید آب بی‌تاب می‌گشت مینا همه گوش می‌شد نسرین می‌رقصید و وقتی به نماز می‌ایستاد ستاره ، سجده می‌کرد با او سادگی را نجابت ، نجوا می‌کرد پاکی را و پرستو، پرواز را از او می‌آموخت. مادرم باران بود بارشِ ملایمِ شفقت؛ طراوت داشت از کلامش عشق می‌بارید جاری بود در چشمه سارِ جان غم را از سینه می‌شست دل را شکوفا می‌کرد و ریشه‌های تشنه را سیراب. مادرم ماه را به بازی می‌گرفت آفتاب را نوازش می‌نمود شب را به مهمانی نور می‌برد و شکوفه را پُر از شبنمِ شوق می‌کرد. مادرم رفت که برگردد مادرم جز راست نگفت مادرم برمی‌گردد. من اینجا ایستاده‌ام تا فردا ، تا همیشه می‌آید می‌دانم مادرم صداقت داشت مادرم جز راست نگفت مادرم رفت که برگردد مادرم برمی‌گردد. #محمدرضا_فتحی 🌷🌷https://eitaa.com/joinchat/2748515104Ceacba52dfb

آی آدمها ! خواهم آمد خواهم آمد باز با آن اسبِ چوبین جار زن ، در کوچهٔ اکنون با یراقی سبز و یالی زرفشان با دیدگانی تیز چه گویم... با دلی آکنده از آمالِ رنگارنگ ؛ چون اَنجیر کوهی یا که اَفرا در هوای موسیقی خیزی که باران می‌زند نم نم بر دیوانِ شعرم بی‌درنگ در موسمِ پاییز با خیالی مخملین با تمامِ آرمانِ خویش. می‌نوازم چنگِ خوش آهنگِ خود را در چمستانی غریب پیوسته و یکریز و دنیای به هم آشفته را آرام خواهم کرد من از آنچه بی‌تدبیر آمد پیش. صدا در باد می‌پیچد صدا با باد می‌خواند می‌دانم . و می‌دانم ندایم می‌رود بالاتر از ناهید صدایم می‌شود همسایهٔ خورشید و آخر می‌نشیند باده نوش در چاهسارِ گوش و یا شاید شناگر می‌شود در چشمهٔ تقدیر. و خواهم گفت پی در پی در آن احوالِ وانفسا که ماندم با خودم تنها آی آدمها ! که اینک شانه بر دیوارِ شک بنهاده اید و جامه را پُر کرده‌اید از توده ای تشویش. من از شهرِ بهاران شاخه‌های باور آوردم و از دشتِ یقین صد خوشهٔ امید سبویی شبنم و جامی پُر از باران و فنجانی که شد از عاشقی لبریز. پیاله در پیاله شعر دارم تازه دم با طعمی از ایمان. دوباره در خیابان جار خواهم زد در آن هنگام که ماه از آستینِ سادهٔ شب می‌رود بالا آی آدمها ...! #محمدرضا_فتحی 🌷@golsher2319🌷

گُلـ❤️ـشعر https://eitaa.com/golsher2319