🌹🍃🌹🍃🌹🍃🌹
🍃🌹🍃🌹🍃🌹
🌹🍃🌹🍃🌹
🍃🌹🍃🌹
🌹🍃🌹
🍃🌹
🌹
#رمان_نقاب_ابلیس
قسمت بیست و ششم
بعد هم از پشت هلم میدهد :
-بذارش روی میز. بعدم یه جاروبرقی بکش. آفرین پسر خوب!
درحالی که سیم جاروبرقی را به پریز وصل میکنم، دوستانم را یکی یکی از فکرم میگذرانم و به هرکدام ایراد میگیرم. آخرین کسی که به ذهنم می آید، سیدحسین است که فرزند شهید هم است؛ اما ازدواج کرده. قبل از اینکه گزینه بعدی به ذهنم بیاید
مادر میگوید :
-اوه چقدر فکر میکنی! زهرا خانم (مامان حسن) با دوتا دختراشون دارن میان.
- چی؟ حسن؟
این را بلند گفته ام. خیلی بلند، طوری که مادر نهیبم میزند :
-آره! چرا داد میزنی بچه؟
مشغول جارو زدن میشوم. با اینکه حسن پسر بدی نیست، ولی از دستش لجم میگیرد . نمیدانم چرا؟!
در ذهنم پرونده حسن را باز میکنم و ورق میزنم تا یک نقطه سیاه پیدا کنم؛ اما چیزی دست گیرم نمیشود. کمی بهم برخورده که به من نگفته اند. به طرز عجیبی دوست دارم سر به تن حسن نباشد! سعی میکنم به خودم بقبولانم که نباید اینقدر حساس باشم و اینها فقط احساسات برادرانه است که نباید بیش از حد قلیان کند! اما برای آرام کردن خودم، باید امشب حداقل چشمم به حسنِ بی چاره نیفتد !
وقتی زنگ در را میزنند، هم من و هم مرتضی آماده ایم که به مسجد برویم. به مادر هم گفته ام و مادر هم که حالم را میدانست، مخالفتی نکرد. اگرچه انگار دلش میخواهد باشم.
حسن پشت سر مادر و خواهرهایش، با گردن کج و چهره مظلوم وارد خانه میشود. از صورت خندان و شیطنت هایش خبری
نیست. باورم نمیشود کت و شلوار پوشیده باشد؛ تا جایی که یادم است از کت و شلوار بیزار بود! یعنی من هم شب خواستگاریاین شکلی میشوم؟! خدا نیاورد آن روز را!
همزمان با ورود حسن، من و مرتضی خارج میشویم. چشم غره ای به حسن میروم که تمام ناسزاهایی که بلدم را منتقل کند.
حسن هم دقیقا منظورم را میفهمد .
مرتضی که حسابی با سیدحسین صمیمی شده، به گرمی سلام و علیک میکند و دست هم را میفشارند . کنار هم، در شبستان مسجد مینشینیم. دست سید چند جلد کتاب بود. ظاهرا بچه های دیگه پس آورده بودند.
مرتضی کتابی که از سیدحسین امانت گرفته بود را پس میدهد .
سیدحسین میپرسد :
-خوب آقامرتضی! نوش جونت! حال کردی باهاش؟
ادامه دارد ...🌱
#کپی_بدون_ذکر_نام_نویسنده_پیگرد_دارد
#به_قلم_توانمند_فاطمه_شکیبا
🌹
🍃🌹
🌹🍃🌹
🍃🌹🍃🌹
🌹🍃🌹🍃🌹
🍃🌹🍃🌹🍃🌹
🌹🍃🌹🍃🌹🍃🌹
