📚
#داستان_شب
می‌گویند:
#درویشی بود كه در كوچه ومحله راه می‌رفت و می‌خواند: هرچه كنی به خود كنی گر همه نیك و بد كنی اتفاقاً زنی مكاره این درویش را دید وخوب گوش داد كه ببیند چه می‌گویدوقتی شعرش را شنید گفت:من پدر این درویش را در می‌آورم.
زن به خانه رفت و خمیر درست كرد ویك فتیر شیرین پخت و كمی زهر هم لای فتیر ریخت و آورد و به
#درویش داد ورفت به خانه‌اش و به همسایه‌هاگفت:من به این درویش ثابت می‌كنم كه هرچه كنی به خود نمی‌كنی.
از قضا زن یك
#پسر داشت كه هفت سال بود گم شده بود یك دفعه پسر پیدا شد وبرخورد به درویش و سلامی كرد وگفت:من از راه دور آمده‌ام و گرسنه‌ام درویش هم همان فتیر شیرین زهری را به او داد و گفت:زنی برای ثواب این فتیر رابرای من پخته، بگیر و بخور جوان!
پسر
#فتیر را خورد و حالش به هم خورد و به درویش گفت:درویش! این چی بودكه سوختم؟درویش فوری رفت و زن را خبر كرد. زن دوان‌دوان آمد و دید پسرخودش است!
همانطور كه توی
#سرش می‌زد و شیون می‌كرد، گفت:حقا كه تو راست گفتی هرچه كنی به خود كنی گر همه نیك و بد كنی.
📚 هرشب یک داستان جذاب
