🔹آیت الله حائری شیرازی🔹
🔸کم توجهی به مستحبات به بهانۀ اهمیت واجبات، از فریب های شیطان است / مستحبات است که انسان را به انجام واجبات می‌کشاند🔸
معنای مستحب، «شد شد، نشد نشد» نیست! گاهی بریدن از مستحب، باعث سقوط انسان می‌شود و گاهی فعل مستحب باعث تداوم وظایف دینی [واجب] می‌شود. گاهی شیطان ذهنیتی برای انسان ایجاد می‌کند که باید فقط به واجباتش بپردازد. حتی اگر واجبات را مانند مغز بگیریم و مستحبات را همچون پوست فرض کنیم ـ که کمترین فرض است ـ باز هم پوست است که مغز را حفظ می‌کند؛ مانند بادام و گندم که پوستشان بسیاری از آفات را از آنها دفع می‌کند.
عمل مستحبی گاهی رشتۀ ارتباط انسان با خداست و وقتی این رشته پاره شد، همه‌چیز فرو می‌ریزد. برای مثال، روضه و گریه مستحب است؛ اما انجام ندادن همین نوع مستحبات، سبب بریده شدن انسان از رشته‌های واجب زندگی می‌شود.
@haerishirazi
🔹 آیت الله حائری شیرازی🔹
🔸معنای «آمن سخطه عند کل شر» در دعای رجبیه چیست؟🔸
💎 در سوره بقره می فرماید [ما شما را به امور مختلفی امتحان می کنیم]: «ولَنَبْلُوَنَّكُم بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ». چرا؟ چون می خواهیم شما را بیدار کنیم. بعد می گوید: این تهدید نیست، این فرصت است: «وَ بَشِّرِ الصَّابِرِينَ» یعنی به چشم تهدید به این نگاه نکن. به چشم یک فرصت به آن نگاه کن.
💎 شما در دعای ماه رجب هم عین همین را دیده‌اید. در دعای رجبیه اینطور می گوییم: «یا مَنْ اَرْجُوهُ لِکُلِّ خَیْرٍ وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ کُلِّ شَرٍّ». نقل کرده اند از یکی از بزرگان که در مورد قسمت دوم این فراز فرموده‌اند: چطور می‌توانیم بگوییم «آمن سخطه»؟ گویا این ثقیل بوده برای ایشان. چون قرآن می فرماید که: «أَفَأَمِنُوا مَكْرَ اللَّهِ فَلَا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ». [وقتی قرآن اینطور می فرماید]، چه طور انسان «آمن سخطه» باشد؟ ایمن از سخط خدا باشد؟ ایشان گفته‌اند که این جمله، اِخباری نیست. ظاهر آن، اِخبار است اما باطن آن اِنشاء است. یعنی: «خدایا من را ایمن از سخط خود قرار بده».
ایشان بزرگ هستند و بزرگوار. اما نه، معنای این فراز از دعا، این نیست. معنی آن این است که: «وقتی که شرّی به من می رسد، نشانۀ این نیست که تو از من بَدَت آمده و مورد سخط تو هستم. من ایمن هستم از اینکه شرّی که به من می رسد، از روی سخط تو باشد».
💎 این فراز از دعا، ناظر به این آیۀ سوره فجر است: «فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ . وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ . كَلَّا ...»: یعنی این طور نیست که [وقتی شری به من می رسد معنایش] «اَهانن» باشد. لذا به همین جهت است که می‌گوید: «و آمن سخطه عند کل شر». یعنی شرّ، تهدید نیست، بلکه فرصت است. شرّی که به من می رسد برای این است که من خودم را جمع و جور کنم و از خواب غفلت بیدار بشوم. چیزهایی که ظاهرش شرّ است، اینطور نیست که خدا به انسان غضب کرده و به این شرّ مبتلا شده.
💎 خدا، دکتر من است. می خواهد مداوایم کند. دکتر که سخط ندارد به مریضش! دکتر هر کار که بکند، اگر از مریض بپرسی نظرت درباره دکتر چیست، می گوید: «آمن سخطه عند کل شر». اگر قلبم را در بیاورد، اگر استخوان ترقوه ام را ارّه کند و قلبم را از وسط سینه بیرون بیاورد، باز می گویم: «آمن سخطه عند کل شر». چون می‌خواهد رگ قلبم را باز کند. می‌خواهد مداوایم کند. این حسن ظن به خداست.
@haerishirazi
🔹 آیت الله حائری شیرازی 🔹
🔸مرگ، بزرگترین داغ زندگی🔸
اگر بچه‌ای را از انسان بگیرند، انسان بی‌تاب می‌شود. وقتی‌که خود انسان می‌خواهد از دنیا برود، «همه‌چیزش» را از او می‌گیرند. پدر، مادر، بستگان و آشنایانش را از وی می‌گیرند، و او داغ همۀ اینها را می‌بیند. کسی که می‌میرد، داغ همۀ کسانش را با هم در یک لحظه می‌بیند! داغ دوستان و اهل شهر را می‌بیند؛ داغ همۀ اعضای خود و همۀ اموالش را هم می‌بیند؛ چون وقتی انسان از دنیا می‌رود، چشم و زبانش از او گرفته می‌شود.
کسی که دستش یا پایش فلج می‌شود یا چشمش نابینا می‌شود، چقدر ناراحت می‌شود؟ وقتی‌که کسی از دنیا می‌رود، همۀ اینها از او گرفته می‌شود. کسی که جیبش را می‌زنند، چقدر ناراحت می‌شود؟ وقتی‌که انسان از دنیا می‌رود، همۀ پولش را می‌برند و همۀ لباس‌هایش را به‌زور از تنش درمی‌آورند! پس انسان باید حساب کارش را بکند.
بالاترین داغ انسان در حین مرگ، #داغ_فرصت است؛ یعنی می‌گوید: «من یک فرصت توبه، استغفار و انابه داشتم، و این فرصت نیز از من گرفته شد!» و این داغ از همۀ داغ‌ها تلخ‌تر است.
منبع: (کتاب تمثیلات اخلاقی، ج1، ص ۶۰)
@haerishirazi