*خدای متعال می فرماید(الله الا اله الا هو الحی القیوم و نزل علیک الکتاب بالحق)

این کتاب از طریق خداوند(حی قیوم) به سوی شما آمده است.وقتی اسم «حی قیوم» خداوند تجلی می کند. قران کریم مظهر آن اسم خواهد بود.

پس این کتاب،حی است. اگر نگاه به قرآن به عنوان یک حقیقت زنده باشد.اوضاع و احوال ما با این نگاهی که امروز نسبت به این کتاب الهی داریم،خیلی متفاوت خواهد شد.👌

تصور کنیم قرار است در محضر یکی از اولیاء الهی قرار بگیریم،قبل از رسیدن به محضر او،چقدرخودمان را برای این حضور آماده می کنیم و در محضر حضور چقدر مراقبت می کنیم و توجه داریم که رفتار نامناسبی از ما سر نزند.

حال در نظر بگیریم که هم اکنون در محضر نورانی نبی مکرم(ص)و یا یکی دیگر از حضرات معصومین(ع)حاضر هستیم.

قطعا نوع رعایت ادب وارتباط ما به گونه ای دیگر خواهد بود.همین آمادگی و مراقبت،باید در مورد قرآن کریم که مظهر حیات مطلق خدای متعال است و بدون واسطه برای ما تجلی کرده نیز رعایت شود.

به راستی مگر می شود انسان در برابر یکی از اولیاء الهی قرار بگیرد،اما ادب حضور در محضرش را رعایت نکند؟!حال اگر قرآن را چنین دیدیم،نحو،قرار گرفتن در برابرش به همین نسبت تغییر خواهد کرد.

اگر این باور در ما تقویت شود که قرآن حقیقتی زنده و با شعور است.و با قران رابطه دو طرفه برقرار می کنیم،با قرآن رفیق می شویم و قرآن بهترین رفیق شفیق ما در پستی و بلندی های زندگی و در تنهایی ها و سختی های زندگی ما خواهد بود.

در این صورت رابطه ما و هریک از آیات قران،براساس پاسخگویی یک موجود زنده به خواسته و نیاز ما خواهد شد.اساسا امکان ندارد که موجودی،زنده و حکیم باشد؛اما در ارتباط با یک موجود زنده ی دیگر مطالبی بگوید

که با نیازها و خواست ها و گفته های فرد مقابل بی ارتباط است.و اگر این مطلب را پذیرفتیم،انگاه گفتگو و مخاطبه با قرآن معنا پیدا خواهد کرد

و خواهیم دید که قرآن مطابق نیازهای ما با ما به گفتگو می نشیند و به ما پاسخ می گوید.در روایات زیبایی از وجود مبارک امام صادق(ع)نقل شده که فرمودند«ان القرآن حی لایموت» قرآن حقیقت زنده ای است که نمی میرد و آیات قرآن نیز زنده هستند و نخواهند مُرد. [۱.تفسیر عیاشی،ج۲،ص۳،۲]