حرص و طمع میمونی خداوند در برخى آيات، آفرينش انسان را بهترين: «خلقنا الانسان فى احسن تقويم»(1) و خود را بهترين خالق برشمرده است: «احسن الخالقين»(2) امّا در اين آيات، تصريح شده كه انسان، حريص و بخيل آفريده شده است. اين دو چگونه با يكديگر قابل جمع است؟ پاسخ: در آفرينش انسان، امور متضادّ قرار داده شده و اين رمز تكامل است. نفس، انسان را به بدى سوق مى دهد: «انّ النّفس لأمّارة بالسّوء»(3) ولى عقل، انسان را از آن باز مى دارد: «نَهى النّفس عن الهَوى »(4) و رشد انسان در انتخاب ميان اين تقابل هاست كه به تربيت و تزكيه انسان مى انجامد. بر اساس روايات، بهترين عمل آن است كه تداوم داشته باشد.(5) «الّذين هم على صلاتهم دائمون» روايات زيادى در مورد حرص وارد شده(6) كه به برخى از آنها اشاره مى كنيم: «مَن كثر حرصه... ذلّ قدره» كسى كه حرصش بيشتر باشد، خوار و ذليل مى شود. «رُبَّ حريص قتله حرصه» چه بسا انسان حريص كه حرصش او را بكشد. «ليس لحريص غناء» حريص، هرگز بى نياز نمى شود. «الحرص يُرزى بالمروة» حريص، مروّت و جوانمردى خود را از دست مى دهد. «الحرص مطيّة التّعب» حرص، بستر رنج هاست. «لا حَياء لحريص» حريص، به خاطر رسيدن به مال، عفّت و حيا را كنار بگذارد. «الحريص الاسير» حريص، اسير است. «الحرص يفسد الايقان» حرص، يقين به مقدّرات الهى را فاسد مى كند. «الحرص موقع فى كثير العيوب» حرص، انسان را در عيوب بسيارى قرار مى دهد. «لا يلقى الحريص مُستريحاً» انسان حريص، آسايش و راحتى ندارد. 1) تين، 4. 2) مؤمنون، 14. 3) يوسف، 53. 4) نازعات، 40. 5) تفسير نورالثقلين. 6) غررالحكم. #تفسیر_نور_قرائتی @Hafez1356