*ماشین شخصی* قسمت اول آشنایی من و شیخ برمیگردد به دوران حضور در کانون رهپویان وصال ولی رفاقت ما از بسیج شروع شد. شیخ برای حضور در مراسم کانون از بیضا می آمد شیراز. قسمت عقب کانون می نشستیم و با هم حرف می زدیم. عزاداری که شروع میشد، می رفت جلو و توی حال و هوای خودش بود. بعد مراسم دوباره می آمد پیشم. عکسی با سید انجوی دارد برای حدود بیست سال پیش. گذاشته بود توی پیجش. بیضا باغ انگور داشت. شبانه روز توی باغ کار می کرد و حتی وقت رفتن به خانه هم نداشت. کارگر نمی گرفت و خودش همه ی کارهای باغ را انجام می داد. گاهی دوستان در عالَم رفاقت چند روزی می رفتند باغ و کمکش می کردند. دعوتمان که می کرد، سنگ تمام می گذاشت. وقت رفتن، چند صندوق انگور می داد و می گفت: اینا رو هم بدین به بچه هایی که نیومدن. هزینه ی زندگی کل خانواده را خودش تامین می کرد. پدرش که فوت شد، هوای مادرش را داشت. تابستان امسال خانه ای توی باغ درست کرد تا خانواده اش هم در کنارش باشند. دو پسر دارد ۶ ساله و ۱۱ ساله. استخر عمیقی درست کرده بود. ما برای تمرین غواصی از آن استفاده می کردیم. شیخ شنا بلد نبود. یک بار افتاد توی استخر. یکی از بچه ها به دادَش رسید و نجاتش داد. شیخ می گفت: وقتی افتادم توی استخر، چند دفعه احساس کردم داره روح از تنم جدا میشه. روز بعد از سیل پل دختر با ماشین خودش رفت آنجا برای کمک. حتی در رزمایش ها هم با ماشین شخصی می آمد. بیشتر مواقع بدون لباس روحانیت در کارهای جهادی حضور پیدا می کرد، انجام کار برایش مهم تر بود تا اینکه دیگران او را با لباس روحانیت ببینند. اهل یک جا نشستن نبود. از حضور در کردستان گرفته تا جنوب شرق و سراوان، خودش را می رساند. چند شیفت با هم رفتیم سراوان. در اغتشاشات سال ۹۶ و ۹۸، در صدرا به کمک نیروهای بسیجی آمد. همان قدر که وضع مالی خوبی داشت، خیلی هم دست به خیر بود. اربعین امسال، پانزده روزی رفت کمکِ موکب عراقی ها. حالا همان خادمین حسینی از عراق راهی شیراز شدند تا خودشان را به مراسم شیخ برسانند. بیست میلیون همراه خودش برده بود. توی مسیر، هزینه ی تعدادی زائر ایرانی، افغانستانی و پاکستانی را بر عهده گرفته بود. دو سال پیش پسری هجده، نوزده ساله که شرایط خانوادگی خوبی نداشت را به باغش آورد تا سر پناهی داشته باشد. از لحاظ مالی هم هوایش را داشت. شده بود یکی از اعضای خانواده اش. روایتِ محمد کشتکار از شهید شیخ محمد مویدی محقق: سید محمد هاشمی تنظیم: زهرا قوامی فر تاریخ را به حافظ‌هـ بسپارید: @hafezeh_shz

*می‌خوام با تو بیام* قسمت دوم فراخوان اعتصاب سراسری که داده شد، به عنوان نیروی مردمی رفتیم کمک. شب ۲۴ آبان، بعد از دور زدن توی شهر به مقر برگشتم. نماز که خواندیم، یک لحظه شیخ را دیدم. گفتم: اِ، تو هم که اومدی شیخ. - بَه، چطوری محمدآقا؟ - با کی اومدی شیخ؟ _تنها اومدم. بچه ها رو گذاشتم خونه ی پدر خانمم و اومدم. از بیضا آمده بود. -با ماشینت اومدی؟ - آره ، گذاشتمش همین بیرون. ارتباط بین من و‌ شیخ، رفاقتی بود نه مدل فرمانده و نیرو. مشغول حرف زدن شدیم. نیم ساعتی گذشته بود که اعلام کردند ۱۰ نفر نیروی کمکی لازم داریم. یکهو شیخ گفت: بریم، بریم. آنجا احساس غریبی می کرد. با من راحت تر بود. - محمد! من می‌خوام با تو بیام. -باشه من مشکلی ندارم، یکی از بچه ها هم هست... حرفم را قطع کرد و گفت: نه، اون رو ولش کن، بگو با یه موتور دیگه بره. من فقط میخوام با تو بیام.۴ تا موتور شدیم و حدود ساعت ۷، ۸ شب، شام نخورده، رفتیم. قبل از سوار شدنِ شیخ به او گفتم: این کلاه عرقچین مشکی رو در بیار، اگر گرفتنت، بد میزننت. - تو چیکار داری؟ من توی فتنه ی ۹۶ و ۹۸ هم با همین کلاه رفتم، همه می گفتند این اراذل هست. - الان شرایط فرق کرده. بذارش توی جیبت. -من اصلا درش نمیارم. گفتم: باشه و رفتیم. توی مسیر سرعتم که بالا بود، می گفت: فکر نمی کردم اینقدر تند بری. چند دفعه باد می خواست کلاهش را ببرد که با دست آن را می گرفت. می گفتم: شیخ من آخر کلاهت رو میندازم. آن شب، پیراهنی مشکی به تن داشت، به چمران که رسیدیم، سردش شد. از چمران به سمت معالی آباد رفتیم. ترافیک شده بود و صدای بوق ماشین ها و شعار دادن ها در فضا پیچیده بود. چهار تا دختر از داخل ماشین ۲۰۶، همراه با اعتراض، فحش هم می دادند. شیخ گفت: محمد! خداوکیلی نگه دار، من پلاک ماشینشون رو بکنم. گفتم: عامو پلاکشون میخوای چیکار؟ ما الان هیچ چیزی برای دفاع از خودمون نداریم. صرفا نیروی پوششی هستیم. گفت: تو نگه دار گفتم: ما داریم میریم جای دیگه ای، حالا پلاک هم کَندی، با پلاک به دست، کجا بریم؟ گفت: میذارم توی شکمم. هرطور بود، ترافیک را رد کردیم و رسیدیم نزدیک معالی آباد. هنوز توی دلش بود، می گفت: محمد برگرد من پلاک ماشینشون رو بکنم. در معالی آباد، دودِ آتش و گاز اشک آور با هم قاطی شده بود. چشمانمان بدجور می سوخت اما شیخ برایش مهم نبود که اذیت می شود. چیزی را با فندک آتش زده و دودش را فوت می کرد توی چشمان من تا سوزش چشمم کمتر شود. چند باری پیاده شد و یک دفعه می دیدم که نیست. دست خالی بدون هیچ وسیله دفاعی می رفت. می گفتم: شیخ صبر کن با هم بریم. نکن، میری وسط اغتشاش گرها، بلایی سرت میارن. درخت نیمه شکسته ای کنار خیابان بود. شیخ گفت: بذار من شاخه ی محکمی از درخت بکنم و همرام داشته باشم. از موتور پیاده شدم. همگی به سمت بلوک ها رفتیم. در تاریکی شب از بالای ساختمان ها و لابلای درخت ها، سنگ پرتاب میکردند و به بدنمان می خورد. توی آن سنگ باران تا آخر بلوک ها رفتیم. روایتِ محمد کشتکار، همرزم شهید شیخ محمد مویدی از شب شهادت محقق: سید محمد هاشمی تنظیم: زهرا قوامی فر تاریخ را به حافظ‌هـ بسپارید: @hafezeh_shz

*باران سنگ* قسمت سوم و پایانی اوج تخریب اغتشاش گرها، معالی آباد بود. کوچه ها را بسته و با کوکتل مولوتوف آتش زده بودند. روی آسفالت ها پر از سنگلاخ بود و حتی با موتور هم به سختی می‌شد عبور کرد‌. هوا پر از دودِ آتش و گاز اشک آور بود. ساعت هشت و خورده ای از معالی آباد به سمت میدان احسان رفتیم. فاصله ی بین بلوک های میدان احسان کمتر بود. آنجا هم، از بالای ساختمان ها، سنگ و تابوک به سمت ما پرتاب می کردند در حالی که ما چیزی برای دفاع از خودمان نداشتیم. در آن شرایط، نور کافی هم نبود و اصلا نفهمیدیم سنگ از کجا به پیشانی شیخ خورد. تیزی سنگ به دماغش هم آسیب زده بود. بیحال شد و افتاد روی زمین و خون روی دماغش ظاهر شد. سریع شیخ را روی موتور گذاشتیم و بچه ها او را آوردند عقب. سرش را روی لبه ی سیمانی پارک گذاشتیم. جلوی یک پراید عبوری را گرفتیم و شیخ را سوار ماشین کردیم. محسن بیضاوی عقب نشست و سر شیخ محمد را روی زانوی او گذاشتیم. یکی دیگر از دوستان هم همراه آنها رفت. محسن از آن لحظه برایمان گفت که وقتی به اول چمران رسیدند، شیخ دو تا نفس کشید و تمام کرد. وقتی به بیمارستان می رسند، نزدیک نیم ساعت شوک و احیا انجام می شود اما دیگر اثری نداشته. شیخ بخاطر خون ریزی مغزی فوت کرده بود. روایتِ محمد کشتکار، همرزم شهید شیخ محمد مویدی از شب شهادت محقق: سید محمد هاشمی تنظیم: زهرا قوامی فر تاریخ را به حافظ‌هـ بسپارید: @hafezeh_shz

*یا اینجا زندگی نمی‌کند یا غرض و مرض دارد* وسط مصاحبه گوشی‌اش دوباره زنگ خورد. توی دلم شروع به غرولند کردم: -اینم شد مصاحبهٔ ما. بعد از دو ماه، یه ساعت بهم وقت داده که نصفش شده جواب دادن به تماس‌ها. مصاحبه با استاندار این بدبختیا رو هم داره. خودم به خودم دلداری دادم: -تو برای تجربه‌نگاری دوران مدیریتی دانشگاه علوم پزشکی رفتی سراغش. حالا وسط مصاحبه‌ها، جنابشان استاندار شده. تقصیر تو چیه؟ باید تحمل کنی. بازم خداروشکر که نشد وزیر. وگرنه مصاحبه‌هات کلا میرفت رو هوا. توی همین فکرها بودم که با تغییر لحن و تُن صدای دکتر به خود آمدم: -یعنی آدم این‌قدر نافهم باشه که زنگ بزنه خانوادهٔ سرایه‌داران و بگه بیاید پول عمل آرتین رو بدین؟ اون آدمی که زنگ زده یا توی این کشور زندگی نمی‌کنه یا غرض و مرضی داره. معلوم بود آن‌طرف تلفن رییس بیمارستانی است که آرتین در آن عمل شده: -یا میخواسته ای بندگان خدا رو اذیت کنه یا خیلی نفهم بوده. فاکتور هزینه‌های بیمارستان رو هم بفرستید دفترم تا خودم پرداخت کنم. تا حالا و بعد از بیست و دو و سه جلسه از مصاحبه‌ها، هیچ‌وقت دکتر را این‌قدر عصبانی ندیده بودم. خون دویده بود زیر پوست پر چروکش و صورتش از عصبانیت قرمز شده بود. تماسش که تمام شد، گوشی را گوشه‌ای پرت کرد و زیرلب گفت: -با چه آدمای نفهمی طرفیم. روایت محمدحسین عظیمی از مصاحبه با دکتر ایمانیه استاندار فارس و رئیس اسبق دانشگاه علوم‌پزشکی شیراز. @hafezeh_shz

💔رفیق شهید💔 قسمت اول1️⃣ 🎞️ناگفته‌های محسن بیضاوی از دوست و هم‌رزم شهیدش، حجت‌الاسلام شیخ محمد مویدی 🎥تهیه شده در گروه رسانه‌ای حافظ‌هـ دفتر تاریخ شفاهی شیراز تاریخ را به حافظ‌هـ بسپارید: @hafezeh_shz

💔رفیق شهید💔 قسمت دوم2️⃣ 🎞️ناگفته‌های محسن بیضاوی از دوست و هم‌رزم شهیدش، حجت‌الاسلام شیخ محمد مویدی 🎥تهیه شده در گروه رسانه‌ای حافظ‌هـ حسینیه هنر شیراز تاریخ را به حافظ‌هـ بسپارید: @hafezeh_shz

💔رفیق شهید💔 قسمت سوم و پایانی3️⃣ 🎞️ناگفته‌های محسن بیضاوی از دوست و هم‌رزم شهیدش، حجت‌الاسلام شیخ محمد مویدی 🎥تهیه شده در گروه رسانه‌ای حافظ‌هـ حسینیه هنر شیراز تاریخ را به حافظ‌هـ بسپارید: @hafezeh_shz

*برای آرتین* قسمت اول از خیابان های گِلی و چاله های پر از آب عبور کردیم. با ربع ساعتی تاخیر، رسیدیم جلوی در خانه. باران حسابی کوچه را شسته بود. به اعلامیه های روی در خیره شدم. نمی دانستم چطور با خانواده‌ای روبرو شوم که همزمان سه عزیز از دست دادند. آقای محمدی زنگ خانه را زد. گوشه ای ایستادم و حرف هایم را توی ذهن مرور کردم. خانمی با چادر رنگی که گل‌های قرمزی داشت، در را باز کرد. جلو رفتم و سلام کردم. در جواب سلام، من را با خوش رویی در آغوش گرفت و سرم را بوسید. خوش آمدی گفت و من را دعوت کرد داخل. وارد حیاط شدم. تازه از خواب بیدار شده بودند. به آقای محمدی گفتم: لطفا توی کوچه منتظر بمونید تا آماده بشن. توی حیاط ایستاده بودم. دختری حدودا نوزده بیست ساله، با صورتی شسته، آرام به من گفت: آقا داخل خونه هست؟ نشناختمش اما سلامی کردم و با لبخند گفتم: نه. درِ حیاط را روی هم گذاشتم و گفتم: حالا می تونید رد بشین. با عجله رفت داخل خانه. همان خانم چادر گل‌گلی از جلوی در هال گفت: بیا داخل، هوا سرده. - نه راحتم - بیا داخل، اصلا می خوام کمکم کنی اسباب‌بازی‌های آرتین رو جمع کنیم. تا وارد شدم چشمم افتاد به آرتین. گوشه‌ی هال روی تشک دراز کشیده بود. جلو رفتم. -سلام آقا آرتین ، خوبی گل پسر؟ نیم نگاهی به من انداخت و سرش را به نشان بله تکان داد. همان دختر خانم توی حیاط به سمت من و آرتین آمد. لباس های گرم آرتین را در دست داشت. از صحبت آنها متوجه شدم نامش فاطمه هست و خواهر آرتین. خانم چادر گل‌گلی هم فهیمه خانم، مادرشوهر فاطمه بود. بادکنکی قرمز با خال‌های زرد رنگ به سقف بالای سر آرتین چسبیده بود. گاهی آرتین با آن بازی می کرد. کمی اسباب بازی های آرتین را مرتب کردم. فهیمه خانم سریع چایی دم کرد و گفت خونه مرتب شد، به همکاراتون بگین بیان داخل، بیرون هوا سرده. رفتم دمِ در کوچه. به همکارانم گفتم می تونین بیاین داخل. آنها به همراه کارگردان مستند وارد خانه شدند. نشستم کنار آرتین. ساکت بود و گاهی به حرف هایم گوش می‌کرد. همکارانم مشغول نصب دوربین و تنظیم پروژکتورها شدند. بیشتر حواس آرتین سمت دوربین و پروژکتورهای در حال نصب بود. به ماشین‌های قطار شده در کنار تشک آرتین اشاره کردم و گفتم: وااااای، خوش به حالت، چقدر ماشین داری. آرتین لبخندی زد و گفت: ماشین تو چیه؟ -من که ماشین ندارم -چرا ماشین نداری؟ -خب بلد نیستم رانندگی کنم. -برو پیش پلیس بهت اجازه میده رانندگی کنی. فهیمه خانم اسفند دود کرد. فضا پر از بوی اسفند شد. در را باز کردند. فاطمه نگران سرما خوردن آرتین بود. خواستم لباس گرم تنش کنم اما گفت: میرم زیر پتو. کمی که گذشت گفت: برو در رو ببند. سردمه. در را که بستم دوباره باز کردند تا بوی اسفند کامل برود بیرون. هوا که سردتر شد، آرتین گفت: برو پتو زردرنگ بزرگم رو بیار. به سمت اتاق رفتم. از پشت در، فاطمه را صدا زدم. -پتوی زرد رنگ آرتین رو بهم میدین؟ پتو را انداختم روی آرتین. گفتم برو زیر پتو قایم شو. زیر پتو می رفت و با هم قایم‌باشک بازی می‌کردیم. وقتی پیدایش می‌کردم، قهقهه می‌زد. خنده‌هایش، خوشحالم کرد. خجالت را کنار گذاشتم و مثل کودکی پنج شش ساله، حسابی با آرتین بازی کردم. آن لحظات فقط به فکر شاد کردن دل آرتین بودم. روایتی از دیدار با خانواده شهیدان سرایه‌داران زهرا قوامی‌فر تاریخ را به حافظ‌هـ بسپارید: @hafeze_shz

*آبجی زهرا* قسمت دوم تا می خواستیم ضبط فیلم را شروع کنیم، مهمان جدیدی سر می رسید. نمایندگانی از آستان قدس رضوی و حرم حضرت معصومه، آموزش و پرورش و آخر سر هم نیروی انتظامی برای عیادت آرتین آمدند. سردار حبیبی فرمانده نیروی انتظامی استان فارس، مشغول صحبت بود. گاهی هم نگاهی به آرتین می انداخت. بعد از تمام شدن صحبت هایش از جمع عذرخواهی کرد و گفت می خوام چند دقیقه ای با آرتین بازی کنم. میز کوچک سفید رنگی گوشه ی هال و کنار تشک بود. آرتین روی صندلی مشغول بازی بود. من سمت راست آرتین نشسته بودم و سردار حبیبی سمت چپ او. به خواست آرتین، یکی از بازی های فکری را باز کردم. هر سه مشغول وصل کردن قطعات بازی فکری بودیم. سردار از راحتی آرتین با من، حدس زده بود اقوامشان باشم. گفتم: نه، اومدم برای ساخت مستند. ماشین های کوچک آرتین را روی میز گذاشتم. آرتین یکی یکی ماشین ها را به سردار نشان می داد و اسمشان را می گفت. -تو ماشین داری؟ سردار مثل پدربزرگی مهربان جواب داد: آره -ماشینت چیه؟ -دوست داری چی باشه؟ -بنز آرتین به من اشاره کرد و گفت: ولی این ماشین نداره. خواهر آرتین به جمع ما پیوست. بین من و آرتین نشست. آرتین سرگرم بازی بود که گفت اسمت چیه؟ -زهرا -مامان منم اسمش زهرا هست. تو هم مامانی؟ -آره مامانم -دوس ندارم اسمم آرتین باشه -پس چی صدات بزنم؟ -امیرعلی یادم آمد چند دقیقه پیش، عکس برادرزاده ام امیرعلی را نشانش داده بودم. -آرتین! چی دوس داری صدام کنی؟ -آبجی زهرا. پیش من میمونی؟ -دوس داری بمونم؟ -آره. من خیلی دوسِت دارم. چرا همه اسباب بازی میارن؟ تو با من بازی می کنی. برو خونتون لباس و ظرف هات رو بردار و بیا پیشم بمون. اگر لحظه ای رهایش می کردم مدام دنبالم می گشت. صدا می زد آبجی زهرا ، آبجی زهرا! یکی از خانم های آموزش و پرورش می خواست عکس دو نفری با آرتین بگیرد. از روی مبل تک نفره بلند شدم که جای من بنشیند و آرتین را در آغوش بگیرد اما آرتین چادرم را گرفته بود، از من جدا نمی شد. راضی شد با آن خانم عکس بیندازد ولی به شرطی که من هم کنارش باشم. روایتی از دیدار با خانواده شهیدان سرایه‌داران زهرا قوامی‌فر تاریخ را به حافظ‌هـ بسپارید: @hafezeh_shz