💠تاريخ زندگي امام_حسين(عليه‏السلام) دو چهره گوناگون را از آن حضرت به ما نشان مي‏دهد: ✅ چهره‏اي كه به هيچ وجه حاضر به تسليم، خضوع و رضا در برابر هيچ ظالمي نيست و با آن كه تمام قدرت‏هاي آن روز بر ضدّ كاروان او بسيج شده بودند و با آن كه مي‏دانست كه سفر به عراق به شهادت او و اصحابش منتهي مي‏شود و بعد از شهادتِ او خاندان گراميش به اسارت مي‏روند و حتي دخت گرامي اميرالمؤمنين، زينب_كبري(سلام‏ الله‏ عليهما) بايد طعم تلخ اسارت را بچشد و گردن حجت خدا، حضرت سجاد (عليه‏السلام) با غل و زنجير گران آزرده شود، در عين حال آن خطبه‏ هاي حماسي بين راه كربلا را خواند و در آن خطبه‏ ها همراه اظهار تبرّي از بيگانگان، فرمان قيام و دستور مبارزه را صادر كرد و فرمود: من قيام كرده‏ام تا راه جدّ و پدرم را بروم. گرچه در مدت نزديك به يك ربع‏قرنْ زمامداران اموي و مرواني مردم را به سيره ديگران انس و عادت داده بودند، امّا من فقط به سيره جد و پدرم عمل مي كنم. اين روحيه به قدري قوي است كه نه تنها خطبه‏ ها و خطابه‏ ها و نامه‏ هاي آن حضرت را حماسي مي‏گرداند، بلكه به مناجات و دعاهاي آن حضرت نيز رنگ حماسه مي‏دهد. و نه تنها خود بلكه هيچ يك از اهل بيت و اصحاب او حاضر نشدند كه حكومت جائرانه امويان را امضا كنند. اين نكته، مطلب مسلّم تاريخي است كه بر احدي مستور نمانده است. ✅چهره‏اي كه گويا جز انعطاف و مناجات چيز ديگري ندارد و دعاي_عرفه ‏را كه سراسر عرفان، عشق، شعف و اظهار تذلل در پيشگاه خداوند است انشا مي‏كند. اين اوج عرفان اوست كه به برادرش ابوالفضل العباس(عليه‏السلام) فرمود: شب عاشورا را مهلت بگير، خدا مي‏داند كه من نماز، مناجات، تلاوت قرآن، دعاي فراوان و استغفار را دوست دارم: «فهو يعْلم أنّى كنتُ قد اُحبّ الصلاة له وتلاوة كتابه وكثرة الدّعاء والاسْتغفار». عارف واقعي دوست نماز است و چشم او با نماز و دعا و زمزمه و مناجات روشن مي‏شود. در اين بخش نيز نه تنها سالار شهيدان بلكه همه اصحاب باوفاي او چنين بودند: «لهم دوىّ كدوىّ النحل»؛ آن گروه مثل زنبورهاي عسل زمزمه داشتند. البته هر كسي رتبه خاص خودش را دارد. حضرت آيت الله جوادی آملی مدظله العالی 📚حماسه و عرفان، صفحه 230,231

💠 خانم بهشتی بیدار شو فرزند آیت الله سید عبدالحسین #دستغیب، می‌گوید: « ایشان هیچ گاه برای بیدار کردن بچه‌ها برای #نماز_صبح یا کار دیگر، سرزده به اتاق آنها وارد نمی شد، بلکه در می‌زد و آنها را صدا می‌کرد». مائده دستغیب، یکی از دختران ایشان نیز می‌گوید: « برای بیدار کردن من، مرا با این عنوان زیبا صدا می‌زد: « خانم بهشتی، خانم بهشتی، وقت نماز است، پاشو! ». ---------- 📚گلشن ابرار، ج۲، ص۸۷۸.

💢ثقه‌الاسلام تبریزی رو روز عاشورا به دار کشیدن؛ همزمان چندهزار نفر تو خیابون‌های تبریز داشتن قمه می‌زدن؛ اگر اون چندهزار نفر تیزی قمه‌شون رو به روس‌ها نشون می‌دادن هیچ وقت عالم مجاهد اعدام نمی‌شد اما گفتند عاشورا رو سیاسی نکن! 📍عزاداری سکولار هیچ خطری برای دشمن ندارد...

✅نماز خواندن ممنوع اما قمه زنی آزاد!!! یادداشتی در این زمینه👇 yon.ir/KoCUs

تنهایت نمی گذاریم یا بن الحسین علیه السلام #یا_بن_الحسین

💠برای دوام خدماتتان، مقصد را الهی کنید امام خمینی قدس سره: اگر بخواهید به اسلام و ملت خودتان خدمت بکنید، اگر بخواهید خدمت شما دوام داشته باشد، اگر بخواهید خدمت شما پیش خدای تبارک و تعالی اجر داشته باشد، مقصد را #مقصد_الهی کنید، برای خدا قدم بردارید، #مجاهده را برای خدا بکنید. پاسداری را برای خدا بکنید. شما زحمت خیلی می کشید، زحمت خیلی کشیدید، شما به اسلام حق دارید، لکن #جهاد کنید، #جهاد_نفس کنید. این شب زنده داری ها که الان مجاهدین ما دارند می کنند، در این دل های شب با خدای تبارک و تعالی #مناجات کنید، از خدا بخواهید که شما را توفیق بدهد و توفیق #شهادت بدهد، توفیق عزت بدهد، شهادت# عزت شماست. 📚 صحیفه نور جلد 5 صفحه 143 🆔 @hajfathi_ir

توهین بازیگر ایرانی به ساحت مقدس امام حسین علیه‌السلام را به حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف و همه شیفتگان امام حسین علیه السلام را تسلیت و تعزیت عرض می کنم. از عموم محبان امام حسین علیه السلام خواهانم با طرح شکایت به دادستان محترم ، روند قانونی پیگیری این توهین را مطالبه نمایند. محمد علی فتحی #از_ماست_که_بر_ماست #دروغ_دختر_آبی #صبا_کمالی #بازیگر_هتاک

💠 #تکریم فرزندان درباره عالم بزرگوار، #میرزای_شیرازی نقل کرده اند: ▫️ هرگز فرزندانش را و حتی بچه‌های کوچک را صدا نمی زد، مگر اینکه پیش یا پس از اسم آنها، #آقا یا #خانم را می‌افزود. ▫️هنگامی که فرزندانش به اتاق ایشان وارد می‌شدند، به احترام آنان از جای خود بلند می‌شد یا می‌ایستاد، حتی در برخورد با فرزند هفت و هشت ساله اش این گونه رفتار می‌کرد. ---------- 📚سیدمحمود مدنی، دیدار با ابرار، (میرزای شیرازی؛ احیاگر قدرت فتوا)، قم، سازمان تبلیغات اسلامی، ۱۳۷۱، چ ۱، ش۷، ص۱۲۸.