سلام علیکم ورحمة الله البته خود آیه دلالت دارد که چهارگروه اهل سقرند اولین آنها بی نمازها هستند هرچند روایت فراوانی داریم که کسی نمازنخواند( من ترک الصلاة برکعة فقد كفر بالله) البته کفرباطنی مرکز توجه وهسته اصلی به توحید واعتقاد و باور به باری تعالی ،درنماز دیده می‌شود البته روایات کثیره، کمکمان میکند که ما ازاین آیه بهتر بتوانیم استفاده کنیم وآن اینکه خداوند به جهت اهمیت موضوع، نام اولین گروه ازاهل سقر را بی نمازی دانسته کسی که نمازنخواند هیچ عمل خیری ازاو قبول نمی شود و رد خواهدشد البته درروایات دارد اولین حساب روزقیامت نماز است اگر قبول شد بقیه اعمال قبول واگر نماز قبول نشد بقیه اعمال رد خواهد شدحالا دقت کنیم می بینیم ، گاهی اوقات‌‌نمازی خوانده‌ می‌شود ازنظر رساله مراجع‌صحیح است ولی قبول نیست‌بدلایل مختلفه اینجا نمازخوانده شده ی قبول نشده را (نه تارک الصلاه) روایت میفرماید دیگر کارهای خیر، قبولی آن بستگی به قبولی نمازی‌داردکه لاجرم باید این نماز به طور صحیح انجام‌وخوانده شود ( البته عرض کنم قبولی نمازمراتب دارد اگر کسی به اندازه یک تکبیر حضور قلب داشته باشد به همان اندازه قبول است ) حالا سخنم این است پس به طریق ‌اولی‌کسی‌که نماز رانخواند به طور مطلق کارهای خیر او درقیامت به حساب نمی آید به قول امروزی‌‌هاسیم‌برق‌‌به‌منبع‌برق‌وصل‌نیست‌‌ ولذا‌کارایی‌ندارد‌ودرتاریکی‌هست‌ بعنوان نمونه مانند این روایت    فلاح السائل  ,  جلد۱  ,  صفحه۱۲۷  حدیث ۳۴۸۸۲۵    پيامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) وَ رَوَى اِبْنُ بَابَوَيْهِ أَيْضاً فِي كِتَابِ مَنْ لاَ يَحْضُرُهُ اَلْفَقِيهُ بِإِسْنَادِهِ إِلَى اَلنَّبِيِّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ قَالَ: أَوَّلُ مَا يُحَاسَبُ اَلْعَبْدُ اَلصَّلاَةُ فَإِنْ قُبِلَتْ قُبِلَ مَا سِوَاهَا وَ إِنْ رُدَّتْ رُدَّ مَا سِوَاهَا ملتمس دعا/حاجی‌زاده

«مباهله» یعنی از قید و بند چیزی رها شدن! پیامبرخدا برای دعوت‌ مردم به اسلام، به مناطق مختلف، نامه نوشتند! یکی از این نامه‌ها، به مسیحیانی رسید که اهل منطقه ‌ی نجران بودند! مردم نجران، حاضر به پذیرش اسلام نشدند. بعد از آن که رسول‌خدا با آنان صحبت کرد و حاضر به پذیرش نشدند، از طرف خدا، آیه ی مباهله بر حضرت نبی نازل شد! فراموش نکنیم که «مباهله» در آیین مسیحیان و آن زمان، امر رایجی بوده! «مباهله»، یعنی افرادی که درباره‌ی مسئله‌ی مهم مذهبی گفت‌وگو دارند، در یک‌جا جمع شده... و از خدا بخواهند که دروغگو را رسوا ساخته و مجازات کند. روز مباهله، از راه رسید! پیامبر، دست در دستان حسنین، همراه با امیرالمؤمنین و بانو فاطمه‌ زهرا(سلام‌الله‌علیها) راهی شدند! بزرگان نجران و همراهان ‌شان، با دیدن این پنج‌ نفر، ترسیده و گفتند: «اگر محمد بر حق نبود، پیشنهاد مباهله نمی‌‌داد!» یکی از بزرگان‌‌شان گفت: «اگر این‌‌ها دعا کنند، همه‌مان هلاک شده و یک نصرانی هم زنده نخواهد ماند»! سرانجام، مسیحیان نجران، از مباهله گذشته و مصالحه کردند! قرار شد هرسال، دوهزار حلّه(ابریشم) داده که ارزش قیمت هرکدام چهل درهم باشد و اگر جنگی اتفاق بیفتد، سی زره، سی نیزه و سی اسب، عاریه دهند. در این روز، جبرییل نازل و آیه ‌ی تطهیر را خواند: «همانا خداوند اراده فرمود تا شما اهل ‌بیت را از هر ناپاکی برطرف کرده و پاکِ‌پاک نماید» مباهله، بار دیگر به حقانیت اسلام و وجود مبارک اهل‌بیت(علیهم‌السلام) نوری دیگر بخشید و حجت را بر همه‌، تمام کرد! «طبق آیه‌ی مباهله، خدای مهربان، حضرت امیر(علیه‌السّلام) را نَفس، جان و همراه و یار همیشگی رسول خدا معرفی کرده و ما به این می بالیم که شیعه‌ایم و در سایه‌سار محبت علوی نفس می‌کشیم!... http://eitaa.com/hajizadeh1 🆔کانال‌رسمی‌محمدصادق‌حاجی‌زاده

✍ از ابن عباس نقل شده است: «مَا نَزَلَ القُرآن 🌹یَا أیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا🌹 إلّا عَلیٌّ سَیِّدُها وَ شَریفُها وَ أمیرُها وَ مَا أحَدٍ مِنْ أصحَابِ رَسُولِ اللَّهِ إلّا قَد عَاتَبَهُ اللَّهُ فِی القُرآنِ مَا خَلَا عَلیّ بن أبی طَالِبٍ فَاِنَّهُ لَمْ یُعَاتَبَهُ بِشَیْئٍ . . . مَا نَزَلَ فی أحَدٍ مِنْ کِتابِ اللَّهِ مَا نَزَلَ فی عَلیٍّ . . . نَزَلَتْ فی عَلیٍّ ثَلاثُ مِأةَ آیَةً» ✅ در قرآن مجید، خطاب 🌷یَا أیُّهَا الّذینَ آمَنُوا🌷 در هیچ آیه ای نازل نشده، مگر اینکه #علی_عَلَیهِ_السَّلام سیّد و شریف و أمیر و مصداق أتَمّ و أکمَل آن است و أحدی از اصحاب رسول خدا صلّی‌اللّهُ‌ عَلیهِ‌وَ آلِهِ ‌وَ‌ سَلّم نیست، مگر اینکه خداوند در قرآن به او عِتاب کرده است، جز علیّ بن أبیطالِب که خدا هرگز در چیزی به او عتاب نکرد . . . در کتاب خدا آنچه درباره علی عَلَیهِ السَّلام نازل شده (از فضایل و مدایح) درباره هیچ کس نازل نشده است . . . سی صد آیه قرآن مجید، درباره علی عَلَیهِ السَّلام نازل شده است. 📚 مختصر تاریخ دمشق، ج 18، ص 11 🌹🌹🌹🌹🌹 http://eitaa.com/hajizadeh1 🆔کانال‌رسمی‌محمدصادق‌حاجی‌زاده

بخش دوم وَ اعْلَمُوا عِبَادَ اللّهِ‌ أَنَّ‌ الْمُتَّقِينَ‌ ذَهَبُوا بِعَاجِلِ‌ الدُّنْيَا وَ آجِلِ‌ الْآخِرَةِ‌، فَشَارَكُوا أَهْلَ‌ الدُّنْيَا فِي دُنْيَاهُمْ‌، وَ لَمْ‌ يُشَارِكُوا أَهْلَ‌ الدُّنْيَا فِي آخِرَتِهِمْ‌؛ سَكَنُوا الدُّنْيَا بِأَفْضَلِ‌ مَا سُكِنَتْ‌، وَ أَكَلُوهَا بِأَفْضَلِ‌ مَا أُكِلَتْ‌، فَحَظُوا مِنَ‌ الدُّنْيَا بِمَا حَظِيَ‌ بِهِ‌ الْمُتْرَفُونَ‌، وَ أَخَذُوا مِنْهَا مَا أَخَذَهُ‌ الْجَبَابِرَةُ‌ الْمُتَكَبِّرُونَ‌؛ ثُمَّ‌ انْقَلَبُوا عَنْهَا بِالزَّادِ الْمُبَلِّغِ‌؛ وَ الْمَتْجَرِ الرَّابِحِ‌ أَصَابُوا لَذَّةَ‌ زُهْدِ الدُّنْيَا فِي دُنْيَاهُمْ‌، وَ تَيَقَّنُوا أَنَّهُمْ‌ جِيرَانُ‌ اللّهِ‌ غَداً فِي آخِرَتِهِمْ‌. لَا تُرَدُّ لَهُمْ‌ دَعْوَةٌ‌، وَ لَا يَنْقُصُ‌ لَهُمْ‌ نَصِيبٌ‌ مِنْ‌ لَذَّةٍ‌. ترجمه بدانيد اى بندگان خدا كه پرهيزكاران هم از دنياى زودگذر بهره گرفتند و هم از سراى آخرت، با اهل دنيا در دنيايشان شركت جستند در حالى كه با اهل دنيا در آخرت (تاريك) آنها شركت نكردند آنها در دنيا بهترين مسكن (مسكن‌هاى ساده و دور از تكلف و زرق و برق) را برگزيدند و بهترين خوراك‌ها (خوراك ساده و حلال و مورد نياز) را تناول كردند و همان لذتى را كه متنعمان از دنيا بردند، نصيبشان شد و آنچه را جباران مستكبر از آن بهره گرفتند، بهرۀ آنان گشت (زيرا زندگى سادۀ اينها لذت‌بخش‌تر از زندگى پر زرق و برق آنان بود) سپس آنها (پرهيزكاران) از اين جهان با زاد و توشۀ كافى و تجارتى پر سود، به سوى سفر آخرت رفتند. از لذت زهد در دنيا بهره‌مند شدند و يقين كردند كه در آخرت همسايگان خدايند، در سرايى كه هر چه تقاضا كنند اجابت مى‌شود و هيچ گونه لذتى از آنها دريغ نخواهد شد.

شرح و تفسير ساده زيست‌ها هم دنيا را دارند و هم آخرت را امام عليه السلام در اين بخش از نامۀ خود بحث جامعى دربارۀ صفات پرهيزكاران و افتخارات و امتيازات آنها دارد تا درسى براى محمد بن ابى‌بكر و ساير مردم مصر باشد. نخست مى‌فرمايد:«بدانيد اى بندگان خدا كه پرهيزكاران هم از دنياى زودگذر بهره گرفتند و هم از سراى آخرت، با اهل دنيا در دنيايشان شركت جستند در حالى كه با اهل دنيا در آخرت (تاريك) آنها شركت نكردند»؛ (وَ اعْلَمُوا عِبَادَ اللّهِ‌ أَنَّ‌ الْمُتَّقِينَ‌ ذَهَبُوا بِعَاجِلِ‌ الدُّنْيَا وَ آجِلِ‌ الْآخِرَةِ‌، فَشَارَكُوا أَهْلَ‌ الدُّنْيَا فِي دُنْيَاهُمْ‌، وَ لَمْ‌ يُشَارِكُوا أَهْلَ‌ الدُّنْيَا فِي آخِرَتِهِمْ‌). آن گاه امام عليه السلام به شرح اين معنا پرداخته و مى‌فرمايد:«آنها در دنيا بهترين مسكن (مسكن‌هاى ساده و دور از تكلف و زرق و برق) را برگزيدند و بهترين خوراك‌ها (خوراك ساده و حلال و مورد نياز) را تناول كردند و همان لذتى را كه متنعمان از دنيا بردند، نصيبشان شد و آنچه را جباران مستكبر از آن بهره گرفتند، بهرۀ آنان گشت (زندگى سادۀ آنها لذت‌بخش‌تر از زندگى پر زرق و برق جباران بود)»؛ (سَكَنُوا الدُّنْيَا بِأَفْضَلِ‌ مَا سُكِنَتْ‌، وَ أَكَلُوهَا بِأَفْضَلِ‌ مَا أُكِلَتْ‌، فَحَظُوا مِنَ‌ الدُّنْيَا بِمَا حَظِيَ‌ بِهِ‌ الْمُتْرَفُونَ‌ ،وَ أَخَذُوا مِنْهَا مَا أَخَذَهُ‌ الْجَبَابِرَةُ‌ الْمُتَكَبِّرُونَ‌). مفهوم اين سخن آن نيست كه پرهيزكاران زهد پيشه، مانند اهل دنيا سفره‌هاى رنگين و كاخ‌هاى زيبا و لباس‌هاى زربفت براى خود تهيّه مى‌بينند بلكه منظور اين است كه آنها از آن زندگى سادۀ خود به همان اندازه لذت مى‌برند كه متنعمان، لذت مى‌برند؛ زيرا از يك سو به اندازۀ نياز تهيه مى‌كنند و انسان نيازمند هنگامى كه به مقصود خود برسد بسيار لذت مى‌برد همچون انسان گرسنه‌اى كه به غذاى ساده‌اى دست يابد و از سوى ديگر چون مى‌دانند حلال است و رضاى خدا در آن است و عقاب اخروى ندارد، با روحى آرام و فكرى راحت و قلبى مطمئن از اين مواهب ساده بهره مى‌گيرند. بسيارند كسانى كه در يك خانۀ ساده و كوچك با وسايلى محدود و غذا و لباسى كم‌ارزش زندگى مى‌كنند؛ ولى بر اثر روحيات عالى، از زندگى خود كاملا راضى هستند و آرامش بى‌نظيرى احساس مى‌كنند و خود را بسيار خوشبخت مى‌بينند در حالى كه اكثر ثروتمندان كه در كاخ‌هاى مجلل و با بهترين وسايل زندگى و سفره‌هاى بسيار رنگين روزگار مى‌گذرانند، گرفتار پريشانى خاطر، اضطراب و گاه افسردگى و بيمارى روانى هستند. تجربۀ اين موضوع واقعيّت گفتار مولا على عليه السلام را در جمله‌هاى بالا كاملا روشن مى‌سازد. اضافه بر اينها، پرهيزكاران چون زندگى كاملا ساده‌اى دارند به هنگام ترك دنيا حسرتى بر دل آنها نمى‌ماند؛ ولى جباران متكبّر و مترَف با آن زندگى زيبا و پر زرق و برق به هنگام جدايى از دنيا بالاترين حسرت را دارند به خصوص اينكه اگر اعتقادى به آخرت داشته باشند مى‌دانند وزر و وبال اين همه ثروت‌ها به گردن آنها خواهد بود. اين بدر مى‌رود از باغ به صد حسرت و داغ وان چه دارد كه به حسرت بگذارد آن را آن گاه امام عليه السلام در ادامۀ اين سخن مى‌فرمايد:«سپس آنها (پرهيزكاران) از اين جهان با زاد و توشۀ كافى و تجارتى پر سود، به سوى سفر آخرت رفتند. از لذت زهد در دنيا بهره‌مند شدند و يقين كردند كه در آخرت همسايگان خدايند در سرايى كه هرچه تقاضا كنند اجابت مى‌شود و هيچ گونه لذتى از آنها دريغ نخواهد شد»؛ (ثُمَّ‌ انْقَلَبُوا عَنْهَا بِالزَّادِ الْمُبَلِّغِ‌ ،وَالْمَتْجَرِ الرَّابِحِ‌ أَصَابُوا لَذَّةَ‌ زُهْدِ الدُّنْيَا فِي دُنْيَاهُمْ‌، وَ تَيَقَّنُوا أَنَّهُمْ‌ جِيرَانُ‌ اللّهِ‌ غَداً فِي آخِرَتِهِمْ‌، لَا تُرَدُّ لَهُمْ‌ دَعْوَةٌ‌، وَ لَا يَنْقُصُ‌ لَهُمْ‌ نَصِيبٌ‌ مِنْ‌ لَذَّةٍ‌). جملۀ« لَا تُرَدُّ لَهُمْ‌ دَعْوَةٌ‌ »اشاره به آيۀ شريفۀ« لَهُمْ‌ فِيها فاكِهَةٌ‌ وَ لَهُمْ‌ ما يَدَّعُونَ‌» ؛براى آنها در بهشت ميوۀ بسيار لذّت‌بخشى است، و هر چه بخواهند در اختيارشان خواهد بود» و جملۀ« وَ لَا يَنْقُصُ‌ لَهُمْ‌ نَصِيبٌ‌ مِنْ‌ لَذَّةٍ‌ »اشاره است به آيۀ شريفۀ« وَ لَكُمْ‌ فِيها ما تَشْتَهِي أَنْفُسُكُمْ‌ وَ لَكُمْ‌ فِيها ما تَدَّعُونَ‌» ؛و براى شما هر چه دلتان بخواهد در بهشت فراهم است و هر چه طلب كنيد به شما داده مى‌شود». بعضى از شارحان و مترجمان نهج‌البلاغه جملۀ« لَا تُرَدُّ لَهُمْ‌ دَعْوَةٌ‌ وَ لَا يَنْقُصُ‌ لَهُمْ‌ نَصِيبٌ‌ مِنْ‌ لَذَّةٍ‌ »را ناظر به حال متقيان در دنيا دانسته‌اند كه دعاهاى آنها بر اثر ايمان و حسن يقين و عمل مستجاب مى‌شود و هيچ يك از لذات دنيا از آنها دريغ نخواهد شد؛ ولى اين تفسير صحيح به نظر نمى‌رسد، زيرا اين جمله دنبال جمله‌اى است كه دربارۀ آخرت سخن مى‌گويد و آنچه دربارۀ حال متقيان در دنيا بود در جمله‌هاى قبل آمده است و همان گونه

كه در بالا گفتيم اين دو جمله اشاره به آياتى از قرآن مجيد است كه ذكر شد.

این پست هر شب تکرار می شود یک فاتحه و توحید ، نثار ارواح مقدس امام حسن عسکری (علیه السلام) و حضرت نرجس (سلام الله علیها) ، پدر و مادر گرامی امام عصر (ارواحنا فداه) ای مولای ما ، ای امام ما ، یا بقیه الله فی ارضه به رسم ادب ، برای پدر و مادر بزرگوارتان ، هدیه ای فرستادیم ، شما هم ما را به هدیه ای مهمان کن ، همانا خدا صدقه دهندگان را دوست دارد

مباهله یعنی: احتیاط! دلت را به خدا بسپار... دستت را از دست پنج‌تن «علیهم‌السلام» رها مکن! وگرنه گُم می‌شوی!

کسی كه نماز شب خوانده است؛ در دنيا در کار خود موفّق می‌شود و در قيامت، نورانيّت و درخشندگی خيره‌‌كننده‌ای پيدا می‌كند.او در صف محشر جلو می‌رود تا به صف انبياء می‌رسد و آنجا مقام محمود است،‌ در چنان موقعيّتی اهل محشر به او غبطه می‌خورند. نماز شب، نعمتی است از جانب خدای سبحان که عزّت‌ و ابهّت نمازگزار را نزد مردم افزایش می‌دهد. برخی تصوّر می‌کنند نعم‌ الهی منحصر در مادّیات است، در صورتی که از نعمت‌های اصلی و مهمِّ خداوند که محبوب اولیای الهی است، می‌توان به‌ کسب توفیق نماز شب اشاره کرد. پيامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: دو رکعت نماز در شب پیش من از دنیا و آنچه در آن است محبوبتر است. 📚 وسائل الشّيعة، ج۸، ص۱۵۶

سحرگاه روز #مباهله #حرم_مطهر_عسگریین اساتید وطلاب مدرسه صدربابل سامرا، بارگاه ملکوتی امامین عسکریین علیهما السلام ۲ تیر ماه ۱۴۰۱