لرز میگیرم به خودم میام و میبینم با بچه های کلاس نشستیم دور هم و از دغدغه هامون میگیم همه نگرانیم همه ذوق داریم ایده هست ..خلاقیت هست...نیرو هست.. ولی به نبودن امکانات فکر میکنیم به اینکه چقدر دست و بالمون بسته است اما تو جمع یک روحی حاکمه که دنبال یک چیز بزرگه هنوز ترم یک تموم نشده و ما هر روز تشنه تریم و نمیخوایم به وضعیت فعلی قناعت کنیم کلی نقد داریم و پر از خلأ موندیم اما مهم اینه همه مون میخوایم بلند شیم و استارت رو بزنیم حتی اگه اون قدم اول خیلیی کوچیک باشه مثل یک لیوان چای موکب

مدت ها بود میخواستم یا بوک مارک بخرم یا یکی خودم درست کنم و حالا بابت این خوشحالم

یک کمی حرف بزن علی نمیره حرف رفتن نزن علی میمیره

جوری که این فاطمیه گذشت:

هیچوقت نتونسم به زیبایی پاییز پی ببرم اما امسال فرق میکنه گفتم که انگار این پاییز غمگین و عصبی نیستم حالا این رنگ و آب رو بلخره درک میکنم و میتونم ازش لذت ببرم

شاید با تهران هم آشتی کنم

عجبا دارم لذت میبرم😔😂

🍂پاییز🍁

اینکه باید به دوستم کمک کنم واسه شوهرش خرید کنه عجیبه

چرا اون موقعی که من دهم بودم این کتاب کار ها نبود😬