کاش می‌تونستم همه چیزو بهش بگم..

واسه کسی مهم نبود چی به من میگذره..

کم دوست داشتن را بلد نیستم، تمامِ زخم‌های من، از دوست‌ داشتن‌هایِ زیاد است .

چرا آدم ها در یاد من زندگی میکنند و من در یاد هیچکس نیستم؟

: )

هوایِ سرد تنهایی فقط یک کوچ میخواهد مرا از این همه سرما ببر قشلاقِ آغوشت ..

ما واقعا هنر کرده‌بودیم! ما هنر کرده‌بودیم که با وجود زخم‌های بسیارمان، هنوز مهربان بودیم. ما هنر کرده‌بودیم که با وجود تمام دلخوری‌ها و رنج‌هایی که در ما اقامت داشت، همچنان لبخند می‌زدیم و دلمان نمی‌آمد کسی را برنجانیم و بانیِ شکستنِ هیچ دلی باشیم.. ما هنر کرده‌بودیم که خودمان بغض داشتیم و برای شادی و موفقیت دیگران دعا می‌کردیم . می‌خندیدیم و می‌بخشیدیم و کاری به کار هیچ‌کس نداشتیم ..

آغوش وا کن! حرف‌هایم گفتنی نیست ..

امشب جایِ همه غَم بغلم کرده ..

_

رها کن .. مگر ندیدی هرکه اهمیت می‌داد غمگین تر بود؟

: )