تاریخ
روز چهارشنبه آخر ماه محرم بود،یکی از غلامان ایوب علیه السلام آمد و گفت: جماعتی از اشرار،غلامان تو را کشتند، و گاوها را که به آنها سپرده بودی به غارت بردند
هنوز سخن او تمام نشده بود که غلام دیگر رسید و گفت: ای ایوب آتش عظیم از آسمان فرود آمد و همان دم همه چوپانان و گوسفندان تو را سوزانید،در این گفتگو بودند که غلام سومی آمد و گفت:گروهی از سواران کلدانی و سرداران پادشاهان بابل آمدند و ساربانان را کشتند و شترانت را به یغما بردند
در این هنگام مردی گریبان چاک زده،خاک بر سر می‌ریخت و با شتاب نزد ایوب علیه السلام آمد و گفت:«ای ایوب فرزندانت به خوردن غذا مشغول بودند، ناگهان سقف بر سر آنها فرود آمد و همه مردند
حضرت ایوب همه این اخبار را شنید، ولی با کمال مقاومت،صبر و تحمل کرد، حتی ابروانش را خم ننمود، سر به سجده نهاد و عرض کرد:
«ای خدا! ای آفریننده شب و روز،برهنه به دنیا آمدم و برهنه به سوی تو می‌آیم، پروردگارا تو به من دادی و تو از من باز پس گرفتی. بنابراین به هر چه تو بخواهی خشنودم»
ایوب علیه السلام به درد پا مبتلا شد، ساق پایش زخم گردید، به بیماری بسیار سختی دچار گردید که قدرت حرکت نداشت، هفت یا هفده سال با این وضع گذراند و همواره به شکر خدا مشغول بود
او چهار همسر داشت که فقط یکی از آنها به نام «رُحْمه» وفادار باقی ماند
رنج و بیماری او هم چنان ادامه یافت و هفت سال و هفت ماه از آن گذشت، ولی حضرت ایوب،با صبر و مقاومت و شکر،هم چنان آن روزهای پر از رنج را گذراند؛ و اصلاً نه در قلب و نه در زبان و نه در نهان و نه آشکارا، اظهار نارضایتی نکرد
#امان_از_دل_زینب
#نسخ
@Hasanbahraminejadkhat
