#انشا با موضوع: 🌼 پیام آیه ۳۱ سوره اعراف و نقش ما در عمل به آن 🌼 آیه‌ی ۳۱ سوره اعراف می‌فرماید: «بخورید و بیاشامید ولی اسراف نکنید، که خدا اسراف کنندگان را دوست نمی‌دارد.» این آیه کوتاه، اما عمیق، پیام‌هایی گرانبها درباره مصرف بهینه و احترام به نعمات خداوند به ما می‌آموزد. در زندگی امروز که منابع طبیعی به سرعت در حال کاهش است و بسیاری از انسان‌ها با مشکلات اقتصادی و گرسنگی مواجه‌اند، اجرای این پیام به یک ضرورت علمی، اخلاقی و اجتماعی تبدیل شده است. اولین پیام این آیه، توصیه به میانه‌روی است؛ یعنی بهره‌برداری معقول و متعادل از نعمات خداوند، بدون افراط و تفریط. خوردن و نوشیدن ضرورت زندگی ماست، اما اسراف و هدر دادن این نعمت‌ها نه تنها خودخواهی و نادانی است، بلکه نعمت‌ها را به آلودگی و بی‌ثمری تبدیل می‌کند. اسراف می‌تواند آسیب‌های فراوانی بر محیط زیست، اقتصاد خانواده و جامعه وارد کند. برای عملی شدن این پیام ارزشمند در زندگی فردی، باید از همین امروز مراقب مصرف خود باشیم. ساده‌ترین کار این است که بیش از نیاز واقعی، غذا یا نوشیدنی مصرف نکنیم، پسماندها را کاهش دهیم و با دقت در خرید و استفاده از منابع، سهم خود را در حفظ زمین ادا کنیم. درست مانند گلی که اگر کمی آب اضافه یا کم بگیرد، پژمرده می‌شود؛ نعمت‌ها هم به توجه و تعادل نیاز دارند. در عرصه‌ی اجتماعی، ما به فرهنگ‌سازی نیازمندیم. آموزش و آگاهی‌دادن درباره مضرات اسراف و فواید صرفه‌جویی، به خانواده‌ها و جامعه کمک می‌کند تا به سمت مصرف مسؤولانه حرکت کنند. همچنین، حمایت از قوانین و سیاست‌هایی که استفاده بهینه از منابع را تشویق می‌کند، گامی مؤثر در حفظ کره زمین و سرمایه‌های طبیعی است. این آیه در واقع اهمیت توجه به عدالت اجتماعی را نیز یادآوری می‌کند؛ وقتی ما اسراف می‌کنیم، بخشی از آن منابع از دیگرانی که محتاج‌ترند، گرفته می‌شود. بنابراین، عمل به این فرمان الهی نه فقط کار فردی، که وظیفه‌ای جمعی در جهت همبستگی و مهربانی بین انسان‌ها است. وظیفه ما است که با یادگیری و عمل به آموزه‌های قرآنی، چرخه مصرف را به گونه‌ای تنظیم کنیم که اسراف حذف شود و رفاه واقعی برای همه فراهم گردد. در پایان، بهتر است به سخن بزرگی توجه کنیم که می‌گوید: «بزرگی انسان در میزان استفاده‌اش از نعمت‌هاست، نه در مقدار داشتن آنها.» با این نگاه، زندگی ما سرشار از آگاهی و احترام به نعمات خواهد شد و محیط زیست و جامعه نیز روز به روز بهتر و پایدارتر خواهند شد.

#انشا با موضوع: 🌼 بهترین دوست من کتاب است 🌼 از نظر من بهترین دوست هر انسانی، کتاب است؛ همراه همیشگی که هیچ‌گاه خسته نمی‌شود، هیچ وقت قضاوت نمی‌کند و همیشه آماده شنیدن و پاسخ دادن به نیازهای ذهنی و روحی ماست. کتاب درهای بی‌کرانی از دانایی و تجربه‌های ارزشمند را به روی ما باز می‌کند و به ما فرصتی می‌دهد تا به دنیای ناشناخته‌ها سفر کنیم، بدون این که گامی از محل خود برداریم. کتاب، آموزگار آرام و صبور است که در هر صفحه‌اش پر از حکمت نهفته است. هنگامی که دلمان گرفته یا در برابر مشکلات زندگی سردرگم می‌شویم، کتاب به مانند دوستی مهربان، راهنمایی می‌کند و دل ما را آرام می‌سازد. با خواندن کتاب، ذهن ما رنگارنگ و روحمان غنی می‌شود. حتی وقتی احساس تنهایی کنیم، کتاب کنارمان است و ما را با داستان‌ها و روایت‌های خود همراه می‌کند. یکی از زیبایی‌های کتاب این است که بهترین خاطرات را با ما می‌سازد؛ از اولین صفحه‌ای که خواندیم تا آخرین جمله‌ای که با خود مرور می‌کنیم. کتاب، بخشی از زندگی ما می‌شود و هر بار که به سراغش می‌رویم، چیز تازه‌ای به ما می‌آموزد. حکیمانه گفته‌اند: «هر کتاب دری است به سوی جهان‌های تازه.» این جمله به خوبی نشان می‌دهد که کتاب چقدر می‌تواند زندگی ما را دگرگون کند. کتاب همچنین بهترین دوست در مسیر یادگیری است. هرچه بیشتر بخوانیم، دانش و آگاهی ما افزون‌تر می‌شود. این دانش، چراغ راهی است که در تاریکی راه را برایمان روشن می‌کند. درباره تاریخ، فرهنگ، هنر و حتی علم، هر موضوعی که بخواهیم بدانیم با کتاب می‌توانیم کشف کنیم. بزرگ‌ترین سرمایه دنیا، علم و دانش است و کتاب، قفل این گنجینه را باز می‌کند. هر کتاب مانند یک معلم خصوصی است که در هر گوشه‌ی جهان می‌توان از آن بهره برد. این دوستی همیشه در دسترس است؛ نه مانند دوست‌های انسانی که ممکن است گاهی از ما دور شوند یا دلگیر شوند. کتاب هیچ‌گاه از ما ناراحت نمی‌شود و صداقت بی‌کران دارد. خواندن کتاب، ذهن را بیدار می‌کند، خلاقیت را پرورش می‌دهد و افق‌های تازه در برابر دیدگان ما می‌گشاید. پروردگار حکیم در قرآن فرموده است: «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ» (بخوان به نام پروردگارت که آفرید). این آیه نشان‌دهنده اهمیت خواندن و دانش‌آموزی است و ما را به سوی کتاب و کتابخوانی تشویق می‌کند. پس می‌توانم با اطمینان بگویم که هیچ دوستی بهتر از کتاب نیست. کتاب، همراهی است که در همه حال با ماست؛ چه در شادی‌ها و چه در غم‌ها، چه در سختی‌ها و چه در لحظات آرامش. بهترین دوست، کتاب است چون دنیایی بزرگ در قالبی کوچک در اختیار ما می‌گذارد و الهام‌بخش زندگی ماست. اگر دوستان واقعی بخواهیم، بی‌تردید باید به کتاب دل ببندیم و هر روز با خواندن آن، دوستی خود را باز هم عمیق‌تر کنیم.

#انشا با موضوع: 🌼 شنیدن صدای در تاریکی شب 🌼 وقتی شب فرا می‌رسد و تاریکی همه جا را می‌پوشاند، هر صدایی در سکوت آن بیشتر به گوش می‌رسد و دل را آشفته می‌کند. صدای در باز یا بسته شدنش، در دل تاریکی شب، حالت خاصی دارد که گاهی ترسناک و گاهی پر از انتظار است. شنیدن صدای در در آن لحظات، دنیایی از احساسات را بیدار می‌کند؛ از کنجکاوی تا اضطراب و شاید هم امید. شب‌ها، وقتی همه خوابند و دنیا به خواب فرو رفته است، احساس تنهایی گاهی سنگین‌تر می‌شود. در آن محیط ساکت و تاریک، هر صدایی چند برابر بلند به نظر می‌رسد. صدای در که ناگهان شکسته می‌شود، ممکن است شوربختی یا خوش‌آمدی باشد؛ اما هرچه باشد، قطعاً قلب را از جای خود می‌کشد و به هوش می‌آورد. این صدا مثل معمایی است که نمی‌دانیم پشت آن چه راز پنهان شده است. گاهی این صدا می‌تواند یادآور آمدن کسی باشد که به دیدار ما آمده تا آرامش را دوباره به دل‌مان ببخشد. شنیدن صدای در در تاریکی شب، گاهی نویدبخش خبری تازه یا اتفاقی مهم است که زندگی را دگرگون می‌کند. اما در بعضی لحظات، همین صدا ممکن است نشانه خطر یا ترسی باشد که می‌خواهد ما را آگاه سازد و حواس‌مان را جمع کند. در حقیقت، این صدا نمادی از ورود غیرمنتظره به مرحله‌ای جدید است؛ اتفاقی که هر کسی نمی‌داند چه خواهد بود. چه بسا آن صدا، فرصتی باشد تا انسان از حالت یکنواختی و سکون رهایی یابد و در برابر واقعیتی تازه قرار گیرد. شاید همین واقعه کوچک، شروعی برای دگرگونی‌هایی در زندگی‌مان باشد که در تاریکی شب، نمی‌شد آنها را پیش‌بینی کرد. این حالت را می‌توان به بیانی دیگر در ضرب‌المثل معروف دید که می‌گوید: «هر دری که بسته می‌شود، دری دیگر باز می‌شود.» صدای در همان باز شدن درِ تازه است که ما را به سوی تجربه‌ای نو دعوت می‌کند. پس به جای ترسیدن از آن، باید با قلبی آماده و چشمی باز، آنرا بپذیریم و به استقبالش برویم. تاریکی شب در کنار صدای در، ما را وا می‌دارد تا به درون خود رجوع کنیم و در سکوت شبانه، صدای درونمان را بهتر بشنویم. شاید آن صدای درِ گشوده، همان فرصتی باشد که باید به آن پاسخ دهیم و مسیر تازه‌ای پیش‌رویمان قرار گیرد. به قول حافظ: «دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند / گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند.» آن صدای در شاید نغمه‌ای باشد که ما را به جهانی دیگر می‌خواند؛ جهانی سرشار از امید و روشنایی. پس با شنیدن صدای در در تاریکی شب، نهراسیم و منتظر فرصت‌های تازه باشیم که زندگی همیشه در حرکت و تحول دارد.

# آداب نوشتن انشا یک انشای خوب معمولاً از سه بخش اصلی تشکیل می‌شود: 1. مقدمه: شروعی برای موضوع که توجه خواننده را جلب می‌کند و فضای کلی انشا را مشخص می‌کند. 2. بدنه یا بخش میانی: جایی که موضوع را با جزئیات توضیح می‌دهیم، دیدگاه‌ها، مثال‌ها و استدلال‌ها آورده می‌شود. این بخش معمولاً شامل چند پاراگراف جداگانه است که هر کدام یک ایده یا نکته اصلی را مطرح می‌کند. 3. نتیجه‌گیری یا پایان: جمع‌بندی موضوع و ارائه نکته نهایی یا پیام انشا که تأثیری ماندگار بر خواننده دارد. # نکات مهم بند نویسی - هر پاراگراف باید حول یک ایده اصلی باشد و با جملات دیگر مرتبط باشد. - سعی کنید پاراگراف‌ها نه خیلی کوتاه و نه خیلی بلند باشند؛ معمولاً ۳ تا ۵ جمله در هر بند مناسب است. - جملات را به هم وصل کنید تا متن روان و خوانا باشد. - استفاده از کلمات ربطی مثل «بنابراین»، «از طرفی»، «همچنین» کمک به پیوستگی متن می‌کند. --- # نمونه انشا (طبق آداب بند نویسی): موضوع: اهمیت دوستی مقدمه: دوستی یکی از ارزشمندترین نعمت‌های زندگی است که می‌تواند در سختی‌ها ياری‌رسان و در شادی‌ها شریک باشد. داشتن دوست خوب، زندگی را زیباتر و معنادارتر می‌کند. بدنه: اولین ویژگی یک دوست واقعی، صداقت است. وقتی دوستمان صادق باشد، می‌توانیم به راحتی به او اعتماد کنیم و از او درس‌های خوب بگیریم. همچنین، دوست وفادار در همه حال کنار ما می‌ماند، چه در لحظات خوشی و چه در روزهای سخت. دوستی باعث می‌شود احساس تنهایی نکنیم و انگیزه‌ی بهتری برای رسیدن به هدف‌ها داشته باشیم. به عبارت دیگر، دوست مثل چراغی است که مسیر تاریک را روشن می‌کند. نتیجه‌گیری: در نهایت، دوستی را باید گرامی داشت و همیشه برای حفظ آن تلاش کرد. چون داشتن یک دوست واقعی، نعمتی است که هرگز نباید آن را دست کم گرفت. --- # روش رعایت آداب در انشا - قبل از نوشتن فکر کنید درباره موضوع چه می‌خواهید بگویید. - مقدمه کوتاه و جذاب بنویسید. - بدنه را به پاراگراف‌هایی که هر کدام یک نکته دارند تقسیم کنید. - با جملات ربطی و توضیحات، متن را منسجم کنید. - پایان، جمع‌بندی باشد و نکته‌ای انگیزشی یا تأمل‌برانگیز بدهد.

#انشا با موضوع: 🌼 اگر پزشک بودم 🌼 اگر پزشک بودم، قلبم را سرشار از مهربانی و عشق به انسان‌ها می‌کردم؛ چون درمان فقط بدن نیست، بلکه دل‌های شکسته و روح‌های رنجور نیز نیازمند شفا هستند. پزشک واقعی کسی است که نه تنها با علم خود، بلکه با دست‌های پر از مهر، بیماری‌ها را از جان بیماران می‌زداید و به آن‌ها امید زندگی دوباره می‌بخشد. اگر پزشک بودم، بدون هیچ چشم‌داشتی، به درمان همه نیازمندان می‌پرداختم؛ زیرا باور دارم که سلامتی نعمت بزرگی است که نباید برایش دیواری از مال و منّت ساخت. هیچ کس سزاوار درد بیشتر نیست، مخصوصاً آنهایی که دست‌یابی به درمان برایشان دشوار است. اگر من بودنم بتواند سهم کوچکی در رهایی آنان از رنج بیماری داشته باشد، همین برایم بزرگ‌ترین افتخار است. اگر پزشک بودم، در هر معاینه، فقط نگاه به بیماری‌های جسمی نداشته و به دردهای خفته در وجود بیمار هم گوش می‌دادم. بارها دیده‌ام که غم و اندوه چقدر می‌تواند بر تن و جان انسان سنگینی کند، پس نمی‌خواستم فراموش کنم که روح هر بیمار، بخش مهمی از درمان است. به همین خاطر، لبخندی از دل بر لبان بیمار می‌آوردم تا بدانم که امید در قلب او تازه شده است. اگر پزشک بودم، هیچ‌گاه فراموش نمی‌کردم که علم، وسیله‌ای برای خدمت است نه بهانه‌ای برای گردن‌کشی. هر روز به خود یادآوری می‌کردم که حضرت علی (ع) فرموده‌اند: «دوست دارم مردم را شفا دهم، نه این که آنان را دارو بفروشم.» این سخن، چراغ راه من بود تا همیشه به یاد داشته باشم هدفم کمک به دیگران است، نه کسب سود مادی. اگر پزشک بودم، وقتی بیماری را درمان می‌کردم، شادی و آرامشی که در چشم بیمار می‌دیدم را گرامی می‌شمردم و می‌دانستم که هر قدم من در راه خدمت، پلی است برای ساختن جهانی بهتر و مهربان‌تر. دنیا بدون انسان‌های دلسوز و فداکار، مانند باغی بدون گل است و پزشکان آن گل‌های زندگی‌اند. درست است که پزشک شدن سختی‌ها و مسئولیت‌های فراوان دارد، ولی فکر می‌کنم هیچ شکوه‌ای بالاتر از این نیست که بتوانم در لحظه‌ای سخت، دست کسی را بگیرم و به او بگویم: نترس، تو تنها نیستی. چون همان لحظه، نه فقط جسمش، بلکه دلش هم درمان می‌شود. اگر پزشک بودم، با تمام وجود تلاش می‌کردم تا شفا، هدیه‌ای باشد برای همه، نه کالایی برای عده‌ای محدود؛ چرا که زندگی همه انسان‌ها، ارزشمند و برابر است. عشق به انسان‌ها و خدمت به آنها قصه‌ای شیرین است که هیچ‌وقت کهنه نمی‌شود. اگر پزشک بودم، می‌دانم که این راه، دشوار است اما پر از زیبایی. زیرا هر لبخندی که پس از درد بر لب بیماران بنشیند، روشن‌ترین ستاره در آسمان زندگی من خواهد بود.

#انشا با موضوع: 🌼 دیدن یک شکارچی از دریچه چشم یک آهو 🌼 از دریچه چشم یک آهو، دیدن یک شکارچی یعنی احساس ترسی بزرگ و عمیق. چشمی که همیشه مراقب اطراف است و هر لحظه آماده فرار، وقتی ناگهان سایه شکارچی را می‌بیند، قلبش تندتر می‌زند و نفسش بند می‌آید. آن لحظه برای آهو یعنی آغاز یک نبرد نابرابر بین زندگی و مرگ. آهو از دیدن شکارچی، تصویری از خطری که باید از آن دوری کند به دست می‌آورد. این نگاه، آینه نگرانی‌های طبیعی است که هر موجود زنده در برابر تهدیدات دارد. آهو نمی‌تواند با قدرت زیاد مقابله کند، اما سعی می‌کند با تیزهوشی و سرعت از دست شکارچی بگریزد. از نگاه ساده یک آهو، شکارچی نمادی است از خطر و سرنوشت سخت زندگی در طبیعت. اما همین ترس و اضطراب باعث شده که آهوی کوچک و بی‌دفاع، هر روز تلاش کند و زندگی کند. این نشان می‌دهد که زندگی جدی گرفته می‌شود حتی برای موجودات کوچک. شاید بتوان گفت که این ترس و تلاش آهو در برابر شکارچی، مثل جنگی است که هر کسی با مشکلاتش دارد؛ ترس‌هایی که انسان نیز گاهی باید با آن‌ها روبرو شود. زندگی یعنی ایستادگی در برابر سختی‌ها و همانطور که می‌گویند: «هر که طاووس خواهد جور هندوستان کشد.» یعنی برای رسیدن به چیز خوب باید سختی‌ها را تحمل کرد. دیدن شکارچی از دریچه چشم آهو، به ما یادآوری می‌کند که زندگی همیشه آسان نیست و هر کدام از ما در راه خود با چالش‌هایی روبرو هستیم. اما نکته مهم این است که باید مثل آهو، شجاع باشیم و ادامه دهیم. همین تلاش است که زندگی را ارزشمند می‌کند. در نهایت این نگاه، نشان می‌دهد که طبیعت قانون خاص خودش را دارد؛ قانون بقا و تلاش که هر موجودی باید آن را قبول کند. ما که انسانیم باید مراقب این قوانین باشیم و با مهربانی با همه موجودات رفتار کنیم، چرا که آنها هم حق زندگی دارند. دیدن شکارچی از نگاه یک آهو یعنی فهمیدن دنیایی پر از ترس، اما پر از امید برای زندگی بهتر و آزادی بیشتر. این چشم‌ها به ما می‌آموزند که باید مراقب هم باشیم و همیشه قدر زندگی را بدانیم.

#انشا با موضوع: 🌼 امتحان 🌼 امتحان لحظه‌ای است که همه تلاش‌ها و زحمات یک مدت طولانی در آن سنجیده می‌شود. وقتی وارد سالن امتحان می‌شوم، قلبم تندتر می‌زند و نفس‌هایم آرام‌تر می‌شود. آن سکوت سنگین و صدای نوشتن مداد روی کاغذ، حس مسئولیتی بزرگ را به من یادآوری می‌کند. هر سوال مثل یک پل است که باید با دقت روی آن قدم بگذارم و به آرامی از آن عبور کنم. امتحان برای من فقط سنجش دانایی نیست، بلکه محک محکوت می‌زند که چقدر می‌توانم بر اضطراب غلبه کنم و تمرکز کنم. در آن لحظات، صدای تپش قلبم واضح‌تر از هر صدای دیگری است و هر جمله‌ای که روی برگه می‌نویسم، نتیجه ساعت‌ها تلاش و شب‌های مطالعه است. گاهی سوالاتی پیش می‌آید که ناگهان ذهنم را مشغول می‌کند و همان‌جا احساس ناامیدی به سراغم می‌آید، اما یادم می‌افتد که نباید تسلیم شوم. باید با آرامش فکر کنم و قدم به قدم به دنبال جواب بگردم. امتحان هم مثل زندگی است؛ شاید همیشه همه چیز طبق خواسته ما پیش نرود، اما نبايد ناامید شد. در لحظات آخر امتحان، زمان مثل برق و باد می‌گذرد، و من سعی می‌کنم همه چیز را مرور کنم تا اشتباهی نکنم. وقتی برگه را تحویل می‌دهم، حس سبکی و آرامش عجیبی دارم؛ انگار کوهی از دوشتم پایین آمده است. امتحان یک فرصت است؛ فرصتی برای یادگیری و بهتر شدن. همانطور که حضرت علی (ع) فرموده‌اند: «طلب العلم فريضة على كل مسلم»، یعنی یادگیری وظیفه هر مسلمان است. پس باید تلاش کنیم و هر امتحان را گامی به سوی آینده‌ای روشن‌تر بدانیم. هر بار که امتحان می‌دهیم، نه تنها دانش خود را محک می‌زنیم، بلکه توانایی‌های دیگرمان مثل صبر، اراده و مدیریت زمان را نیز می‌آزماییم. این درس‌ها، بزرگ‌ترین دستاورد یک امتحان واقعی هستند. بنابراین، امتحان را نه یک پایان، بلکه شروعی برای بهتر شدن ببینیم.

#انشا با موضوع: 🌼 امید 🌼 امید آن نوری است که در تاریکی دل‌های ما می‌درخشد و ما را به ادامه مسیر زندگی ترغیب می‌کند. امید باعث می‌شود هیچ شکستی پایانی نهایی نداشته باشد و هر سختی و مشکلی فرصتی تازه برای بهتر شدن باشد. وقتی در سختی‌ها و مشکلات گیر می‌کنیم، امید انگار دستی است که به ما کمک می‌کند دوباره بلند شویم و به جلو برویم. امید نه فقط یک حس ساده، بلکه نیرویی بزرگ است که زندگی را معنا می‌بخشد. این نیروی درونی به ما می‌گوید که فردا همیشه فرصتی تازه است و می‌توانیم بهتر باشیم و دنیا را زیباتر ببینیم. حتی وقتی که همه چیز به نظر تاریک می‌آید، امید به ما می‌آموزد که نورهایی در دوردست وجود دارد که باید به سمتشان حرکت کنیم. امید مثل جوانه‌ای است که در دل سخت‌ترین زمستان‌ها رشد می‌کند و بهار را نوید می‌دهد. با وجود همه دشواری‌ها، نگه داشتن امید یعنی باور به این که زندگی می‌تواند تغییر کند و ما قدرت آن را داریم که این تغییر را به سوی بهتر شدن هدایت کنیم. امید از ساده‌ترین چیزها سرچشمه می‌گیرد؛ از لبخند یک دوست، از یک جمله دلگرم‌کننده یا حتی از یک لحظه آرامش در طبیعت. این نیروست که باعث می‌شود دل‌های ما در روزهای سخت سوخت نکند و به تپش خود ادامه دهد. مولانا می‌گوید: «هر کسی کو دور ماند از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش» این شعر به خوبی نشان می‌دهد که امید، ما را به اصل و هدف زندگی بازمی‌گرداند و مسیر وصل به خوشبختی را هموار می‌کند. با داشتن امید، زندگی را می‌توان به سفری تبدیل کرد که هر چالش و هر قدم در آن معنایی دارد. بی‌امیدی مثل یک سد بزرگ است که مانع از حرکت می‌شود ولی با امید می‌توان این سد را شکست و راه را باز کرد. در نهایت، امید هدیه‌ای است که باید با دل بخریم و هرگز از دست ندهیم؛ چون زندگی بدون امید مثل آسمانی بدون ستاره است، تاریک و ناامیدکننده. پس باید همیشه امید را در دل زنده نگه داریم تا در هر شب تاریک، نوری برای راهنمایی ما باشد.

#انشا با موضوع: 🌼 پدر و مادر، چراغ‌های زندگی 🌼 پدر و مادر مثل دو ستاره در زندگی هر انسانی هستند که همیشه نور خود را برای ما می‌تابانند، حتی وقتی ما غافل می‌شویم. آن‌ها اولین کسانی‌اند که ما را به دنیا می‌آورند و با دستان پر مهرشان، ما را شکل می‌دهند و به سوی خوبی‌ها هدایت می‌کنند. محبت پدر و مادر بی‌دریغ و بی‌انتهاست؛ عشقی که هیچ‌گاه زایل نمی‌شود و همیشه در دل ما باقی می‌ماند. پدر، کسی است که با تلاش و ایثار، سایه امن و آرامش‌بخش بر سر خانواده می‌گسترد. او با سخت‌کوشی و صبر، راه زندگی را برای ما هموار می‌کند و گاهی در سکوت بزرگترین فداکاری‌ها را انجام می‌دهد. مادر، به مانند باغبانی مهربان است که با نوازش‌های نرم و همیشگی‌اش، قلب و روح ما را پرورش می‌دهد و حتی در سخت‌ترین روزها، امید زندگی را به ما می‌بخشد. محبت آنها مثل نسیمی است که همیشه در زندگی به ما می‌رسد و ما را زنده نگه می‌دارد. هیچ کلمه‌ای نمی‌تواند حجم عشق و فداکاری پدر و مادر را به خوبی توصیف کند چون این عشق فراتر از بیان است. همان‌طور که ضرب‌المثلی می‌گوید: «پشت هر مرد موفق، یک زن فداکار است»، در پس هر موفقیتی، مهر و تلاش بی‌دریغ پدر و مادر نهفته است. پدر و مادر، آموزگاران صبر و فداکاری‌اند. آن‌ها به ما می‌آموزند که چگونه در سختی‌ها مقاومت کنیم و همیشه با دل باز به جهان نگاه کنیم. یادشان همیشه نوری است که در تاریکی‌های زندگی راه را به ما نشان می‌دهد و به ما امید می‌بخشد. هر روز که می‌گذرد، قدر این گنجینه‌های بی‌مثال را بیشتر می‌دانم و امیدوارم بتوانم جبران کوچکی برای همه خوبی‌هایشان باشم. زندگی بدون پدر و مادر مانند آسمان بدون خورشید است؛ سرد و بی‌روح. پس باید همیشه با عشق و احترام، محبتشان را حفظ کنیم و هر لحظه سپاسگزار باشیم که چنین هدیه‌های بزرگی در کنارمان داریم.

✅دوستان عزیز از مقدمه زیر می تونید توی بیشتر انشا ها استفاده کنید و نمره کامل بخش آغازین یا مقدمه را بگیرید کافیه فقط چند بار بخوانید و‌ حفظ کنید تو انشا نوبت اول استفاده کنید .✅ هر آغاز راه، مانند نغمه‌ای است که دل را به سوی نور و آرامش می‌کشاند. همان‌طور که خداوند در قرآن می‌فرماید: «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ» یعنی «بخوان به نام پروردگارت که آفریننده است.» این آیه یادآور قدرت کلمه و دانش است و ما را به حرکت در مسیر دانایی و روشنایی دعوت می‌کند. با این نگاه، هر موضوعی که برگزیده‌ایم، فرصتی است برای بازکردن دریچه‌ای نو به سوی زندگی و اندیشه.

#انشا با موضوع: 🌼 پیام آیه «کُلُوا وَاشْرَبُوا وَلَا تُسْرِفُوا» و نقش ما در عمل به آن 🌼 آیه شریفه «کُلُوا وَاشْرَبُوا وَلَا تُسْرِفُوا، إِنَّهُ لَا یُحِبُّ الْمُسْرِفِینَ» که از سوره اعراف گرفته شده، یکی از پیام‌های مهم دین اسلام درباره سبک زندگی و مصرف بهینه است. این آیه به ما می‌آموزد که زندگی روزمره باید متعادل و به دور از زیاده‌روی باشد. پیام اصلی این آیه، دعوت به بهره‌مندی از نعمات الهی و در عین حال، پرهیز از اسراف و تبذیر است. اسراف یعنی مصرف بیش از حد نیاز که نتیجه‌ای جز هدررفت منابع طبیعی و مالی ندارد. در جهان امروز که جمعیت رو به افزایش است و منابع کره زمین محدود، پرهیز از اسراف یک ضرورت جهانی به شمار می‌آید. وقتی قرآن به ما می‌گوید «کُلُوا وَاشْرَبُوا»، یعنی ما می‌توانیم از نعمات خداوند بهره‌مند شویم و زندگی را با شادی و آرامش بگذرانیم، اما آیه به سرعت ادامه می‌دهد «وَلَا تُسْرِفُوا»، یعنی نباید این استفاده به گونه‌ای باشد که باعث ضرر و زیان شود. در زندگی فردی، عملی شدن این آیه به معنای توجه به الگوی مصرف است. برای مثال، در مصرف مواد غذایی باید اندازه وعده‌ها را کنترل کنیم و از هدررفتن غذا جلوگیری کنیم. همان‌طور که پژوهشگران تغذیه می‌گویند، بخش عظیمی از مواد غذایی تولید شده در جهان به خاطر اسراف به دست مصرف‌کننده، دور ریخته می‌شود. ما باید با برنامه‌ریزی درست و استفاده از باقی‌مانده‌ها، جلوی این هدررفت را بگیریم. در مصرف آب نیز باید دقت کنیم که هر قطره را ارزشمند بدانیم و بدون نیاز آن را هدر ندهیم. همچنین در استفاده از برق و انرژی نقش مهمی داریم؛ خاموش کردن لامپ‌های بی‌دلیل و استفاده از وسایل کم‌مصرف نمونه‌هایی از پرهیز از اسراف است. در سطح اجتماعی، اهمیت رعایت این آیه بیشتر نمایان می‌شود. جامعه‌ای که مردمش به اسراف نه بگویند و فرهنگ صرفه‌جویی را در پیش بگیرند، می‌تواند منابعش را بهتر حفظ کند و رفاه بیشتری ایجاد نماید. آموزش‌های عمومی، سیاست‌های دولتی در زمینه جلوگیری از اسراف، پشتیبانی از تولیدات با کیفیت و قابل بازیافت، همه نقش مهمی در کاهش اسراف دارند. اگر همگی دست به دست هم دهیم، می‌توانیم مصرف انرژی، آب و مواد غذایی را بهینه کنیم و به سمت پایداری بیشتر حرکت کنیم. از سوی دیگر، اسراف تنها به مسائل مالی و مادی محدود نمی‌شود، بلکه در رفتار و وقت ما نیز می‌تواند نمود پیدا کند. بیهوده‌گذراندن زمان با نگرشی اسرافی، می‌تواند پیامدهای منفی برای رشد شخصی و اجتماعی ما داشته باشد. پس رعایت این آیه به ما می‌گوید که باید در همه زمینه‌ها تعادل را رعایت کنیم و از هدر دادن عمر، ثروت و انرژی خود بپر‌هیزیم. از منظر اخلاقی و معنوی، پرهیز از اسراف نشانه‌ی احترام به نعمت‌های خداوند است. وقتی ما منابع را بی‌رویه مصرف می‌کنیم، در واقع قدر این نعمات را نمی‌دانیم و بدین ترتیب خود را از برکات آن محروم می‌سازیم. پیام آیه در نهایت این است که زندگی متعادل و استفاده درست از داشته‌ها، راهی به سوی رضایت و خوشبختی حقیقی است. به این ترتیب، وظیفه هر فرد است که با خودآگاهی و مسئولیت‌پذیری، جلوی اسراف را بگیرد و این آموزه قرآنی را در همه ابعاد زندگی خود به کار گیرد. با این کار نه تنها به خودمان و خانواده‌مان سود می‌رسانیم، بلکه جامعه و نسل‌های آینده را نیز حفظ می‌کنیم. در نتیجه، آیه شریفه «کُلُوا وَاشْرَبُوا وَلَا تُسْرِفُوا» نه تنها یک توصیه فردی، بلکه یک راهنمای جامع برای زندگی متعادل و پایدار است که رعایت آن به شکل عملی می‌تواند زندگی ما را بهتر، سالم‌تر و منطبق با خواست خداوند سازد. رعایت این فرمان الهی باعث می‌شود که ما نه تنها از نظر مادی، بلکه از نظر معنوی نیز رشد کنیم و در مسیر درست زندگی حرکت کنیم.