#جنت و #رضوان و حور و #کوثر ، همگی آیت و نشانه‌ای از خوی اوست. او آبشاری است که از کوهی استوار چون على علیه السلام ، در طبیعتی چون بانوی باکرامت ، حضرت #ام‌_البنین ، جاری شد و در سرشاری از عطش سوخت. قهرمان نهر #علقمه که #شمس و #قمر از نور جمالش خجل می‌شوند ، افسانه و اساطیر نبود ؛ مردی بود که مثل یک عَلَم هیچ وقت بر زمین نماند. لقب «اَسَدُ الله الْغالِبْ» را چون علی بر او نهادند تا دوباره حمله‌های حیدری در میدان‌ها تکرار شوند و هنوز بعد از این همه سال، زیر نور مهتاب، چهره‌اش در زلالی آب می‌لرزد ؛ گویی تنها بعد از خدا ، از آب می‌ترسد... مردی که افسانه نیست ، او #عباس است ، #ابوفاضل است چون سرشار از محبت ، فضل و برکت است و #حرم باصفای وفادارترین برادر دنیا ، ملجا درماندگان و شفاخانه دردمندانیست که بعشق زیارت حضرت حسین علیه السلام طریق یاحسین نجف بکربلا را پیاده میآیند و قبل از هرچیز در عمود ۱۴۰۷ با انوار حرم عباس ، آرام میگیرند ، تمام دردها را ازیاد میبرند و به زیارت حضرتش روان میشوند تا جانی تازه گیرند و سپس به محضر ارباب بیکفن مشرف شوند. #عباس_نحن_بحماک