✍#تنهـا_مـیان_داعش |😱| (رمان) #قسمت_پانزدهم 💠 در انتظار آغاز عملیات ۱۵ روز گذشت و خبری جز خمپاره‌های #داعش نبود که هرازگاهی اطراف شهر را می‌کوبیدند. خانه و باغ عمو نزدیک به خطوط درگیری شمال شهر بود و رگبار گلوله‌های داعش را به‌وضوح می‌شنیدیم. دیگر حیدر هم کمتر تماس می‌گرفت که درگیر آموزش‌های نظامی برای مبارزه بود و من تنها با رؤیای شکستن #محاصره و دیدار دوباره‌اش دلخوش بودم. 💠 تا اولین افطار #ماه_رمضان چند دقیقه بیشتر نمانده بود و وقتی خواستم چای دم کنم دیدم دیگر آب زیادی در دبه کنار آشپزخانه نمانده است. تأسیسات آب #آمرلی در سلیمان‌بیک بود و از روزی که داعش این منطقه را اشغال کرد، در لوله‌ها نفت و روغن ریخت تا آب را به روی مردم آمرلی ببندد. در این چند روز همه ذخیره آب خانه همین چند دبه بود و حالا به اندازه یک لیوان آب باقی مانده بود که دلم نیامد برای چای استفاده کنم. 💠 شرایط سخت محاصره و جیره‌بندی آب و غذا، شیر حلیه را کم کرده و برای سیر کردن یوسف مجبور بود شیرخشک درست کند. باید برای #افطار به نان و شیره توت قناعت می‌کردیم و آب را برای طفل #شیرخواره خانه نگه می‌داشتم که کتری را سر جایش گذاشتم و ساکت از آشپزخانه بیرون آمدم. اما با این آب هم نهایتاً می‌توانستیم امشب گریه‌های یوسف را ساکت کنیم و از فردا که دیگر شیر حلیه خشک می‌شد، باید چه می‌کردیم؟ 💠 زن‌عمو هم از ذخیره آب خانه خبر داشت و از نگاه غمگینم حرف دلم را خواند که ساکت سر به زیر انداخت. عمو #قرآن می‌خواند و زیرچشمی حواسش به ما بود که امشب برای چیدن سفره افطار معطل مانده‌ایم و دیدم اشک از چشمانش روی صفحه قرآن چکید. در گرمای ۴۵ درجه تابستان، زینب از ضعف روزه‌داری و تشنگی دراز کشیده بود و زهرا با سینی بادش می‌زد که چند روزی می‌شد با انفجار دکل‌های برق، از کولر و پنکه هم خبری نبود. شارژ موبایلم هم رو به اتمام بود و اگر خاموش می‌شد دیگر از حال حیدرم هم بی‌خبر می‌ماندم. 💠 یوسف از شدت گرما بی‌تاب شده و حلیه نمی‌توانست آرامَش کند که خودش هم به گریه افتاد. خوب می‌فهمیدم گریه حلیه فقط از بی‌قراری یوسف نیست؛ چهار روز بود عباس به خانه نیامده و در #سنگرهای شمالی شهر در برابر داعشی‌ها می‌جنگید و احتمالاً دلشوره عباس طاقتش را تمام کرده بود. زن‌عمو اشاره کرد یوسف را به او بدهد تا آرمَش کند و هنوز حلیه از جا بلنده نشده، خانه طوری لرزید که حلیه سر جایش کوبیده شد. 💠 زن‌عمو نیم‌خیز شد و زهرا تا پشت پنجره دوید که فریاد عمو میخکوبش کرد :«نرو پشت پنجره! دارن با #خمپاره می‌زنن!» کلام عمو تمام نشده، مثل اینکه آسمان به زمین کوبیده شده باشد، همه جا سیاه شد و شیشه‌های در و پنجره در هم شکست. من همانجا در پاشنه در آشپزخانه زمین خوردم و عمو به سمت دخترها دوید که خرده‌های شیشه روی سر و صورت‌شان پاشیده بود. 💠 زن‌عمو سر جایش خشکش زده بود و حلیه را دیدم که روی یوسف خیمه زده تا آسیبی نبیند. زینب و زهرا از ترس به فرش چسبیده و عمو هر چه می‌کرد نمی‌توانست از پنجره دورشان کند. حلیه از ترس می‌لرزید، یوسف یک نفس جیغ می‌کشید و تا خواستم به کمک‌شان بروم غرّش #انفجار بعدی، پرده گوشم را پاره کرد. خمپاره سوم درست در حیاط فرود آمد و از پنجره‌های بدون شیشه، طوفانی از خاک خانه را پُر کرد. 💠 در تاریکی لحظات نزدیک #اذان مغرب، چشمانم جز خاک و خاکستر چیزی نمی‌دید و تنها گریه‌های وحشتزده یوسف را می‌شنیدم. هر دو دستم را کف زمین عصا کردم و به سختی از جا بلند شدم، به چشمانم دست می‌کشیدم اما حتی با نشستن گرد و خاک در تاریکی اتاقی که چراغی روشن نبود، چیزی نمی‌دیدم که نجوای نگران عمو را شنیدم :«حالتون خوبه؟» 💠 به گمانم چشمان او هم چیزی نمی‌دید و با دلواپسی دنبال ما می‌گشت. روی کابینت دست کشیدم تا گوشی را پیدا کردم و همین که نور انداختم، دیدم زینب و زهرا همانجا پای پنجره در آغوش هم پنهان شده و هنوز از ترس می‌لرزند. پیش از آنکه نور را سمت زن‌عمو بگیرم، با لحنی لرزان زمزمه کرد :«من خوبم، ببین حلیه چطوره!» 💠 ضجه‌های یوسف و سکوت محض حلیه در این تاریکی همه را جان به لب کرده بود؛ می‌ترسیدم #امانت عباس از دست‌مان رفته باشد که حتی جرأت نمی‌کردم نور را سمتش بگیرم. عمو پشت سر هم صدایش می‌کرد و من در شعاع نور دنبالش می‌گشتم که خمپاره بعدی در کوچه منفجر شد. وحشت بی‌خبری از حال حلیه با این انفجار، در و دیوار دلم را در هم کوبید و شیشه جیغم در گلو شکست... #ادامه_دارد ✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد

❤جنگ بر روی چآدر آغازش کـــــربلآ بود .. دشمن می خوآهد چآدر از سر ِ زَنان حُسینی بردارد ..  اولین هسته ی مقآومت تشکیل می شود به فرمآندهی ِ زینب سَلامُ الله عَلَیها ...❤️

مؤمن یادت باشه الآن خدا چشم به راهه نماز اول وقتت فراموش نشه😉😍

اے شهیـــــد❤️ هواے دلم ابری است .... موج دݪم ࢪا ࢪوے امواج عاشقے تنظیم کݩ)::

# ادمین ساز 🌱

-بــڳــو چــرآ مـن شهیــد ںݦے شم...؟!❣ گفٺ: راهـ ڪارݜ اشــڪہ...!💔 ورفـٺ....

سلام بر ڪسانۍ کہ در سیاهے شݕ میجنگند🙃 و صبځ هنڴام با کفݧ سپیــد بہ سوے ما بر مۍگردند..💔 قرآں ڪریݦ💟

و در قصہ ها بنویسید✍🏻 ما خواب بودیݦ او رفٺ...💔

#دلنوشته☘ #تلنگرانہ☘ روے صندلۍ نشستہ بودم آمد کنارݦ نشست✨ سینے چاۍ را هم مهمان جمع دونفرماڹ کردهـ بود☕️☕️ میدانستݦ چہ میخواهد بگوید...❣ ساڪ مشکۍ رنڲ کوچکش خودم دیروز، مرتب کردم👝 بدون اینکہ کلامے بگوید❤️ راستش خوب بلد نبود نقش بازۍ کند🙂 شاید هم من با هوش بودم🙃 بهـ هر حاݪ دارد میرود💔 میدانم رفتن به معنے برنگشتن نیست... اما موارد استثنا هم وجود دارد☝️🏻 براے او رفتن یعنے برنگشتن💔 شایدم هم معني پرواز میدهد🕊 بدون اینکہ حرفے بزنم ساکش را دستش دادم👝 اشک هایم زود تر از من بدرقه اش میکردند😭 در را کہ بستم به سینی چای نگاه کردم☕️ چشمانم را بستم💔 چند هفته بعد، آمد 👣 بیدار تر و زنده تر از همیشه💓 ساکش را کہ تحویل گرفتم❤️ به خانہ مان رفتم🏠 خانہ اے کہ بیشتر از همیشہ بویش را میداد😭 روے همان صندلی نشستم ❤️ زیپ ساک را به سمت خودم کشیدم👝 اولین چیزی کہ توجهم را جلب کرد❣ وصیت نامہ اے بود، کہ با خط خودش نوشتہ بود💔 بازش کردݥ📜 قطره اشڪے که کنار کاغڌ خود نمایی می‌کرد😭 اشک من را هم همراه خود کرد....💔

علاوهـ بر شهدا مدیون خانواده شان هم هستیم......❣