"باید به خود جرأت داد..." یکی از رازهای موفقیت انقلاب و دفاع مقدس، باور این جمله بود. جمله‌ای که جوانان آن دوران باور داشتند و برای کمک به نجات بشریت با تشکیل حکومت اسلامی به عنوان مقدمه ظهور، در تاریخ ماندگار شدند. جمله‌ای که برخی از ما با "نمی‌شود" ها و "نمی‌توانیم" ها و "فایده ندارد" ها، در خودمان نابودش کردیم. جمله‌ای که برخی با سرکوفت زدن‌های نابجا در ما خفه کردند. و جمله‌ای که برخی با آن تا عرش الهی رفتند و زمینه ساز ظهور شدند. ما اگر بخواهیم گامی برداریم، یکی از مهمترین کارهایمان باور به این جمله است. ما تا باور نکنیم که در معادلات بشریت می‌توانیم نقشی ایفا کنیم، مشغول به سرگرمی‌های زندگی خواهیم بود و همیشه در جا خواهیم زد. ما باید به خودمان جرأت دهیم. پ ن: جمله مذکور، جمله شهید باقری است، شهیدی که در اوج جوانی توان خود را باور کرد و با طراحی واحد اطلاعات عمليات سپاه پاسداران، کمکی بزرگی به دفاع مقدس کرد. این جمله روی سنگ قبر این شهید بزرگوار حک شده است. @mobini_110

🔥هیزم بیار آنش جهنم خودمان نشویم استاد ما حاج آقای هادی‌زاده روزی فرمودند: ✅ گاهی انسان یک کار و یا وضعیتی را بد می‌داند ولی نمی‌‌خواهد از آن دل بکند و از آن جدا شود. برای اینکه خودش را راضی کند چه کار می‌کند؟ هم آن را بد می‌داند و در احساسش سعی می‌کند عدم رضایتش را اعلام کند و هم اینکه از آن عمل جدا نمی‌‌شود. در سریالی نشان می‌داد فردی دستور داده که فلانی را بکُشید. بعد که به او خبر دادند که ماموریت انجام شد و او کشته شد، شروع کرد به اشک ریختن؛ که حیف بود و آدم خوبی بود. خیلی متأثر بود و به شخصی که او هم می‌دانست که خودش دستور کشته شدن را داده، گفت واقعا حیف شد نیروی خوبی را از دست دادیم و آدم خوبی بود. این صحنه یک فیلم بود، ولی واقعیت زندگی ماست؛ خیلی مواقع اینطوری هستیم. می‌دانیم نباید الان بنشینیم پای تلویزیون وقتمان را بگذاریم و این فیلم را ببینیم، ولی می‌نشینیم و بعد از آن می‌گوییم حیف است که وقتمان در حال تلف ‌شدن است. در ادامه‌ چطور؟ باز هم همینطور ادامه می‌دهیم و دوباره هم که تمام می‌شود، باز هم می‌گوییم البته حیف شد نباید پای این فیلم می‌نشستیم. این مدام در زندگی ما در حال تکرار است. خیلی از مواقع ما نارضایتی‌هایمان را در مرحله احساس نگه داشته‌ایم و نمی‌‌گذاریم به اقدام برسد. چون عوامل دیگری در وجود ما حاکمند که که پررنگ‌تر و خوشگل‌تر و موثرترند؛ اینها یک عامل فعال یا یک عشق فعال هم نیستند، بلکه عشق‌های مختلفی هستند. گاهی با اینکه می‌دانیم یک عشق برتر داریم و اگر عمل کنیم، نتیجه خوبی دارد، اما یک عشقِ نقدِ فعلی برایمان رجحان پیدا می‌کند. لذا این عشق نقد ما را نگه می‌دارد و نمی‌‌گذارد طبق آنچه بهتر می‌دانیم اقدام کنیم. این داستان همیشه زندگی ماست، و این یعنی خریدن هیزم برای جهنممان. می‌گویند عالمی سخنرانی می‌کرد، گفت: «من آمده‌ام که شما را جهنمی کنم.» گفتند: «چرا؟» گفت: «من برای شما حرف‌ها را می‌زنم و حجت‌ها را تمام می‌کنم، ولی شما در راه خدا نمی‌‌آیید و حرف زدن من شما را جهنمی می‌کند.» گاهی هدایت‌های پیامبران نتیجه‌اش این است که ما جهنمی می‌شویم. چگونه؟ با هدایت؛ چراغ هدایت را برایمان روشن می‌کنند و راه درست را نشانمان می‌دهند، ولی در فضای روشن آنچه را حق می‌بینیم انتخاب نمی‌کنیم! وقتی راه برایمان روشن می‌شود و حق را می‌بینیم، اگر همراه نشویم و هر قدمی برای هر کار دیگری برداریم، این قدم آتش ایجاد می‌کند. هر قدمی و نفسی و هر اقدامی در هر جای دیگر فقط آتش درست می‌کند، سعی کنیم هیزم‌بیار جهنم خودمان نباشیم! #حجت_الاسلام_هادی‌زاده #جهنم @mobini_110

از در که وارد شدم، مزار شهدا بود که چشمم را گرفت. در صحن ورودی مسجد، ابتدا به شهداء سلامی دادم و وارد شبستان شدم. هنگام ورود به مسجد با گلاب خوش‌بو، دستهای نمازگزاران را ضدعفونی می‌کردند. در صف نماز که نشستم چشمم به سجاده‌های تمیز و زیبای نماز افتاد که البته خیلی از نمازگزاران به آن هم اکتفا نکرده بودند و جانماز شخصی داشتند. خیلی زیبا بود که نمازگزاران اینقدر برای نمازشان ارزش قائل بودند که جانماز سفید و کوچک خودشان رو همراه خودشون آورده بودند. به جرأت می‌گویم که شبستان بزرگ مسجد برای نماز جماعت با رعایت فاصله اجتماعی پر شده بود و حاکی از مردم با معرفت و دین‌دارِ محل می‌داد. چشمم به کودکانی افتاد که قبل و بعد از نماز در بین صف‌ها و همچنین گوشه مسجد، بازی می‌کردند و جالب بود که هیچ پیرمردی به آن‌ها اعتراضی نمی‌کرد. وقتی بعد از سلام دادن نماز، چشمم به امام جماعت محترم مسجد افتاد که صورتش را فوری به سمت کودک تکبیرگو انداخت و عرض تشکری کرد، فهمیدم که احترام به کودکان نشات گرفته از نگاه زیبای امام جماعت محترم است، و از وجود چنین امام جماعتی بیشتر کیف کردم. امام جماعتی که خیلی محترمانه و مؤدب، احترام سخنران جوان بعد از نماز را رعایت کرد و پای منبر او زانو زد تا با این کار، ادب را به مأمومین گوشزد کند و اینچنین شد که اکثریت جمعیت نیز به همراه ایشان پای منبر نشستند. امام جماعتی که بسیار مورد احترام مردم بود و با صورتی خنده‌رو به همه توجه می‌کرد. خدا را شاکرم، که توفیق شد قبل از نماز در گپی دوستانه، شاگردی چنین امام جماعت فهیم و عالمی را داشته باشم. خلاصه امشب در مسجدفائق تهران خیلی حالم خوب شد. مسجدی که هم مهدکودک دارد، هم پایگاه بسیج، هم کانون فرهنگی، هم گروه خیریه و جهادی @mobini_110