#سكوت‌آفتاب🪴 #قسمت‌یازدهم🪴 🌿﷽🌿 قرار شد تا يك نفر از عراق و يك نفر از شام با هم بنشينند و در مورد سرنوشت رهبرى جامعه اسلامى، تصميم بگيرند. اين مردم اصرار كردند كه حتماً بايد ابوموسى اشعرى نماينده مردم عراق باشد. على(ع) به اين كار راضى نبود، زيرا ابوموسى، آدم ساده لوحى بود، ولى خوارج از حرف خود كوتاه نيامدند. على(ع) براى آن كه از جنگ داخلى جلوگيرى كند، سخن آنها را قبول كرد و سرانجام ابوموسى اشعرى انتخاب شد. قرار شد كه "حَكَميّت" بين مردم عراق و شام صورت گيرد، يعنى ابوموسى اشعرى و عَمروعاص با هم بنشينند و در مورد سرنوشت جهان اسلام تصميم بگيرند، عمروعاص نماينده مردم شام در اين حَكَميّت بود و سرانجام ابوموسى فريب عمروعاص را خورد و معاويه به عنوان خليفه مسلمانان انتخاب شد. وقتى خوارج فهميدند كه فريب خورده اند، بسيار ناراحت شدند و گفتند كه ما كافر شده ايم نبايد حَكَميّت را قبول مى كرديم. آنها نزد على(ع) آمدند و گفتند: تو هم كافر شده اى و بايد توبه كنى و پيمان خود را با معاويه بشكنى و به جنگ او بروى. على(ع) در جواب آنها فرمود كه ما با آنها تا يكسال پيمان صلح بسته ايم، من به اين پيمان خود وفادار مى مانم. و اين گونه بود كه آنها از سپاه على(ع) جدا شدند و به نام خوارج مشهور شدند. مدّتى است كه آنان در شهرها شورش مى كنند و خون بى گناهان را مى ريزند. گروه زيادى از آنها در سرزمينى به نام "نَهروان" جمع شده اند. * * * وقتى خبر شهادت مظلومانه ابن خَبّاب به على(ع) مى رسد يكى از ياران خود را به نهروان مى فرستد تا با آنها سخن بگويد، ولى خوارج فرستاده على(ع) را هم به شهادت مى رسانند. على(ع) مدّتى به آنها فرصت مى دهد تا شايد از كارهاى خود پشيمان بشوند، امّا گويا آنها بنده شيطان شده اند و هرگز حاضر نيستند دست از كشتار مردم بى گناه بردارند. عدّه اى از مردم كوفه نزد على(ع) مى آيند و مى گويند: خوارج در كشور فساد مى كنند و خون مردم را مى ريزند، چرا بايد آنها را به حال خود رها كنيم؟ و اين گونه است كه على(ع) دستور مى دهد تا مردم براى جنگ با خوارج بسيج شوند تا هر چه زودتر به سوى نهروان حركت كنند. ■■■□□□■■■ #سكوت‌آفتاب🪴 #امام‌شناسی🪴 #پانزدهمین‌مسابقه🪴 #ویژه‌عیدمیلادامیرالمومنین‌ع #نشرحداکثری🪴 eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef

#حسین‌پسرِ‌غلام‌حسین🪴 #قسمت‌یازدهم🪴 🌿﷽🌿 *دبیرستان شریعتی* شب من و محمدحسین داخل شبستان مسجد جامع نشسته بودیم و راجع به پیام امام درباره تعطیلی مدارس صحبت می‌کردیم محمدحسین به این فکر بود که کاری کند تا هر طور شده فردا مدرسه تعطیل شود بالاخره نقشه طرح کرد قرار شد همان شب وارد عمل شویم برای اجرای این نقشه نیاز به اسپری در رنگ های مختلف بود آن را تهیه کردیم و حوالی ساعت ۱۰ به طرف مدرسه شاهپور راه افتادیم نقشه ما تغییر نام مدرسه شاهپور به شریعتی بود و دیگر اینکه دانش‌آموزان باید از اطلاعیه امام آگاه می شدند وقتی به مدرسه رسیدیم کسی در محوطه نبود کوچه خلوت و بن‌بست بود محمد حسین که خطش از من بهتر بود اسپری را برداشت بزرگ روی سردر مدرسه نوشت دبیرستان پسرانه دکتر شریعتی و بعد پایین آمد دوتایی محوطه را گشت زدیم نه خبری از نیروهای گشتی که شهر را قرق کرده بودند بود و نه از عابر پیاده نقشه اول اجرا شد و به خیر گذشت کنار تابلوی مدرسه تخته سنگ سفید و تمیزی بود که خیلی به درد شعار نوشتن می‌خورد روی آن نوشت «به فرمان امام خمینی اعتصاب عمومی است» تا فردا وقتی دانش آموزان می خواهند وارد مدرسه شوند آن را ببینند و مدرسه تعطیل شود همان لحظه به ذهنمان رسید که شاید مسئولین مدرسه آن را ببینند و پاک کنند تصمیم گرفتیم بالای سر آبخوری مدرسه شعاری بنویسیم که هم از دید مسئولین مخفی باشد و هم بیشتر بچه ها آن را ببینند محمدحسین بلافاصله از دیوار بالا رفت و خودش را به آبخوری رساند آنجا نوشت *مرگ بر این سلسله پهلوی* من هم اینطرف کشیک می دادم وقتی کارمون تموم شد از نیمه شب گذشته بود باور کنید ما خودمان من هم روی برگشت به خانه را نداشتیم اما کار مان کمی طول کشید همانطور که همسرم تعریف می‌کرد مو به تنم راست شده بود خدایا اگر محمد حسین را در حال شعار نوشتن می‌گرفتند چه بلایی سرش می آمد؟ از همسرم پرسیدم شما نپرسیدی اگر نیروها می‌آمدند شما چطور می خواستید همدیگر را خبر کنید؟ گفت چرا سوال کردم علیرضا گفت قرار بود اگر اتفاقی افتاد من فریاد بزنم و محمدحسین خودش را در جایی مخفی کند خب سوال نکردی عکس العمل مدیر مدرسه چه بود؟ آنها بویی نبردند که این کار محمدحسین است؟ -چرا از او سوال کردم پاسخ داد فردا صبح وقتی ما وارد خیابان مدرسه شدیم از ابتدا تا انتهای خیابان نیرو گذاشته بودند غوغایی برپا شده بود گشت شهربانی رفتارها را زیر نظر داشت مستخدم مدرسه با شلنگ آب افتاده بود به جان سنگ سفید سر در مدرسه تا آن را پاک کند اما فایده ای نداشت شروع کرد به ساییدن آن باز هم آن طور که باید و شاید پاک نشد مسئولین مدرسه دست و پای خود را گم کرده بودند چون قرار بود استاندار به مناسبت بازگشایی مدرسه ها سخنرانی کند اما هنوز هیچ مقدماتی فراهم نشده بود خوشحالی در چشمان من و محمدحسین موج می زد هرچند کسی آن را نمی‌دید خلاصه بچه ها متفرق شدند و مدرسه به حالت نیمه تعطیل درآمد وقتی صحبت‌های همسرم تمام شد گفتم آقا من خیلی نگران محمد حسین هستم می‌ترسم این شجاعت و بی باکی اش کار دستش بدهد گفت وقتی کار را به خدا سپردی نگرانی معنا ندارد *مسجد جامع* از این ماجرا دو سه هفته‌ای گذشت فعالیت‌های انقلابیون ادامه داشت یک بعد از ظهر شنیدم که قرار است فردای آن روز ‌یعنی بیست و چهارم مهر ۱۳۵۷ به مناسبت اربعین شهدای میدان ژاله و همچنین سالگرد شهادت آیت الله حاج سید مصطفی خمینی رحمة الله علیه جمع کثیری از مردم به دعوت روحانیون در مسجد جامع کرمان تجمع کنند همچنین در جریان بودم که قرار است محمدحسین همراه با برادرانش و تعدادی از دوستانش در این تجمع شرکت نمایند شب که بچه‌ها آمدند آنچه از رادیو در مورد سرکوبی تظاهرات و تجمعات شنیده بودم گفتم بعد سفارش های لازم را کردم آنها قول دادند که مراقب باشند صبح که از خانه بیرون رفتند با دعا و قرآن حصارشان کردم و به خدا سپردم شان 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #کانال‌کمال‌بندگی #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef

❂◆◈○•-------------------- ﴾﷽﴿ ❂○° #یک_فنجان_چای_باخدا °○❂ 🔻 #قسمت‌یازدهم و من گفتم...از تصمیمم برای وصل شدن به مسلمانهای جنگجو،از تسلیم تمام هستی ام برای داشتن برادر و مبارزه ای که برای رسیدن به دانیال؛ حاضر به قبولش بودم.اما با پرواز هر جمله از دهانم،رنگ چشمان عثمان قرمز و قرمزتر میشد.و در آخر،فقط در سکوت نگاهم کرد.بی هیچ کلامی... من عادت داشتم به چشمانِ پرحرف و زبان لال...پس منتظر نشستم. تماشای باران از پشت شیشه چقدر دلچسب بود. یادم باشد وقتی دانیال را پیدا کردم، حتما او را در یک روز بارانی به اینجا بیاورم. قطرات باران مثله کودکی هام رویِ شیشه لیز میخورد و به سرعت سقوط میکردم...چقدر بچه گی باید میکردم و نشد... جیغ دلخراشِ، پایه صندلی روی زمین و سپس کشیده شدن سریع و نامهربان بازویم توسط عثمان.عثمان مگر عصبانی هم میشد؟؟؟کاپشن و کلاهم را به سمتم گرفت،پیش بندش را با عصبانیت روی میز پرت کرد و با اشاره به همکارش چیزی را فهماند (سارا بپوش بریم..) و من گیج:(چی شده؟؟ کجا میخوای منو ببری؟؟) بی هیچ حرفی با کلاه و شال، سرو گردنم را پوشاند و کشان کشان به بیرون برد.کمی ترسیدم پس تقلا جایز بود اما فایده ایی نداشت،دستان عثمان مانند فولاد دور بازوم گره شده بود.و من مانند جوجه اردکی کوچک در کنارگامهای بلندش میدویدم.بعد از مقداری پیاده روی، سوار تاکسی شدیم و من با ترس پرسیدم از جایی که میرویم و عثمان در سکوت فقط به رو به رویش خیره شد. بعد از مدتی در مقابل ساختمانی زشت و مهاجر نشین ایستادیم.و من برای اولین بار به اندازه تمامِ نداشته هایم ترسیدم...راستی من چقدر نداشته در کنارِ معدود داشته هایم، داشتم!!! از ترس تمام بدنم میلرزید. عثمان بازویم را گرفت و با پوزخندی عصبی زیر گوشم زمزمه کرد:( نیم ساعت پیش یه سوپرمن رو به روم نشسته بود...حالا چی شده؟؟همینجوری میخوای تو مبارزشون شرکت کنی دختره ی احمق؟؟کم کم عادت میکنی... این تازه اولشه...یادت رفته، منم یه مسلمونم..)راست میگفت و من ترسیدم...دلم میخواست در دلم خدا را صدا بزنم!ولی نه...خدا، خدای همین مسلمانهاست...پس تقلا کردم اما بی فایده بود و او کشان کشان مرا با خود همراه میکرد.اگر فریاد هم میزدم کسی به دادم نمیرسید...آنجا دلها یخ زده بود... از بین دندانهای قفل شده ام غریدم: (شما مسلمونا همتون کثیفین؟؟ ازتون بدم میاد..)و او در سکوت مرا از پله های ساختمان نیمه مسکونی بالا میبرد. چرا فکر میکردم عثمان مهربان و ترسوست؟؟ نه نبود..... بعد از یک طبقه و گذشتن از راهرویی تهوع آور در مقابل دری ایستاد . محکمتر از قبل بازویم را فشرد و شمرده و آرام کلمات را کنار هم چید: (یادمه نیم ساعته پیش تو حرفات میخواستی تمام هستی تو واسه داشتن دانیال بدی...پس مثه دخترای خوب میری داخل و دهنتو میبندی.... میخوام مبارزه رو نشونت بدم) و بی توجه به حالم چند ضربه به در زد!! 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #کانال‌کمال‌بندگی #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef

#ماجرای‌غدیر_و_ولایت🪴 #امیرالمومنین‌علی‌(ع)🍀 #قسمت‌یازدهم🪴 روز غدیر به فرموده امام جعفر صادق(علیه‌السلام) بزرگترین و از بهترین اعیاد اسلامی است. غدیر عیدی است که از تمام اعیاد عظمت و شرافت و فضیلت و حرمتش بیشتر است. در این روز پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و اله)  به امر پروردگار حضرت علی(علیه‌السلام) را به امامت و خلافت پس از خود منصوب فرمودند و به نص قرآن کریم در چنین روزی اکمال دین و اتمام نعمت الهی بر مسلمانان گردید و به فرموده امام صادق (علیه‌السلام) لازم است در چنین روز باعظمتی جشن و سرور به پا نمایند و به دیدار یکدیگر بروند و تبریک و تهنیت بگویند. 💚💚💚💚💚💚  #ماجرای‌غدیر_و_ولایت #امیرالمومنین‌علی‌(ع) #نشرحداکثری #پانزدهمين‌مسایقه #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج #فقط_حیدرامیرالمومنین_است #کمال‌بندگی eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef ◇◇◇◆◇◇◇

#خاکهاي‌نرم‌کوشک🪴 #قسمت‌یازدهم🪴 🌿﷽🌿 تنها مسجد آبادي حجت الاسلام محمد رضا رضایی سالها پیش، آن وقتها هنوز شانزده، هفده سال بیشتر نداشتم. یک روز تو زمینهاي کشاورزي سخت مشغول کار بودم. من داشتم به راه خودم می رفتم. درباره ي خلوص، و نیت پاك او، چیزهاي زیادي شنیده بودم می دانستم اهل آبادي هم خیلی دوستش دارند. مثلاً وقتی از سربازي برگشت، استقبال گرمی ازش کردند. یا روز ازدواجش، همه سنگ تمام گذاشته بودند. اینها را خبر داشتم، ولی تا حالا از نزدیک پیش نیامده بود باهاش حرف بزنم. عجیب هم دوست داشتم همچین فرصتی دست بدهد. شاید براي همین بود که آن روز وقتی صدام زد، کم مانده بود از خوشحالی بال در بیاورم! پاورقی -1 و البته از این اخلاص و پاکی، چیزهاي زیادي هم دیده بودم؛ مثلاً نمازش را تو مسجد آبادي می خواند، با وجود اینکه نه پیشنمازي داشتیم ونه نماز جماعتی؛ بارها خودم او را در مسجد می دیدم که تک و تنها نماز می خواند و حتی یادم می آید گاهی که مخفیانه نگاهش می کردم، بی اختیار از شور و حال او گریه ام می گرفت] برام دست بلند کرد و با اشاره گفت: « بیا.» نفهمیدم چطور خودم را رساندم به اش. سلام کرد. جوابش را با دستپاچگی دادم. بیلش را گذاشت کنار.انگار وقت استراحتش بود. همان جا با هم نشستیم. هزار جور سؤال تو ذهنم درست شده بود. با خودم می گفتم: «معلوم نیست چکارم داره؟» بالأخره شروع کرد به حرف زدن، چه حرفهایی! از دین و پایبندي به دین گفت، و از مبارزه و از انقلابی بودن حرف زد تا رسید به نصیحت من.با آن سن جوانی اش، مثل یک پدر مهربان و دلسوزمی گفت که مواظب چه چیزهایی باید باشم، چه کارهایی را باید انجام بدهم و چه کارهایی را، حتی دور و برش هم نروم آن قدر با حال و صفا حرف می زد که اصلاً گذشت زمان را حس نمی کردم. وقتی حرفهایش تمام شد و به خودم آمدم، تازه فهمیدم یکی، دو ساعت است که آنجا نشسته ام. صحبتش که تمام شد، دوباره بیلش را برداشت و شروع کرد به کار. دوست داشتم بیشتر از اینها پیشش بمانم، فکر این که مزاحم باشم، نگذاشت. ازش خداحافظی کردم و رفتم، در حالی که عشق و علاقه ام به او بیشتر از قبل شده بود. پاورقی -1 این لطف اوتنها شامل حال من نمی شد. هر کدام از اهل آبادي که زمینه اي داشتند، همین صحبتها را برایشان پیش می کشید] 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef

#كتاب‌زيارت‌مهتاب🪴 #قسمت‌یازدهم🍀 🌿﷽🌿 وَ زَعَمْنَا أَنَّا لَكِ أَوْلِيَاءُ ، وَ مُصَدِّقُونَ وَ صَابِرُونَ لِكُلِّ مَا أَتَانَا بِهِ أَبُوكِ وَ أَتَانَا بِهِ وَصِيُّهُ اى فاطمه! به قلب ما نگاه كن، ببين كه چگونه عشق تو در اين دل ها شعله مى كشد، خودت مى دانى كه ما چقدر تو را دوست داريم، اين باور ماست: "عشق تو، سرمايه ماست". چرا ما تو را اين قدر دوست داريم؟ جوانى اين سؤال را از من پرسيد، او به من رو كرد و گفت: "چرا شما اين قدر فاطمه(س) را دوست داريد". ماجرا چه بود؟ آن جوان چه كسى بود؟ بهار سال 1391 هجرى شمسى بود. من در مدينه بودم، با گروهى از دوستانم به قبرستان بقيع رفته بوديم، مأموران وهّابى همه جا ايستاده بودند، دوستانم از من خواسته بودند تا براى آنان زيارت نامه تو را بخوانم، من شروع به خواندن زيارت نامه كردم، من با صدايى نه چندان بلند جملات را مى خواندم: "يَا مُمْتَحَنَةُ امْتَحَنَكِ اللَّهُ...". لحظاتى گذشت، افراد زيادى گرد ما جمع شدند، همه آنان دوست داشتند اين جملات را زمزمه كنند، هنوز زيارت نامه تمام نشده بود كه مأمور وهّابى به سراغم آمد و از من خواست همراه او بروم، من حركت كردم، وقتى جمعيّت اين منظره را ديدند صداى خود را به اعتراض بلند كردند. مأمور، مشت محكمى به پهلوى من زد و دستم را محكم گرفت و مرا به سوى بيرون بقيع كشاند. من از ديگران خواستم تا سر و صدا نكنند و آرامش را حفظ كنند و بهانه اى به دست مأموران ندهند. ساعتى گذشت، من در بازداشت موقّت بودم، گوشى همراه مرا گرفته بودند و اصلاً اجازه نمى دادند به كسى خبر بدهم. تشنه بودم، امّا از آب خبرى نبود. آنجا پنجره اى به بيرون نداشت، لحظه اى خواستم بنشينم، مأمور بر سرم فرياد زد كه بايست، حق ندارى بنشينى! حق ندارى به ديوار تكيه بدهى! هنوز پهلوى من درد مى كرد، آن مأمور، ضربه خودش را بسيار محكم زده بود. او پشت ميز نشسته بود و هر از چند گاهى با پوزخند مى گفت: "كَيفَ كان التأديبُ؟". يعنى ادب كردن تو چگونه بود؟ آيا ادب شدى؟ به زودى تو را روانه دادگاه مى كنيم. زندان در انتظار توست! * * * در اتاق باز شد، جوانى كه چپيه قرمزى بر سر داشت وارد شد، مأمور از جا برخاست و از او احترام گرفت و سپس درباره من سخنانى به او گفت. آن جوان نزديك من آمد و گفت: اسم هتل؟ من فهميدم كه مى خواهند مرا به دادگاه بفرستند، زيرا پرسيدن نام هتل، نشانه اين بود كه مى خواهند گذرنامه مرا از آنجا بگيرند و بعد مرا روانه دادگاه كنند، شنيده بودم كه اگر كسى در دادگاه به جرم اخلال در نظم محكوم شود حداقل سه ماه زندان در انتظار اوست. در جواب گفتم: "انوار الزهراء" اين نام هتل ما بود. وقتى آن جوان اين سخن مرا شنيد گفت: "رَضِىَ اللهُ عن الزهراء". يعنى "خدا از زهرا خشنود باشد". "رَضِىَ الله" را وقتى مى گويند كه مى خواهد از بزرگى كه از دنيا رفته است، احترام بگيرند. وقتى من اين سخن را از او شنيدم بى اختيار سر خود را جلو آوردم و سينه او را بوسيدم. من اصلاً درباره اين كار، فكر نكردم، اين را ضميرناخودآگاه من انجام داد، وقتى ديدم او نام حضرت زهرا(س) را احترام كرد، او را بوسيدم، دقيقاً روى قلب او را بوسيدم. آن جوان، مات و مبهوت شد. او اصلاً انتظار چنين رفتارى را از من نداشت، نزديك به سه ساعت مرا بازداشت كرده بودند، به پهلويم ضربه زده بودند، تشنگى ام داده بودند، هر كس جاى من بود، خشم و كينه را نثار او مى كرد، امّا من وقتى جمله "رَضِىَ اللهُ عن الزهراء" را از او شنيدم، او را بوسيدم. او به خوبى فهميد كه اين بوسه از روى اختيار نبود، اين بوسه عشق بود، من ناخودآگاه كسى را بوسيده بودم كه به نام دختر پيامبر، احترام گذاشته بود، براى همين آن جوان، مات و مبهوت شده بود. روشن است كه در ميان هزاران وهّابى، يكى مانند آن جوان پيدا نمى شود، وهّابى ها دشمنان شيعه هستند و شيعه را مشرك مى دانند، امّا او يك استثناء بود. #فاطمیه 🏴🏴 #زیارت‌مهتاب #نشر‌حداکثری #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج ➥ @hedye110 ➥ @shohada_vamahdawiat

#کتاب‌دا🪴 #قسمت‌یازدهم🪴 🌿﷽🌿 رنگ به رو نداشت. صورتش استخوانی و گونه هایش بیرون زده بود. موهایش به هم ریخته و ژولیده بود. از برق قشنگی که همیشه در چشمانش می درخشید خبری نبود. در عوض چشم هایش قرمز و بی روح شده بودند. به نظرم خیلی لاغر شده بود، خیلی. با همه این اوصاف ابهت و صلابتی را که همیشه در او دیده بودم، حفظ کرده بود دا به محض اینکه بابا را در آن وضعیت دید به گریه افتاد. به دنبال دا بغض من و علی ترکید. بابا با اینکه مرد عاطفی بود، سعی می کرد ناراحتی اش را نشان ندهد. اما با گریه و مویه های مادرم اشک هایش سرازیر شد، دستهایش را از بین میله ها بیرون آورد. مرا نوازش کرد و بوسید. بعد دا مرا زمین گذاشت و علی را بغل کرد. بابا علی با هم بوسید بنده خدا دا تا وقتی آنجا بودیم، یک نوبت مرا بلند می کرد و یک دفعه سید علی را. البته بیشتر من بغل دا بودم. چون سید علی سعی می کرد از پنجره آویزان شود و خودش را بالا بکشن حس میکردم بابا از اینکه من و على آنجا هستیم ناراحت است. به دا میگفت: چرا بچه ها را با خودت آوردی؟ انگار نمی خواست تا او را در آن حال و وضع ببینیم بعد به دا گفت: سعی کن اینجا نمانید. بچه ها را بردار و برگرد مملکت خودمان ملاقات بدی بود. دوست داشتم، زودتر از آنجا بیرون بیایم. گریه ام قطع نمی شد. بابا برای آنکه آرامم کند، دست روی سرم می کنید، موهایم را به هم می ریخت و به کردی می گفت: نگریو دلکم گریه نکن مادر کوچکم بعد از این دیدار، ذهنم خیلی مشغول شده بود. دائما به این فکر میکردم که چرا بابا آنجاست؟ چرا باید به زندان برود؟ او که اهل کار بد کردن نیست؟ نهایتا به این نتیجه می رسیدم که بایا بی گناه است فقط چون دوستدار امام علی )ع( است به زندان افتاده. این را از زبان دا شنیده بودم که بعضی ها با کسانی که دوستان امام علی )ع( هستند ضدند. بعد با خودم می گفتم، کاش آنقدر قدرت داشتم که می رفتم، میله ها را می شکنم و بابا را بیرون می کشیدم و با خودم می آوردم. روزها و شب های بعد صحنه های زندان، قفس ها و آدم هایی که در آنجا اسیر بودند از جلوی چشمانم رژه می رفتند، آن قدر ذهنم درگیر این مساله شده بود که با دیدن هر پنجره و میله ای یاد آنجا می افتادم. ولی با این حال از دیدن او خوشحال بودیم و یک مقدار از دلتنگی هایمان کم شده بود دا به توصیه بابا به کنسولگری ایران در بصره رفت و گفت که ما می خواهیم به ایران برگردیم. چون به تابعیت عراق در نیامده بودیم، شناسنامه هم نداشتیم. حتی بابا گواهی ولادت ما را از کنسولگری ایران گرفته بود به خاطر همین، خروجمان زیاد سخت نبود. فقط تا صدور مجوز چند ماه باید منتظر می ماندیم. اما مشکل چیز دیگری بود. جدا شدن از بابا و خانواده اش برای ما خیلی سنگین و سخت بود. چطور می توانستیم بدون آنها از بصره برویم. ما جزئی از خانوادة أو بودیم. حمایت بابا از ما بی اندازه بود. او بابا را خیلی دوست می داشت ما بچه ها هم عاشق بابا بودیم. شب و روزمان را در خانه او می گذراندیم. خانه اش چند کوچه با ما فاصله داشت. هر روز صبح زود به آنجا می رفتیم. صبحانه مان را با آنها می خوردیم و پولی را که عادت داشت به ما بدهد، می گرفتم. حتی گاهی وقت ها که بابا خانه بود و اجازه نمی داد صبح زود به آنجا برویم، مادربزرگم - بی بی عزت . با یک سینی پر از صبحانه و سهمیه پول روزانه به در خانه می آمد و با بابا دعوا می کرد که چرا مانع آمدن بچه ها می شوی؟ 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🌸به نیت فرج امام زمانمون اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم🌸 ☘ 💖☘ 💖💖☘ 💖💖💖☘ 💖💖💖💖☘ ↷↷↷ #کانال‌کمال‌بندگی #اللهمْ‌عَجِلْ‌لِوَلِیِڪ‌الفَـــࢪَج eitaa.com/joinchat/177012741Cffe22f43ef