من از شهیدان تصویری میدیدم که گاه از کنارشان عبور میکردم و همیشه سوالی در دلم بود که سیمای ملکوتی چه انسان‌هایی نصیب این میدان شده :)

برایم سخت است از آنان که ندیده‌ام سخن بگویم .. از آنان که افتخاری در دل تاریخ اند

باید که پلی زنم درونم به معنای انسانیت

اگه تموم شد دوباره پلی کنید :)

حرف های من تازگی نخواهد داشت ولی روح می‌گیرد از پر و بال این شهیدان

آن روزها که صدای الله اکبر با عمق احساسی وصف ناپذیر از سینه های مردمانی ستم دیده پایه‌های ظلم را می‌لرزاند ، روزهای نزدیک به انفجار نور، شهرمان از شجاعت آلاله‌ها دلگرم بود (شهیدان میرزایی، گلعباسی، شیرازی، کریمی)

ترس دیگر دست و پای کبوتران را نمیبست آمده بودند اثبات کنند در جبهه های علیه حق و باطل، حق را دلیرانه فریاد زنند

آن روزها که نبودم اما حس غریبی مرا به آنها پیوند میدهد

آیا می‌توانستند با نشستن در خانه علیه ظلم بایستند؟

اگر سرتا پای وجودم بلرزد از یاداوری نامشان سزاست.

چرا که ره بی انتهای شهادت، مردانی بزرگ می‌طلبد و این عزیزان برایم مظهر واقعی اخلاصند :)

پس به شکرانه این رشادت ها و برای احترام به ساحت مطهرشان در طول این خیابان گام برمیدارم و در هر قدم خویش برای روح بلندشان صلوات خواهم فرستاد ...